Mój mąż i ja spacerujemy z psem i czuję potrzebę podzielenia się swoimi uczuciami i przemyśleniami. Zaczynam mówić. Widzę zainteresowanie męża moimi słowami i odczuwam radość z żywego kontaktu. W tym momencie na drogę wybiega kot, nasz pies biegnie w jego stronę, gwałtownie ciągnąc za smycz i odwracając ode mnie męża. Pozostaję niewysłuchany. Kłopot. Minutę później idziemy dalej, znowu zaczynam opowiadać o swoich uczuciach, ale podchodzi do nas starsza właścicielka kota i prosi, a mąż oczywiście nie może odmówić pomocy. Znów nie dokończyłem zdania. Kilka minut później jesteśmy znowu razem, a mój mąż jest gotowy i chętny mnie wysłuchać, ale wtedy dzwoni telefon, mąż przeprasza i odbiera… Tak, to wszystko, złe miejsce, zły czas. Możesz przełożyć rozmowę. Ale nie chcę już dzielić się swoimi tajemnicami: wpływ okoliczności zewnętrznych, ludzi, zwierząt i wewnętrznych procesów samego męża jest w tym momencie (jak również w każdym innym) zbyt silny. I nie ma żadnej gwarancji, że uda mi się dokończyć i że mnie wysłuchają i usłyszą. A teraz nie czuję już zaufania w tej chwili, nie znajduję okazji do pełnego zamanifestowania się tam, gdzie było to tak bezpieczne i niezawodne. Jest nas wielu i wszyscy jesteśmy częściami jednej całości, wszyscy jesteśmy od siebie zależni i wpływamy na wszystko i wszystkich. Niestety i na szczęście. Samotność szczególnie dotkliwie odczuwa się blisko innych, gdzie oczekuje się współudziału, ale odkrywa się niewidzialną barierę i niedostępność. Ta frustracja zawsze boli, choć nie zawsze głęboko, ale jednak. Są rzeczy, które łatwiej znieść w samotności, gdzie zawsze jest wewnętrzny słuchacz. Jest to z reguły coś już znanego, z czym wiadomo, jak sobie poradzić, gdzie jest doświadczenie i siła. Ale zawsze chcesz podzielić się jakimś nowym i mocnym wrażeniem z kimś z zewnątrz, bo strasznie jest nie wziąć tego samemu, nie oprzeć się, złamać. I tutaj niezwykle bolesne jest nie odczuwanie niezbędnego wsparcia. Ale nikt tego nie obiecuje ani nie gwarantuje; powinni sobie poradzić własnymi środkami. A jednak ta wiedza nie przekreśla wiary i nadziei. A wtedy upadek w zagładę jest prawie nieunikniony. I rozczarowanie: w nas samych, w innych, w nas. I znowu samotność. I znowu wydaje się, że da się tak po prostu przeżyć, ukrywając się tam – w środku. I okazuje się: znosisz, znosisz, radzisz sobie, stajesz się silniejszy, miejscami stajesz się bezduszny, gdzieś miękniesz i znowu w kręgu: nadzieja, zaufanie, ujawnienie się, oczekiwanie uczestnictwa i... A jeśli ta magia prawdziwe spotkanie z drugim, ta kosmiczna duchowa wymiana, wtedy nie byłoby potrzeby próbować i witaj, stabilna pustka, ale wszystko jest jasne. Ale na pewno tak się dzieje, to cudowne połączenie na płaszczyźnie subtelnej, gdzie wiesz na pewno: oto jest, widzimy się i słyszymy, spotkaliśmy się, nie jestem sam na tym świecie. I to daje nadzieję. I budzi zaufanie. I wspiera. I znowu frustruje, edukując i szkoląc. Bo tego sakramentu nie da się przewidzieć i kontrolować. A gdzie w takim razie ten notoryczny rozwój osobisty: w niezależnym życiu i znoszeniu bólu psychicznego, czy w poufnym poszukiwaniu wsparcia od drugiej osoby i przezwyciężaniu potrzeby uniknięcia kolejnej możliwej frustracji? A może, jak zwykle, gdzieś pomiędzy? Między samotnością a współzależnością…