Pomysł na ten materiał przyszedł mi do głowy po konferencji poświęconej logoterapii. Jeden z działów poświęcony był pracy z ciężko chorymi pacjentami i ich bliskimi. A teraz prezenter opowiada przypadek z praktyki. Dziewczyna jest poważnie chora. Stopniowo traci funkcje motoryczne. Jest to proces nieodwracalny. A teraz ona, prawie bez ruchu, pyta mamę: „Mamo, kiedy będziemy razem gotować?” Na co kobieta odpowiada: „Później… nie teraz… Jak poczujesz się lepiej, to będziemy gotować”. Cały horror i tragedia tej sytuacji polega na tym, że jest to taki eufemizm dla słowa „nigdy”. Oboje wiedzą, że nigdy nie będą razem gotować. Ponieważ tej dziewczynie już nigdy nie będzie lepiej. A dla realizacji tytułowego zadania oferuję Wam (nam) to. Spróbujmy sami wypróbować tę sytuację, podzielić się z tą małą, nieznaną dziewczynką całym bólem i goryczą jej sytuacji. Ale jednocześnie przyznajemy przed sobą, że każdy z nas ma gdzieś w ukrytym zakątku swojej duszy takie „nigdy”. Spróbujmy to rozpoznać? I niech nie będzie to zawistne „nigdy”, które pojawia się w nas, gdy patrzymy na życie dzieci milionerów. Na przykład: „Nigdy nie będę miał jachtu, bo urodziłem się w niewłaściwej rodzinie”. Lub „Nigdy nie pojadę na wakacje na tropikalną wyspę, ponieważ moja pensja jest skromna”. Nie, nasza pensja jest nadal w naszych rękach! Rozwiążmy to sami. A w naszym eksperymencie myślowym znajdziemy „fizyczną” niemożność, która jest dla nas całkowicie niedostępna. Tutaj osobiście przychodzą mi z pomocą historia i science fiction. Ty i ja jesteśmy pozbawieni możliwości na przykład odkrycia elektryczności, wynalezienia telewizji czy układu okresowego pierwiastków. Odkryj Amerykę lub spłoń na stosie Inkwizycji (co do tego drugiego - mam wielką nadzieję). A jeśli chodzi o przyszłość. W naszym szybko rozwijającym się świecie ryzykujemy, że o krok od cudu naukowo-technicznego (dotyczy to także osiągnięć kultury i sztuki), który całkowicie odmieni życie człowieka. Przed lotem na Marsa lub kolonizacją innych planet. Przed teleportacją lub cichą mową. Ale też oczekujemy zmian od naszego społeczeństwa, mamy na nie nadzieję, na nadejście wspaniałej, świetlanej przyszłości, ale łatwo możemy ją przeoczyć. Ponadto każdy z nas prawdopodobnie ma swoje własne, bardzo osobiste „nigdy”. To ostre (czasami bolesne) uczucie daje nam zrozumienie i świadomość naszych granic. Granice Twoich możliwości. Ograniczenia życia. Łącznie z ograniczeniami czasowymi. A świadomość tych granic daje nam możliwość, w oparciu o nie, przyjrzeć się bliżej temu, co jest w naszym życiu, na jego wypełnieniu i treści. Za możliwości i okoliczności, jakie mamy. Nie po to, żeby utonąć w bezgranicznej frustracji spowodowanej brakiem czegoś, ale żeby bardziej docenić to, co mam! To, co dał mi los, jest mi dane. Przeznaczone dla mnie. I trzeba to umieć docenić!