Od autora: opublikowany na stronie internetowej centrum psychologii praktycznej „Genesis” w dziale autorskim psychologa Marii Dyakonowej „Porady wykorzystuje” W ostatniej dekadzie liczba młodych ludzi szukanie pomocy u psychologa w związku ze szczególnym zaburzeniem psychicznym – „perfekcjonizmem” (od łac. Perfectio – doskonałość) stale wzrasta. Osoba cierpiąca na „perfekcjonizm” jest przekonana, że ​​MUSI osiągnąć najlepszy wynik, a niedoskonały wynik pracy jest NIEDOPUSZCZALNY; cierpi, że tak powiem, na „manię sukcesu”. Taka osoba jest przekonana o tym, że: „Jeśli popełniłem błąd, to jestem przegrany” i „Porażka jest nie do zniesienia”, „Muszę zrobić wszystko dobrze”, „Istnieje ścisła potrzeba odniesienia sukcesu i bycia kochanym przez innych. wszyscy”, „Cały czas muszę się popychać (i nie tylko)” Wiele osób z tym zaburzeniem duszy postrzega siebie jako niezdolnych do niczego lub bezradnych, dlatego nadmierna koncentracja na idealnym wyniku jest rekompensatą za ich zdanie Głównymi zagrożeniami dla osoby cierpiącej na perfekcjonizm są zaniedbania, błędy lub niedoskonałość. Tendencja takiej osoby do „katastroficznych” myśli, na przykład: „Musimy rozwiązać wszystkie problemy jasno i poprawnie, w przeciwnym razie wydarzy się katastrofa”, obawia się, że „sytuacja wymknie się spod kontroli” lub że „będzie nie daję sobie rady” są często przyczyną niepotrzebnego niepokoju, bezsenności i drażliwości. Kiedy zdarza się poważna „porażka”, czują się beznadziejni i popadają w depresję. Osobom skłonnym do perfekcjonizmu polecam: „Aby poprawić jakość życia, naucz się widzieć średnią pomiędzy „najlepszym” a „kompletną porażką”!”, pomyśl o tym, że: „Błąd nie neguje przeszłych osiągnięć, dlatego nie oznacza to, że jesteś Jonaszem! Ten, kto nic nie robi, nie popełnia błędów!” Dyakonova Maria, psycholog