Od autora: Rozwój seksualności jest zjawiskiem normalnym, jako podstawa relacji miłosnych. O seksualności kobiet i mężczyzn (część 1). . „Dlaczego kobieta nie może być jak mężczyzna!” (Bernard Shaw „Pigmalion”) „Trzeba powiedzieć, że kobiecość i męskość w dużej mierze straciły na znaczeniu na skutek ogólnej dewaluacji takiej jakości, jak indywidualność… Jeśli wcześniej role seksualne były jasno określone, teraz nastało zamieszanie.. Oto przykład: jeśli mężczyzna dominuje w domu, uważa się go za dyktatora; jeśli odgrywa rolę pasywną i podrzędną, jest krytykowany za to, że nie osiągnął swojego celu; jakby musiał balansować na linie. Należy pamiętać, że jeśli takie problemy pojawiają się w rodzinie, to ich przyczyny należy zwykle szukać w naruszeniach relacji seksualnej między mężem i żoną oraz w braku jasności co do oczekiwań seksualnych partnerów. Opiekun domu zwykle świadomie podejmuje się tej roli, bo... Jestem pewna, że ​​przeznaczeniem kobiety jest uległość, zarówno seksualna, jak i osobista: w końcu „ten, kto nosi spodnie, jest panem”. Jest inny typ mężczyzny: taki, który pozwala kobiecie kierować relacjami rodzinnymi; wychodzi z błędnego przekonania, że ​​jego obowiązkiem jest „służyć” kobiecie, tj. zadowolić ją. Tę bierną postawę często uzasadnia się tym, że pozwala mężczyźnie i kobiecie bezinteresownie wyrażać swoje uczucia – „okazywać altruizm”. Tak naprawdę mylone są tu dwa pojęcia: poszanowanie praw kobiety i jej egoizm, a dzieje się to pod fałszywym pretekstem konieczności zaspokojenia partnera seksualnego w celu zachowania relacji rodzinnych. Jest to postawa neurotyczna, wynikająca z niezrozumienia czynników biologicznych determinujących wzajemne oddziaływanie płci. Aby ocenić te czynniki, trzeba znać różnice w rozwoju psychoseksualnym kobiet i mężczyzn.” (Alexander Lowen „Miłość i orgazm”) Mężczyźni i kobiety stale kontaktują się ze mną w kwestiach rodzinnych i relacji seksualnych. Wzajemne roszczenia płci przeciwko Niezbędne staje się wyjaśnienie faktu, że oboje ponoszą odpowiedzialność, a to jest zdeterminowane zarówno na poziomie biologicznym, jak i psychologicznym. Każde dziecko (czy to chłopiec, czy dziewczynka) przechodzi przez 3 etapy rozwoju psychoseksualnego: pregenitalny, utajony. i etap genitaliów 1,6 roku życia) nie ma różnic funkcjonalnych między chłopcami i dziewczynkami, tj. „istnieją między nimi różnice, ale dziecko nie funkcjonuje zgodnie z nimi; dlatego w zachowaniu chłopców i dziewcząt w wieku 4-5 lat można znaleźć niewiele różnic wskazujących na ich płeć. Czy to dlatego, że są inaczej ubrani…” (A. Lowen „Miłość i orgazm”). W tym okresie zadaniem rodziców jest zaspokajanie ustnych potrzeb dziecka: odżywianie, przejawy uwagi i czułości itp. ., składniki narcystycznego wsparcia niezbędnego do wzrostu i rozwoju osobowości oraz świadomości własnego „ja”. Okres pregenitalny kończy się zjawiskiem psychologicznym – „kompleksem Edypa”. Fizyczna intymność z nim różni się od intymności z matką; chłopiec doświadcza takich uczuć w stosunku do matki. Uczucia seksualne dzieci rozprzestrzeniają się po całym ciele, z nieco zwiększoną koncentracją na genitaliach. W tym okresie dzieci „poślubiają” rodzica płci przeciwnej seksualność pochodzi właśnie z I etapu rozwoju psychoseksualnego, tutaj powstają wszelkie uzależnienia miłosne, jest to seks „w pępowinie”. II etap rozwoju psychoseksualnego to okres utajony (okres rozwoju utajonego). Charakteryzuje się spadkiem zainteresowań i uczuć seksualnych. Dziecko jest świadome różnic między płciami, jednak jego głównym zainteresowaniem jest poznanie roli chłopca lub dziewczynki. Akcent przesuwa się w stronę człowieka jako całości i ważnego zadania zdobywania wiedzy i umiejętności potrzebnych do skutecznego funkcjonowania w świecie. Ten