Każdego dnia dokonujemy wielu wyborów. Czasami są one fatalne, a czasami nie tak bardzo. Część z nich jest zwykle oceniana jako błędna. Nie zawsze trafiamy w dziesiątkę lub w dziesiątkę. A czasami, jak Iwan Carewicz, strzelamy w niepewność i nie jest faktem, że wszystko zakończy się ślubem z księżniczką. Moim zdaniem w tym miejscu kryje się pułapka. Od szkoły uczono nas, że błędy trzeba naprawiać. Ale co innego poprawić błąd ortograficzny lub matematyczny, a co innego podjąć życiową decyzję. Zatem podnosząc wybór do rangi błędnego, istnieje możliwość, że nasz nieświadomy scenariusz „Popraw dwójkę” wciągnie nas w ten proces, determinując nasze przyszłe życie i podejmowane w nim decyzje. Chociaż być może całe to picie nie jest już istotne. Na przykład po ukończeniu szkoły osoba miała wybór: przeprowadzić się do Moskwy lub pozostać w rodzinnym mieście. Pozostał. A po kilku latach pomyślałem, że popełniłem błąd i bliżej 40-tki postanowiłem to naprawić. Rzuciłam pracę, rozwiodłam się, sprzedałam mieszkanie, samochód, przeprowadziłam się do długo wyczekiwanej stolicy i zdałam sobie sprawę, że to nie ma już sensu. Moim zdaniem bardziej ekologicznie jest żyć w poczuciu rozczarowania bez oceny słuszności /zły, błędny/nieomylny. Wtedy najprawdopodobniej nic nie będzie trzeba poprawiać - gestalt się zamknie. Po spotkaniu z rzeczywistością, zaakceptowaniu nieuzasadnionych oczekiwań, dostosowaniu swojego obrazu świata, możesz sprawdzić zasadność poszukiwania tej właśnie właściwej drogi, a nie próbować, jak w przypadku błędu, wracać w przyszłości do iluzorycznej przeszłości i chaotycznie korygują coś tam do towarzyszącego poczucia winy i wstydu. P/S Rozczarowanie przekształca się w akceptację i pokorę, a błędy tradycyjnie przekazywane są kolejnym pokoleniom w postaci instrukcji, moralności, historii, doświadczeń. A przyszłe potomstwo, zakasując rękawy, nieświadomie będzie próbowało je poprawić, a nie powtarzać, poświęcając na to życie, udowadniając przynależność do systemu rodzinnego.