To bardzo interesujące, że zazdrość istnieje również u zwierząt. Nawet u ptaków. Zoolog David Barash zaobserwował taką historię u podróżnika (są to ptaki wielkości wróbla). Samiec i samica wspólnie zbudowali gniazdo i osiedlili się w nim. Kiedy samiec leciał w poszukiwaniu pożywienia, zoolog umieścił pluszowe zwierzę przedstawiające samca podróżnika na jednej z gałęzi niedaleko gniazda. I wtedy wydarzył się prawdziwy skandal. Mąż, który wrócił z łupem, widząc „rywalaka”, stanowczo go zaatakował. Następnie z taką samą zaciekłością zaatakował swoją partnerkę, bijąc ją okrutnie i wyrywając kilka głównych lotek. Odleciała, a samiec wkrótce wrócił z inną samicą, z którą spłodził potomstwo. Okazuje się, że zazdrość jest instynktownym uczuciem, mającym na celu ochronę partnerki przed wtargnięciem innych potencjalnych kochanków. U samca uczucie to objawia się częściej, co można wytłumaczyć nieświadomym pragnieniem posiadania pewności, że opiekuje się potomstwem będącym nosicielem jego genów. W tym miejscu należy poczynić uwagę. Jeśli sprowadzimy zadanie życia do jego istoty, okaże się, że są dwa takie zadania – utrwalenie pojemnika z genami i przeniesienie genów do nowego pojemnika. Dlatego też największą hormonalną nagrodę w postaci radości i przyjemności człowiek otrzymuje, opiekując się swoim potomstwem, które niesie jego geny do wieczności. W przypadku osoby też są ciekawe efekty – jeśli opiekujesz się siostrzeńcem, to on ma jedną czwartą twoich genów, więc jest też taki program opieki nad bliskimi. Wróćmy do zazdrości. Kobieta jest absolutnie pewna, że ​​dba o swoje geny – nosiła to dziecko w swoim ciele i urodziła je. Nie ma wątpliwości co do autentyczności. Ale mężczyźni nie mają takiej pewności. Zapłodnienie kobiety swoimi genami nie jest krótkim procesem. I ten fakt można całkowicie przeoczyć. Dlatego bardzo ważne jest, aby mężczyzna był pewny wierności swojej kobiety. A jeśli w pobliżu pojawią się mężczyźni, pojawia się gniew mający na celu ich wydalenie. To właśnie nazywamy zazdrością. O takiej zazdrości jest właśnie opowieść o Otello i Desdemonie. Nasuwa się kolejne pytanie. Jeśli weźmiemy pod uwagę wszystko, co powiedziano powyżej, okazuje się, że zazdrość jest uczuciem czysto męskim. A wszyscy doskonale wiemy, że tak nie jest. Kobiety są także zazdrosne o swoich partnerów. I tutaj działa kolejny efekt. Co dotyczy zarówno kobiet, jak i mężczyzn. O poligamii/monogamii u ludzi pisałem już wcześniej https://www.b17.ru/article/302051/Człowiek jest stworzeniem złożonym. A aspiracje są dwie. Poligamiczny - krzyżuj swoje geny z jak największą liczbą wariantów genów, aby zwiększyć prawdopodobieństwo uzyskania udanych kombinacji. I monogamiczne - aby zbudować stabilny związek, żyjąc z jednym partnerem. W długotrwałych związkach pojawia się taki konflikt - z jednej strony chcesz mieć długi, bliski związek z jedną osobą, a z drugiej strony. chcesz mieć różnych partnerów. Czując tę ​​tendencję pojawia się zazdrość - niczym złość na partnera i tego, który naraża go na pokusę zniszczenia zaufania w bliskim związku. Możesz się ze mną skontaktować w celu konsultacji. Chętnie pomogę w nawiązaniu relacje z partnerem.