W tym artykule proponujemy potraktować karty metaforyczne jako fajny sposób na pomoc w tworzeniu tradycji komunikacji z dziećmi, wymyślaniu i odkrywaniu nowych ekscytujących, zabawnych sposobów Komunikacja. Zaproponujemy ciekawe przykłady zabaw, zajęć i ćwiczeń z dziećmi rozwijających twórcze i skojarzeniowe myślenie. Artykuł ten został napisany z myślą o rodzicach, dziadkach, nauczycielach, wychowawcach oraz o tych, którzy nie mają specjalnego wykształcenia psychologicznego, mają talent badacza, są otwarci na wszystko, co nowe, interesują się własnym rozwojem, problematyką wychowania i wszechstronny rozwój dzieci. Metaforyczne karty skojarzeniowe pomagają nawiązać komunikację oraz sprzyjają rozwojowi wyobraźni i intuicji zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Można się nimi bawić także w rodzinie, stwarzając warunki do uwolnienia twórczego potencjału. Karty są jak zaproszenie do nawiązania komunikacji, klucz otwierający drzwi do przestrzeni naszej wyobraźni. W powstających skojarzeniach nie ma żadnych zasad, żadnych ograniczeń, żadnych ocen: dobrze czy źle, jest tylko nasze postrzeganie i w tej chwili tak jest. Opowiem Wam trochę o tym, jak po raz pierwszy zetknąłem się z kartami metaforycznymi. Stało się to 3 lata temu na kursie mistrzowskim prowadzonym przez moją przyjaciółkę, konsultanta biznesowego, coacha, który z powodzeniem stosował metody arteterapii w konsultacjach z klientami. Wcześniej moje dzieci i dzieci sąsiadów bardzo lubiły grać wieczorami w grę Imaginarium na daczy. Poza tym bawili się wszyscy – w naszej grupie byli uczestnicy od 9. roku życia do 62. roku życia. Konie pędziły do ​​przodu po zwycięstwie, skojarzenia były bardzo nietypowe i niespodziewane, wspólnie bawiliśmy się, radośnie, tajemniczo i bardzo twórczo. I wtedy zobaczyłem talię SAGA. Byłem pod wrażeniem jasnych zdjęć, obrazy przypominały mi bohaterów z baśni i mitów. Zadziwiło mnie, jak odmiennie odbierali te obrazy uczestnicy zajęć mistrzowskich, jak każdy widział w nich swoje znaczenie. Wydawało mi się, że w sposobie, w jaki wybierałem obrazy i w tym, jak reagowały na moje prośby, była jakaś magia. Byłam zaskoczona, jak wiele możliwości daje wykorzystanie kart w działalności konsultanta, jak rozwijają one wyobraźnię i przyczyniają się do aktywizacji zasobów twórczych. Był przypływ kreatywności, chciałam tworzyć, tworzyć, wymyślać własne ćwiczenia. W ten sposób metaforyczne karty zagościły w moim życiu i stały się moimi towarzyszami. A potem sami zaczęliśmy tworzyć własne, niestandardowe talie. W czym jeszcze są naprawdę dobrzy? Kartki metaforyczne mają naprawdę bardzo kompaktowy i wygodny format, dzięki czemu zmieszczą się w torebce mamy czy walizce taty, zabierając ze sobą w podróż, na wakacje, w podróż, na wycieczkę. Możesz ich używać na co dzień w samochodzie lub na wakacjach, aby urozmaicić swoją komunikację. I można wymyślić rytuały: np. wyjmować 1 kartkę codziennie przed snem lub raz w tygodniu w sobotę, gdy cała rodzina zbiera się na obiedzie przy rodzinnym stole, można porozmawiać od serca do serca z dziecko tylko dla mamy lub taty - jest bardzo duży wybór. Porozmawiajmy o tym, jak możemy spędzić czas z naszymi dziećmi i za pomocą metaforycznych kart. Tworzenie chwil radości ze swoim dzieckiem Aktor, reżyser, klaun, Artysta Ludowy Rosji, jedna z najzdolniejszych, twórczych i niezwykłych osobowości, nazwana przez zachodnią prasę najlepszym klaunem na świecie, Wiaczesław Polunin mówi tak: „Głupcy to ci który potrafi zrobić każdą prostą rzecz.” Jak dziecko, które chodzi po placach: nie może tak chodzić – to nudne. Wpada na pomysł, że na to nadepnę i przeskoczę tutaj, a teraz będę się czołgał jak partyzant. Cały czas stawia sobie zadania. A jeśli zrozumiesz to prawo, zaczniesz rozumieć, że cieszysz się każdym ruchem. A jeśli znajdziesz się na tym świecie, życie natychmiast stanie się inne.” Spróbujmy dobrze się bawić w komunikacji z dzieckiem. Na przykład tak. Gra komunikacyjna. Uśmiech sprawi, że wszyscy będą jaśniejsi. Weź talię i połóż ją odkrytąotwarcie. Zachęcamy dziecko, aby wybrało jedną kartę, która przykuwa jego uwagę. Możemy zadać mu następujące pytania: Co jako pierwsze przykuło Twoją uwagę na tym obrazku? Czy jest coś na tym zdjęciu, co sprawia, że ​​się uśmiechasz? A kiedy się uśmiechasz, co się z tobą dzieje? Opisz mi to. Kiedy się dobrze bawisz? Kto lub co najbardziej Cię śmieszy? W tym momencie ważne jest, aby dorosły poczuł się jak dziecko (to bardzo radosne i pożyteczne!) i stał się takim dociekliwym dlaczego, pomagając dziecku rozwinąć ten temat. Jeśli dziecko potrafi opisać swoje uczucia, świetnie. Zadawaj mu naprowadzające pytania, poszerzaj obraz, pozwól, aby pojawiły się w nim nowe postacie, które również się uśmiechają. Możesz poprosić go, aby przypomniał sobie przykłady z kreskówek lub ulubionych filmów. A potem opowiedz mu o sobie. Jak się czujesz, kiedy się uśmiechasz? Co Cię rozśmiesza? Jakich aktorów i filmy lubisz, a może wieczorami oglądasz programy komediowe lub z entuzjazmem czytasz zabawne historie? Przypomnij sobie chwile wspólnej radości w swojej rodzinie: „Czy pamiętasz, jak ty i ja śmialiśmy się, kiedy…” Wiedz, że takie chwile komunikacji, szczerości i wzajemnego zainteresowania, które tworzysz teraz, zawsze pomogą dziecku w przyszłości. To z nich powstaje fundament, na którym może polegać. Niewymyślone historie z kartami metaforycznymi A oto opowieść o smutku i uśmiechu, który przydarzył się naszym kartom metaforycznym. Pewna matka dwójki dzieci (syn ma 6 lat, a córka 1 rok) Ekaterina D. napisała do nas: „Wydawało mi się, że w relacjach z dziećmi zawsze staram się być pozytywnie nastawiona, dużo się uśmiecham, Nie okazuję swoich uczuć. Oczywiście z wyjątkiem momentów edukacyjnych. Ale myślałem, że nie było ich wielu. Uwielbiamy się bawić, dobrze się bawić, czytać i oddawać się rozsądkowi. A potem przyszedł mi do głowy pomysł, aby poprosić syna, aby złożył naszą rodzinę z kart. Wybrał najsmutniejszego anioła i powiedział, że to ja. Zapytałem dlaczego. A dziecko odpowiedziało, że wydawało mu się, że jestem bardzo smutny. Potem mieliśmy trudny okres w relacji z mężem, jakbyśmy mówili zupełnie innymi językami, martwiłam się. Okazało się, że jest głęboko. I wydawało się, że chcemy po prostu grać. Musiałem przemyśleć swoje życie i spojrzeć na wiele rzeczy inaczej. Poprosiłam syna, aby zastanowił się, czego mi teraz brakuje i wybrał kartę. Dostał ode mnie kartkę o wesołym charakterze z ogromnym uśmiechem na twarzy. To było tak wzruszające, że przytuliła syna i pocałowała go. Przypomniałem sobie kreskówkę o Małym Szopku. Patrzyliśmy razem. Zaczęłam częściej uśmiechać się do siebie i do swoich dzieci, a moje życie znacząco się zmieniło!” Komentarz autora: Zdjęcie przedstawiało aniołki grające na instrumentach muzycznych, a w odczuciu dziecka jeden z nich wydawał mu się smutny (patrz zdjęcie poniżej). A oto postać z ogromnym uśmiechem na twarzy: Wspólne tworzenie chwil intymności z dzieckiem z dziećmi W ogóle fajnie jest coś zrobić: bawić się, dyskutować, robić rękodzieło do szkoły, piec ciasta, nakrywać do stołu, przygotowywać się na przyjęcie gości, łowić ryby. I bardzo miło jest zrobić coś razem po raz pierwszy, kolekcjonując zbiór takich chwil, które wywołują emocje zaskoczenia, zachwytu, reakcję: „Wow!” Oznacza to, że są to najbardziej żywe wrażenia i doświadczenia. Czy pamiętasz rozszerzone oczy we wczesnym dzieciństwie, kiedy dziecko po raz pierwszy zobaczyło zegar lub ogień? A może słyszałeś lejącą się wodę lub dudnienie samolotu na niebie? Dziecko nie tylko jest zachwycone, ale też nie może się doczekać, aż podzieli się nim z rodzicami lub dziadkami. Dzieci uczą się mówić, czytać i rozumować, naśladując nas, dorosłych. Gra komunikacyjna. Wspólnie czytamy. Wybieramy temat, który chcielibyśmy z dzieckiem omówić. Czytamy razem opowiadanie, przypowieść, krótką bajkę. Dyskutujemy w zabawny sposób. I tak, oczywiście używamy tutaj kart metaforycznych. Podam przykład, jak można to zrobić, wykorzystując fascynującą historię opartą na książce Aleksandra Raskina „Jak tata był mały”. Opowiadanie nosi tytuł „Jak tata napisał dwa eseje”. Opowiada o dwójce przyjaciół, którzy zrobili dla siebie to, co każdy z nich zrobił lepiej. – napisał „Mały Tatuś”..