Od autora: Wykład ten przygotowałem na doroczną konferencję regionalną „Wiosna Gestalt” (Stawropol), która odbyła się w dniach 14-15 maja 2011 r. O definicji miłości Kiedy jestem przygotowując wykład, dzieją się we mnie niesamowite metamorfozy. Godzinę temu wiedziałam, czym jest miłość, wczoraj wyraźnie ją poczułam i doświadczyłam. A teraz muszę przyznać, że nie posunąłem się ani o jotę w zrozumieniu, sens mi umyka. Tylko jedno pytanie mojego ukochanego doprowadziło do tego: „Co o tym wszystkim myślisz, gdzie jesteś?” I mam głowę w chmurach. Fantazjuję o miłości. Samotny, idę do pracy. Czuję się zdezorientowany i zły. Teraz muszę to rozgryźć i wprowadzić wszystko do systemu. Rzeczywistość okazała się prostsza, chcę być blisko niej, rozmawiać o różnych głupich rzeczach, przytulać ją. Jej troska o to, by nie powiedzieć za dużo, jest niezwykle wzruszająca. Całe wykłady o miłości nie są w stanie tego wyrazić. Oznacza to, że gdy tylko próbowałem mówić o miłości, ona sama zniknęła, wymknęła się i pozostały tylko martwe słowa i idee, zwróciłem się do myśli wielkich ludzi o miłości. Znalazłam wiele pięknych, wzniosłych słów o miłości. Wszystkie są prawdziwe, jednak opisywały zupełnie inne aspekty tego zjawiska. Nie dało się ich złożyć w jedną całość. Przeszukałam ogromną ilość literatury na temat Gestalt w poszukiwaniu jakiegoś super traktatu o miłości, ale nie znalazłam. W książkach, wykładach, artykułach znalazłem jedynie refleksje na temat intymności, zdrady, wyboru, seksualności i wielu innych, ale nie znalazłem nic jednoznacznego na temat miłości. Wszystko, o czym czytałam, dotyczyło warunków pojawienia się miłości, a nie samej miłości. I to nie jest przypadek. Oznacza to, że wszyscy ci autorzy borykali się z tymi samymi trudnościami co ja. Dochodzę do wniosku, że miłości można doświadczyć, odczuć, ale nie da się jej bezpośrednio wyrazić i zdefiniować. Na początku miałam zamiar przeczytać i przedyskutować z Wami dwa tuziny cytatów , ale na koniec pozostała tylko jedna: „Jeśli zadamy sobie pytanie, czym jest miłość, do głowy przyjdą nam tysiące odpowiedzi, a żadna z nich nie zadowoli nas w pełni. Słyszymy ten głos bezdennej, nieopisanej pustki, jaki słychać w odpowiedzi na próby zdefiniowania miłości. Autor jest mi nieznany. Przyznaję się zatem do swojej niemożności przedstawienia pełnego, wyczerpującego opisu istoty miłości, podążając za moimi poprzedników, pomijam to pytanie ze względu na stratę czasu. Gdy tylko podjęłam tę decyzję, od razu poczułam ulgę i chęć dalszej pracy nad wykładem. Wybieram bardziej produktywne zajęcie - porozmawiajmy o warunkach i składnikach tego tajemniczego zjawiska. O rodzajach miłości Bierdiajew opisuje dwa rodzaje miłości: miłość - podziw i miłość - litość, litość. Elena Kaliteevskaya wspomina o trzecim rodzaju miłości, o miłości - czułości. Zatem schizoidalnym składnikiem miłości jest czułość, neurotycznym składnikiem litości, a narcystycznym składnikiem podziwu. Proszę zauważyć, że mówimy konkretnie o trzech składnikach miłości, a nie o tym, która miłość jest bardziej właściwa. Miłość jest podziwem. Wszyscy mamy potrzebę bycia podziwianym; to dodaje nam siły. To rodzaj uznania naszej wartości. Jeśli jednak ten składnik dominuje w związku zbyt długo, nie sprzyja to powstaniu intymności. Podziw pozostawia nas w izolacji i całkowitej samotności, a nawet rozpaczy. Ciągły podziw nie prowadzi do intymności. Prowadzi to do bliskości pożądanego obrazu. Podziw to zakochanie się w obrazie, a jak wiadomo, obraz nie może być szczęśliwy. Często w swojej praktyce spotykam się z podziwem ze strony klientów (na początku). Jest to ważna część relacji w ogóle, a procesu terapeutycznego w szczególności. Jeśli jednak nie będzie się rozwijać, przerodzi się w dewaluację i powoduje złość i rozczarowanie po obu stronach. W ten sposób mierzymy się z rzeczywistością. Oznacza to, że miłość i podziw do skrajności to brak kontaktu z prawdziwą osobą. Osoba potrzebuje litości. Chciałbym, żeby był na świecie ktoś, kto może zapytać: „Jak się żyje?”, współczuć, dać się pogłaskać, zapytać, co ci leży na duszy i po prostu tam być? Litość jest często mylona - litość i poniżająca litość,odrzucanie. <Nie potrzebujemy waszej litości, damy sobie radę!>. Ale nie, wygląda na to, że nie możemy obejść się bez litości. Kiedy potrzeba litości jest zbyt wyraźna, powoduje to irytację. Jednak ta część, zrównoważona innymi akordami miłości, tworzy melodię niezbędną do przeżycia intymności. Bez litości intymność po prostu się nie zdarza. Litość to naruszenie granic w kierunku zbliżenia. Miłość – czułość oznacza troskę o człowieka jako wartość, uznanie jego kruchości i wyjątkowości. Wydaje mi się, że jestem trochę na dystans, zwalniam, staję się wrażliwy, ale nie wkraczam, obecny, ale nie przytłaczający. Czułość jest zawsze wzruszającym przeżyciem i trochę smutnym. Nigdy do końca nie zrozumiem tego, którego kocham, a jednocześnie rozumiem, że oboje jesteśmy śmiertelni: „Ty” jest nieosiągalny. Melodia miłości powstaje z połączenia tych akordów, inaczej całe życie upłynie jak na jednym notatka. A co oznaczają słowa: kocham cię? Dwie osoby mogą znaleźć się na różnych etapach tego procesu. W życiu wszystko dzieje się na różne sposoby; relacje mogą zaczynać się od dowolnego akordu i też się kończyć. Załamanie następuje, gdy istnieje długa rozbieżność - już chcę, żeby było mi szkoda, ale ludzie wciąż mnie podziwiają. Już jest mi ciężko, ale tutaj też muszę się dostosować do czyjegoś wyidealizowanego wizerunku, to jest denerwujące. Tylko elastyczna zmienność i wrażliwość na wzajemne potrzeby prowadzą do intymności. O zdradzie Jest jeszcze jeden parametr ważny dla zrozumienia fenomenologii intymności. Ta lojalność jest zdradą. Kiedy mówimy o intymności, samo słowo zdaje się zmuszać nas do ustalenia jednej wartości na zawsze. Każdy ma potrzebę bycia tym jedynym. A jednocześnie wyznajemy wiele różnych wartości. Osoba, która ma więcej niż jedną wartość, jest z definicji zdrajcą. Dwoje dzieci, rodzina i praca, żona i matka. To nie są najstraszniejsze przykłady, jak rozumiesz. Zdradzić można tylko naprawdę bliską osobę, nie można zdradzić nieznajomego. Intymność jest możliwa tylko wtedy, gdy istnieje prawo do wolności działania we własnym interesie. Jeśli widzisz postać bez tła, bardzo łatwo jest się uzależnić. Doświadczanie obecności drugiej osoby jako pojedynczej wartości zamienia intymność w zależność. Uciekamy od wolności, aby ukryć się w związkach lub odnajdujemy wolność w doświadczaniu relacji jako wybranych, a nie wymuszonych. I znowu - intymność i zależność. Intymność sugeruje, że dwoje ludzi może się bez siebie obejść, ale razem czują się dobrze. Lojalność przestaje być w tym wypadku kategorią moralną, nie jest narzucana. To zalicza się do kategorii wyboru. Zależność oznacza wiele powodów niemożności oddalenia się od siebie. Dlatego w uzależnieniu zawsze jest dużo złości, napięcia, poczucia winy, niemożności zniesienia, ale jest też iluzja bezpieczeństwa. A w intymności jest dużo ryzyka, samotności, horroru, zdrady i wstydu, czego wcale nie chcę nazywać intymnością, podobnie jak w przypadku innych zjawisk w związkach, zaakceptowawszy jedną polaryzację, znajdujemy drugą. Akceptując rzeczywistość i normalność zdrady, odnajdujemy lojalność. Taka akceptacja nie chroni nas jednak przed przeżywaniem negatywnych uczuć z tym związanych, wręcz przeciwnie, ale otwiera dostęp do innego bieguna – przyjemności bycia razem. Podoba mi się podejście Gestalt, szczególnie ze słowem <i> jako w przeciwieństwie do <lub>. I to jest prawda, i to jest również prawdą. O integralności człowieka decyduje jego zdolność do zniesienia rozpadu, wielość wartości, często sprzecznych ze sobą. Istnieje oczywiście „pionierska prawda” Pawlika Morozowa, ale komu jej potrzeba, gdy wszystko jest jasne, ale w tej przejrzystości nie da się żyć. Kiedy prawda okazuje się ważniejsza od relacji, a swoją drogą o ośle Buridana – dlaczego zginął? Cóż, prawdopodobnie nie z głodu; dokonanie wyboru jest bardzo trudne. Wybierz pomiędzy jednym wspaniałym stosem a innym wspaniałym stosem. Bo im bardziej zbliżam się do jednego, tym oddalam się od drugiego, a to drugie okazuje się coraz bardziej wyidealizowane, bo jeśli zjem to, to już nigdy nie zjem tamtegocudownie, ale ten będzie zwyczajny. Tutaj. A potem okazuje się, że wybór, którego dokonaliśmy, ostatecznie w miarę oddalania się od idealizacji, odchodzenia od pewnego rodzaju romantyzmu do realizmu, znajdujemy w nim coraz więcej niedogodności, trudności, potem wszystkich niedoskonałych wyborów, one okazują się wyidealizowane i romantyczne. Wszystko to chyba dotyczy wszystkich relacji – zarówno damsko-męskich, jak i klient-terapeutycznych, cóż, i innych. Cóż, to prawda, że ​​w relacjach damsko-męskich wydaje mi się, że jest więcej popędu niż w relacjach klient-terapeuta. To wszystko. O intymności Istnieje kilka sposobów budowania intymności. Co dziwne, pierwszym sposobem jest jej unikanie. Oczywiście nie unikamy samej intymności, a jedynie jednego z jej biegunów – zdrady, urazy, braku kontroli. Znam jednego chłopca. Kiedy miał 3 lata, przeszedł operację usunięcia napletka. W związku z tym pisanie było dla niego bolesne. Z całą prawością dziecka podjął radykalną decyzję – nigdy więcej nie pisać. To prawda, rzeczywistość była temu przeciwna. Myślę, że było to dla niego ważne odkrycie. Każdy z nas, nawet jako dorosły, podejmował w życiu podobne decyzje. Po rozwodzie zdecydowałam, że miłość jest dla słabych. Rzeczywistość była temu przeciwna. Jakże jestem jej wdzięczny. Chcę porozmawiać o znaczeniu takiego doświadczenia. Jedyną rzeczą, której nie powinieneś unikać, jest samo unikanie. Ważne jest, aby rozpoznać wartość tego doświadczenia i nie wierzyć, że jest ono na zawsze. Drugi sposób to pogrążenie się w intymności, szybkie zbliżenie się i unikanie żmudnej gry wstępnej. W większości przypadków robią to osoby skłonne do budowania takich relacji. Widać to wyraźnie na pierwszej sesji psychologa. Klient deklaruje pełne, bezwarunkowe zaufanie do psychologa, nieograniczoną gotowość do stosowania się do jego porad. Mam wewnętrzną tendencję do bycia nieufnym wobec takich ludzi; na początku praktyki strasznie mnie przerażali. Teraz odbieram to ciepło, rozumiem, że człowiek jest tak przestraszony, że chce od razu wskoczyć w bezpieczną strefę relacji. W życiu tacy ludzie mają gorące romanse, miłość od pierwszego wejrzenia i oczywiście na całe życie. I umrą w ciągu jednego dnia. Chciałbym, ale zdarza się to w jednym przypadku na milion, bo nie mieliśmy czasu się spotkać, a prawdopodobieństwo niezgodności wartości życiowych i temperamentów jest zbyt duże. Trzecia metoda jest dłuższa. Ma dwie opcje. Rzadko, ale się zdarza. Ludzie powoli, ostrożnie zbliżają się do siebie i stopniowo poznają się nawzajem. Prawie idealny. Ale raczej jest to wynik doświadczenia dwóch poprzednich metod. Jest to przejaw twórczej adaptacji, gdy tego samego wieczoru dana osoba jest rozczarowana zarówno samotnością, jak i żarliwą miłością. Inna opcja jest bardziej naturalna, w tym sensie, że często się zdarza. Jest to szybka zmiana pomiędzy pierwszym i drugim sposobem organizowania relacji. Kłócimy się, potem gramy w ciszę, a wieczorem energicznie godzimy się w łóżku. I to wszystko całkowicie szczerze. Dobrze byłoby dodać tutaj obserwację obojga partnerów, możliwość omówienia tego, co się dzieje. W przeciwnym razie taki stereotyp stanie się sposobem na życie. Nie ma w tym nic złego, jest to doskonały, zrównoważony system, dopóki któraś z par się nie znudzi. O potrzebach w związkach Zatem w związkach, także miłosnych, zaspokajamy różne potrzeby. Przeanalizowaliśmy trzy duże grupy potrzeb; akordy zawierają również sposoby ich zaspokojenia. W istocie są to pewnego rodzaju obszerne scenariusze. Spróbujmy być bardziej konkretni. Wymieńmy tylko konkretne potrzeby, które zaspokajamy lub chcemy zaspokoić w związku. Relacje międzyludzkie budowane są na znalezieniu równowagi pomiędzy pewnymi biegunami. W konsekwencji, zaspokajając potrzeby, wymieniamy jedną rzecz na drugą. Nie będę się zagłębiać - to osobny, poważny temat. Powiem tylko, że w harmonijnym związku istnieje równowaga pomiędzy braniem i dawaniem. Oznacza to, że jeśli jesteś gotowy tylko dawać lub tylko brać, wówczas równowaga ta zostaje zachwiana. Psychologiczne zadania małżeństwa. O czym chciałbym się podzielić, jeśli już o tym mowaBalance, to niesamowity materiał o szczęśliwych małżeństwach. Przeprowadzono liczne badania na temat różnych aspektów małżeństwa, ale prawie nie dotyczyły one relacji małżeństw odnoszących sukcesy.!!D.S. Wallerstein „Psychologiczne zadania małżeństwa”, 1995!! W wyniku badań szczęśliwych małżeństw, stopniowo w miarę realizacji badań gromadził się bogaty materiał, zawierający dowody od 100 respondentów. Bogactwo materiału, a także chęć i umiejętność zarówno mężczyzn, jak i kobiet (w tym przypadku płeć nie miała znaczenia) do opowiadania o swoich najskrytszych doświadczeniach i uczuciach wzrastały w trakcie rozmowy kwalifikacyjnej; niezwykły świat miłości, przyjaźni i troski o siebie nawzajem, świat małżeństw, gdzie każdy znał historię drugiej osoby, odpowiednio rozumiał i traktował słabe i mocne strony swojego partnera, a także starał się zrobić wszystko, co w jego mocy, aby stworzyć. atmosferę komfortu i wsparcia. * Szybko stało się jasne, że ci ludzie nie są przykładem ludzi beztroskich, którzy dorastali w szczęśliwych, stabilnych rodzinach, w atmosferze troski i bezpieczeństwa. Życie wielu z nich było bardzo trudne w dzieciństwie i okresie dojrzewania. Tylko pięć na 100 osób chciało założyć rodzinę na wzór rodziny swoich rodziców. Szczególnie kobiety wyraziły pragnienie, aby ich życie różniło się od życia ich matek. Opisując wspólne życie, żaden z partnerów nie bagatelizował włożonego wysiłku, stresu w pracy, problemów finansowych, przykrych okoliczności podróży służbowych, wymagań dzieci, pokus seksualnych poza rodziną czy zagrożenia, jakie niesie ze sobą duża liczba rozwodów. wokół zamożnego małżeństwa. * W prawie każdym małżeństwie przychodził moment, gdy jeden lub oboje partnerzy kwestionowali słuszność swojego wyboru. Ale wszyscy partnerzy uważali, że pozytywne momenty w ich związku były znacznie ważniejsze niż tymczasowe kłopoty i rozczarowania. Zaakceptowali fakt, że ich partner może mieć ludzkie słabości. W niektórych rodzinach miłość i przyjaźń rodziły się w okresie zalotów lub w okresie wspólnego pożycia przed ślubem. Dla innych te uczucia rosły powoli na bogatej glebie życia rodzinnego. Pewien mężczyzna tak powiedział o swojej żonie: „Polubiłem ją, kiedy się pobraliśmy. Dopiero dwa lata później zdałem sobie sprawę, że była jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek kochałem”. Ogólna ocena była taka, że ​​małżeństwo jest pracą wymagającą ciągłego rozwoju i uwagi przez całe życie. Wiele osób uważa swoje małżeństwo za swoje największe osiągnięcie. !!Definicja szczęśliwego małżeństwa.!! W pracy tej zidentyfikowano koncepcję charakterystyczną dla wszystkich małżeństw: oboje małżonkowie podzielali punkt widzenia, że ​​znaleźli lub osiągnęli „złoty środek” lub szczególną „uniwersalną równowagę” ” w indywidualnych potrzebach, pragnieniach i oczekiwaniach, równowagę, którą uważają za wyjątkową i być może niezastąpioną. To poczucie złotego środka, osiągane wspólnym wysiłkiem, jest twórczo tworzone i rozwijane nieskończoną ilość razy przez samych małżonków w procesie dynamicznej, stale zmieniającej się interakcji w rodzinie. Zadania psychologiczne.!! Dziewięć zadań psychologicznych małżeństwa zostaną pokrótce omówione. 1. Oddziel się emocjonalnie od rodziny z dzieciństwa, abyś mógł w pełni zainwestować swoje siły i uczucia w jedność rodzinną, ale jednocześnie przeanalizuj możliwe punkty kontaktu z obojgiem rodzin rodzicielskich. W drugim małżeństwie zadanie to obejmuje przeciwstawienie się przywiązaniom do byłych partnerów, a także pozbycie się duchów pierwszego małżeństwa. Równowaga między przeszłymi doświadczeniami a nową sytuacją. 2. Zadanie to jest ściśle powiązane z zadaniem pierwszym – jest to zadanie stworzenia wspólnoty opartej na wzajemnej identyfikacji, wspólnej intymności i szerokiej świadomości dotyczącej obojga partnerów, przy jednoczesnym ustaleniu granic chroniących autonomię każdego z partnerów . Centralnym problemem współczesnego małżeństwa jest ciągłe napięcie.