„Im lepiej mężczyźni i kobiety znają siebie i siebie nawzajem, tym mniej będą rozczarowani”. JEST. Con Jakimi jesteśmy mężczyznami i kobietami? Czym się od siebie różnimy i jak jesteśmy podobni? Dlaczego marzymy o jednych, a żyjemy z innymi? Aby zacząć to rozumieć, spójrzmy wstecz – na to, jak rozwinęli się mężczyzna i kobieta, co ich tak bardzo od siebie różni i co ich łączy. Natura nie zna tego słowa. sex” wymyślili ludzie (nasi przodkowie), a także samo słowo „natura”. Jednak dla kontynuacji rodzaju ludzkiego istniała i nadal istnieje potrzeba zjednoczenia zasad kobiecych i męskich, ponieważ do stworzenia nowego życia konieczna jest jedność płci, ich połączenie. A jest to na tyle ważne zadanie dla rodzaju ludzkiego, że na tym tle różne ruchy społeczne wychwalające idee wyższości jednej płci nad drugą wyglądają nienaturalnie. W tworzeniu nowego życia mężczyzna i kobieta mają równy wkład: 23 chromosomy od kobiety i 23 chromosomy od mężczyzny. I to jest fakt! Proces tworzenia życia i „noszenia go” (a jak wiadomo, kobiecie zajmuje to 9 miesięcy) zdeterminował fizjologiczną różnicę między płciami. I zgodnie z danymi fizycznymi każdy przedstawiciel płci był zaangażowany w to, do czego jego fizjologia (jego ciało) była lepiej przystosowana, co z kolei stanowiło podstawę podziału obowiązków zawodowych między mężczyznami i kobietami. Pewnie już się domyśliliście, który z nich odpowiadał za bezpieczeństwo i produkcję mamuta, a który za potomstwo i wygodę w jaskini. Podzieliwszy się obowiązkami, każda z płci określiła własną gałąź rozwoju, aby zapewnić sobie jak najwięcej pomyślne przetrwanie. A to z kolei wpłynęło na kształtowanie się cech psychicznych każdej płci. Każda płeć rozwinęła inne części mózgu odpowiedzialne za wykonywanie swoich czynności i przetwarzanie otrzymywanych informacji, specyficzne dla każdej płci. Na przykład kobiety mają ośrodki mowy w obu półkulach (w jaskini musiały dużo komunikować się ze swoimi współplemieńcami). ), będąc jak człowiek tylko na jednej półkuli (siedząc w zasadzce na polowaniu, rozmawiając tylko sobie szkodzimy). Tak więc, mężczyźni, proszę, zrozumcie, że kobiety muszą trenować swoje odziedziczone ośrodki mowy, w przeciwnym razie zostaną zamknięte bez działania. Kobieta może jednocześnie mówić i słuchać, a także wykonywać kilka innych, niezwiązanych ze sobą zadań. Mężczyźni potrafią albo mówić, albo słuchać, bo ze względu na ograniczone możliwości mózgu nie są w stanie robić obu tych rzeczy – skupiają swoją uwagę na jednej rzeczy. To uwaga do kobiet – nie żądajcie rzeczy niemożliwych – na przykład przestańcie w trakcie oglądania rozmawiać z mężczyzną o filmie i w ogóle zawracajcie sobie głowę rozmowami, gdy mężczyzna jest czymś zajęty. I jeszcze jeden fakt – skanowanie mózgów dzieci młodzieży stosując metodę magnetycznego rezonansu jądrowego pokazuje, że w okresie dojrzewania u chłopców znacznie zwiększa się wielkość ciała migdałowatego, a u dziewcząt wielkość hipokampa. Ciało migdałowate odgrywa ważną rolę w przetwarzaniu informacji społecznych związanych z hierarchiami dominacji – kto, gdzie i jak dominuje w grupie. Najwyraźniej właśnie z tego powodu relacje rywalizacji i dominacji odgrywają tak znaczącą rolę w relacjach między mężczyznami, którzy nieustannie rywalizują ze sobą o to, kto jest fajniejszy. Z kolei hipokamp bierze udział w procesach pamięci długotrwałej, w szczególności werbalnej (mowy). Zatem kobiety nie są złe, ale mają dobrą pamięć. Zatem różnica między płciami została ustanowiona przez naturę, ale rozwinęła się społecznie, będąc kształtowana genetycznie i kształtując się w psychospołecznych cechach seksualnych. Społeczeństwo wykształciło stereotypy męskości i kobiecości, zwane męskością i kobiecością, z których każdy zakłada obecność i rozwój pewnych społecznie akceptowanych cech charakterystycznych dla każdej płci. Jednocześnie zmieniają się kulturowe i historyczne stereotypy dotyczące męskości i kobiecości. Czy możesz sobie wyobrazić, jeśli!