Od autorki: Inne spojrzenie na poczucie winy rodziców za błędy w wychowaniu i kontaktach z dziećmi Podczas konsultacji lub terapii klienci często poruszają kwestię swojego „złego tatusia”. rzadziej „zły tatuś”, choć też się to zwykle zdarza, ponieważ rodzice czują się winni za błędy w wychowaniu swoich dzieci, żałują, że czegoś nie dodali lub coś pominęli. Zaniepokojeni rodzice cierpią z powodu „złych mamusi”. I z reguły rodzice, którzy zadają to pytanie, nie popełniają fatalnych błędów. Są młode kobiety, które boją się mieć dzieci ze strachu i nieufności do siebie w sprawach macierzyństwa. Mówią na przykład: „A jak sobie nie poradzę, to na pewno zrobię coś złego, bo sam jestem niezorganizowany!” A co jeśli wyrządzę krzywdę dziecku?” Na co odpowiadam: „Na pewno nie będziesz w stanie sobie z czymś poradzić. I na pewno zrobisz coś złego! Nie będzie inaczej. A kiedy oczy klientki się rozszerzają, dodaję: „Jak my wszyscy jesteśmy ludźmi niedoskonałymi… Czy można żyć bez błędów? A co z wychowywaniem dzieci? A co z byciem idealną osobą? A co z rodzicem? A jednak oto jesteś. To pytanie Cię niepokoi. Wygląda na to, że jesteś gotowa zrobić coś, aby być kochającą i rozsądną matką, czy się mylę?” Na tle licznych książek i porad dla rodziców na temat „jak właściwie właściwie opiekować się dziećmi”, idea Donald Winnicott istnienie wystarczająco dobrej matki wydaje mi się niezwykłe. Wystarczająco dobra matka stwarza dziecku warunki, w których ma ono szansę stopniowo zyskiwać autonomię. Winnicott uważał: „Najlepszą rzeczą, jaką mogą zrobić specjaliści, jest pozostawienie matek w spokoju .” Zwykła troskliwa matka po prostu wie, jak być wystarczająco dobrą matką. Nawet jeśli nie wszystkie pozycje na liście „idealnej matki” są w pełni spełnione, może dla twojej diady (pary matka-dziecko) to wystarczy. Pragnienie bycia nieskazitelnym rodzicem może zadowolić ego dorosłego, ale raczej nie uszczęśliwia dziecka. Wierzę, że nie ma ani jednej matki, ani jednego ojca, który nie skrzywdziłby swojego dziecka. Szkoda ta może być oczywista lub wynikać z dobrych intencji: w pierwszym przypadku jest to alkoholizm, bicie, pobłażliwość lub obojętność ze strony rodziców; w drugim jest to coś, co dzieje się z dobrymi intencjami: kontrola staje się nadmierna lub opieka, w której dziecko potrafi samo sobie poradzić, brak zaufania, postawa upośledzająca itp. Rodzice mogą skrzywdzić dziecko, jeśli szczerze wierzą, że postępują dobrze. Pamiętacie słowa Tyutczewa? „Nie możemy przewidzieć, jak nasze słowo zareaguje…” A tam, gdzie szkody wydają się nieodwracalne, czasami następuje wzrost potraumatyczny, który prowadzi do głębokiej świadomości, duchowości i osiągnięć Nietzsche zauważył: „Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni. ” .Wzrost potraumatyczny to doświadczenie pozytywnych zmian w wyniku stawienia czoła trudnym kryzysom życiowym. Czasami nasze dzieci rozwijają się i stają się lepsze dzięki..., czasami pomimo... I nie wszystkiego, co wydaje nam się nasze niepowodzenia rodziców źle wpływają na rozwój i losy naszych dzieci. Kiedy moja córka miała dwanaście lat, powiedziała: „Nie obrażajcie się, rodzice, ale nie jesteście zbyt punktualnymi ludźmi. Zawsze się spieszysz, spieszysz się - i nie podoba mi się to. Cały czas się martwię – boję się, że się spóźnię. Dlatego postanowiłam, że już się nie spóźnię. Dokładnie o ósmej wychodzę z domu. Jeśli chcesz iść ze mną, bądź gotowy o tej porze. Od dwóch lat nigdy się nie spóźniła. Po prostu pewnego ranka podjęła decyzję i wzięła za nią odpowiedzialność, a ja nadal jestem w tej kwestii słaba. Oczywiście nieprzewidywalność konsekwencji naszego zachowania dla dzieci nie zwalnia rodziców z odpowiedzialności za swoje czyny. A świadome rodzicielstwo jest cudowne! Chciałem jednak zachęcić czytelników, aby spojrzeli na błędy z drugiej strony i zrozumieli, że większość z nich nie jest śmiertelna. Ważne jest, aby wybaczyć sobie swoje rodzicielskie niedoskonałości i uznać swoją wystarczalność. Byłabym wdzięczna za Twoją opinię nt.