Zadaniem rodziców jest wychowanie potomstwa: opieka nad nim i uczenie go ważnych umiejętności. Na przykład w naturze ptaki przynoszą do swoich piskląt owady i robaki, tj. jedzenie, uczą cię latać, a potem uczą cię, jak zdobywać jedzenie. Gdy tylko opanuje się tę ostatnią niezbędną umiejętność, dorosłe pisklę rozpoczyna samodzielne życie. Zadaniem rodziców jest wychowanie potomstwa. Uważaj, ucz ważnych umiejętności, uczyń dzieci coraz bardziej samodzielnymi, zmień „krótką smycz na dłuższą”. Raduj się z ich niezależności, zachęć ich, aby zamienili swoje CHCENIE w MOŻE. Szanuj siebie za to, że wychowałeś dzieci nie tylko na osoby dojrzałe płciowo, ale także za to, że nauczyłeś je niezależności. Ponieważ potrafią przetrwać samodzielnie, tj. nie potrzebują mamy i taty do zaspokajania swoich potrzeb, jak w dzieciństwie. Tutaj zaczyna się zabawa: „oni tego nie potrzebują!”. Więc są teraz wolni i mogą odlecieć ze swojego rodzinnego gniazda? W psychologii praktycznej istnieje termin „syndrom pustego gniazda”. Z reguły mają na myśli depresję rodziców, gdy dzieci podejmują próby oddzielenia się i samodzielnego życia. Zagrożeni są ci rodzice, którzy są: PRZEKONANI, że dzieci są ich „własnością”, że je „sprywatyzowali” i wiedzą, jak to zrobić. są lepsze. Nie szanują wyborów dorosłych dzieci. – „Zostaw tę dziewczynę, nie podoba mi się ona”. „Sam znajdę ci narzeczoną” – mówi matka swojemu 30-letniemu synowi.2. Wszczepiono dzieciom sens życia. Mówią, że dla dzieci nie ma nic cięższego niż ciężar nieprzeżytego życia rodziców. Zwłaszcza jeśli jest to jedynak lub spóźnione dziecko: „Tata i ja czekaliśmy na ciebie przez 6 lat” – mówili mojej 25-letniej klientce przez całe dzieciństwo. A teraz, gdy dziewczyna, chcąc ratować rodzinę, zdystansowała się. Jak to mówią, użyto „ciężkiej artylerii”: „Oddaliśmy wam całe życie, a wy nas wyrzuciliście!” Nasze znaczenie życia się skończyło! Nie chcemy już żyć itd. 3. ODKRYŁAM, że ich radość jest w jednym ze swoich dzieci. Załóżmy, że w rodzinie jest dwójka dzieci: najstarsze jest hałaśliwe i niewygodne. Oto najmłodszy! Gdzie go położysz, tam stoi, gdzie go położysz, leży! Posłuszny! „Mamusiowa radość”! To niebezpieczna sytuacja, gdy nie ma w niej ani radości matki, ani sensu życia. Dlaczego niebezpieczny? Tak, bo kto spokojnie spojrzy na to, że odchodzi jego własna „radość”, albo „sens” chce „znaleźć swoje nogi”? Więc musisz chronić swoje życie, ZATRZYMAJ SIĘ! Ale jako? Tylko! NIE wychowywać, nie uczyć ważnych umiejętności, nie napawać dumą, nie po to, żeby uczynić ich odpowiedzialnymi, niezależnymi. A wtedy nie poradzą sobie bez nas i będą potrzebować mamy i taty, jak w dzieciństwie. To się nazywa szalona miłość. I tę strategię realizuje dziecięca część dziecka RE u rodzica (wg E. BYRNE). Dziecięca część naszej zakochanej osobowości jest egoistyczna - „MOJA”. Część dorosła jest altruistyczna: „Dzieci przychodzą na świat przez nas, aby wyrazić siebie i podążać własną drogą”. W psychologii praktycznej istnieje pojęcie zwane „wyuczoną bezradnością”. Dzieje się tak wtedy, gdy na początku jest za wcześnie, aby uczyć dziecko przydatnych umiejętności z powodów Sb, a potem jest już za późno, także z innych powodów. Zatem umiejętność ta nigdy nie została opanowana, w przeciwieństwie do ogólnej próbki, która nie dodaje optymizmu i pewności siebie. Przestają ufać sobie i ufają opinii eksperta bliskiej osoby. Jak nie pamiętać żydowskiego żartu z tej okazji. - Izya! Dom! -Ja co? Zimno? -NIE! Chcesz jeść! Na przyjęciu jest 27-letnia kobieta, której rodzice „chronili” ją przed rutynowymi obowiązkami domowymi. Kiedy wyszła za mąż, miała bardzo niejasne pojęcie o prowadzeniu domu. A jej zdaniem dom służył do odpoczynku i relaksu po pracy. Kiedy mój mąż w celach „pedagogicznych” zaczął gotować tylko dla siebie. Matka mojej klientki rozwiązała problem w następujący sposób: zaczęła gotować i przynosić jedzenie dla córki. A kiedy urodziło się jej dziecko, zaczęła ją namawiać, żeby zamieszkała z nimi, bo… ona oczywiście nie mogła sobie poradzić i powodowałaby.