Dziecko może być nie do zniesienia w każdym wieku, ale tylko jedno jest legendarne. Chodzi o okres dojrzewania. To niesamowite, że dziecko może być tak emocjonalne i bezczelne, dopóki nie zobaczysz tego na własne oczy ma swoją nazwę – bunt nastolatków. Jest to cecha kryzysu nastolatków, którego celem jest separacja. Wielu psychologów wyjaśnia to w ten sposób: Wcześniej osoba nie potrzebowała separacji, ponieważ istniały różne rytuały inicjacyjne, które oznaczały przejście do. dojrzałość We współczesnych realiach dziecko nie ma powodu opuszczać przytulnego rodzicielskiego gniazda. Aby oddzielić się od rodziców, podkreślić swoje „ja”, nastolatek potrzebuje buntu, podczas którego pojawia się chęć wyprowadzenia się, życia osobno i zbudowania nowego „ja”. W ten sposób dochodzi do separacji, gdy bunt spełni swoją główną rolę i osoba zostanie oddzielona od rodziny, bunt się kończy, jeśli rodzice stłumili bunt lub nie wyrazili go, a nastolatek z jakichś powodów nie był w stanie tego zrobić oddzielić, bunt zostaje przeniesiony, a dziecko się nie rozdziela. Jak każdy inny kryzys, separację można odłożyć na następny moment kryzysowy. Z tego powodu osoby już dojrzałe mogą się zbuntować, próbując oddzielić się od rodziców. Rodzicom także trudno jest przeżyć rozłąkę ze swoim dzieckiem za zwykłym „on jest nie do zniesienia i w ogóle mnie nie słucha”. ogromny zakres doświadczeń: - Ciągły stres emocjonalny - dziecko staje się trudne, na tle zmian hormonalnych w organizmie staje się znacznie bardziej emocjonalne i porywcze - Zwiększa się ogólny stopień relacji w rodzinie; bardzo trudno jest go zredukować; - Wysoki poziom lęku - nastolatek zaczyna poznawać świat dorosłych i niedostępne mu wcześniej relacje - „syndrom pustego gniazda” – kiedy dzieci dorastają i opuszczają rodzinę, rodzice często muszą budować znowu relacje; - pojawia się poczucie, że dziecko nie kocha, regularnie odrzuca rodziców; - sprzeczne zachowanie nastolatka może go zdenerwować, potrzebuje miłości, ale odpycha rodziców - komunikacja staje się trudna; sztuczki rodzice (kij i marchewka) przestają pracować; - rodzic może się wstydzić trudności, jakie napotyka w nauce - dziecko w ogóle nie chce się uczyć, najważniejsza staje się komunikacja; - pojawia się poczucie, że nie są doceniane i wszelkie wysiłki są daremne; - Utrata dziecka - jeśli rodzicielstwo było główną częścią życia, to rodzic dosłownie traci znaczną część swojego życia, gdy dziecko dorasta i nie zawsze znajduje coś, czym mógłby je wypełnić tego z jak najmniejszymi stratami? Zanim zacząłem pisać post, ponownie przeczytałem wiele źródeł zarówno krajowych, jak i zagranicznych. Moim zdaniem większość zaleceń jest odległa od rzeczywistości, ale rzeczywistość jest taka, że ​​rodzic to też człowiek i może się zmęczyć. A nastolatek nie jest już dzieckiem i próby kontrolowania go mogą tylko pogorszyć związek Jak pisze L. Petranovskaya: „Rady nie działają, ponieważ nie uwzględniają Twojej sytuacji osobistej. Inaczej długo nie byłoby żadnych problemów – opublikowaliby zbiór rekomendacji na każdy przypadek, znaleźliby ten właściwy i to zrobili.” Dlatego ważna jest umiejętność budowania własnych reguł , zaczynając od własnego komfortu - Głównym zadaniem rodziców jest nie zwariować. Nie niszcz siebie w okresie dorastania dziecka i nie niszcz swojej relacji z nim - Pamiętaj, że jesteś człowiekiem i możesz popełniać błędy. Umiejętność zauważenia i przyznania się (nawet po pewnym czasie) do swoich błędów bardzo pomoże w komunikacji z nastolatkiem. - Konflikty i kłótnie się zdarzają. Nie da się ich uniknąć, ważne jest tylko pokazanie, że to nie koniec, że można konstruktywnie rozwiązywać konflikty, negocjować i dalej się komunikować – Spróbuj zrozumieć swoje dziecko, zajmij jego stanowisko. Jeśli nie postrzegasz nastolatka jako wroga, który zawsze jest przeciwko tobie, łatwiej będzie z nim negocjować. - Twoja opieka i wsparcie są nadal ważne dla nastolatka. Co więcej, bez względu na wszystko ważne jest, aby zająć jego stanowisko i wspierać go, aby czuł się w Tobie swoim głównym sojusznikiem. Wydaje się, że w tym wieku.