Istnieje opinia (i znajduje ona potwierdzenie w mojej praktyce pracy z PA), że ataki paniki to odrzucone lub nieakceptowane części osobowości lub trudne emocje (doświadczenia) człowieka, które człowiek odpycha, izoluje od siebie (nieświadomie) tak, aby żeby ich nie spotkać. Ale paradoks polega na tym, że człowiek nie może nigdzie ukryć się przed własnymi emocjami i częściami swojej osobowości (na przykład częścią z dzieciństwa), a one, nawet odizolowane od niego, zawsze będą obecne w jego rzeczywistości mentalnej i odzwierciedlone w jego ciele. A im bardziej ktoś je odpycha (czyli w istocie odrzuca część siebie), tym silniej będzie „pukać” i domagać się uwagi, aby zrealizować sfrustrowane potrzeby, które zawiera. I to za pomocą ataków paniki próbują zwrócić na siebie uwagę, aby zostać „usłyszanym”. Przykład z praktyki. Klientka zgłosiła się na konsultację, ponieważ po raz pierwszy w życiu doświadczyła ataku paniki; wcześniej, zdaniem klientki, nic takiego nie miało miejsca. Jednocześnie stwierdziła, że ​​atak paniki nastąpił „niespodziewanie”, „niespodziewanie”. I ogólnie, według klienta, jej życie jest dość gładkie i spokojne, bez wstrząsów i wszystko jest z nią w porządku zarówno w życiu osobistym, jak i w pracy. Zaczęliśmy od analizy najbardziej uderzającego objawu, który wyrażał się uczuciem ucisku w okolicy klatki piersiowej. Działając w tradycji terapii obrazami emocjonalnymi, gdzie nacisk kładziony jest na pracę z obrazem symptomu lub jakiegoś negatywnego stanu emocjonalnego, poprosiłam klientkę o opisanie, jakie najbardziej było to uczucie. Klientka opisała to tak, jakby jakaś piłka uciskała jej klatkę piersiową i nie pozwalała na swobodne życie i oddychanie. Pracując dalej z wizerunkiem balu, doszliśmy do złożonej relacji klientki z ojcem, który miał władczy charakter i dosłownie „dusił” ją swoimi żądaniami zarówno w dzieciństwie, jak i do dziś, choć klientka mieszkała przez długi czas oddzielnie i starała się jak najbardziej odizolować swoje życie od wpływowego ojca, z którym wciąż czasami musiała się komunikować. Jednak pomimo dzielącej ich odległości, emocjonalna zależność od ojca pozostała i klientce trudno było „wyrwać się” spod jego wpływów. I to właśnie poczucie ciągłego nacisku ojca przez wiele lat ostatecznie doprowadziło do ataku paniki, a jej ciało odzwierciedlało trudną relację z ojcem poprzez pewne objawy. Dowiedzieliśmy się także pewnych szczegółów z dzieciństwa klientki, w której często doświadczała ona tłumienia przez ojca tego czy innego jej zachowania czy potrzeb i zmuszona była spełniać jego oczekiwania i żądania, nie mając prawa do „nieposłuszeństwa”. Okazało się też, że pod wieloma względami kształtowała swoje życie w oparciu o wymagania i poglądy ojca, odrzucając w ten sposób wiele z siebie, co nie pasowało do jego oczekiwań. Odkryliśmy także inną ważną cechę zachowania klientki: głównym sposobem interakcji z jej negatywnymi emocjami było ich tłumienie, ponieważ uważała za „złe” wyrażanie ich na zewnątrz, tłumiąc swój niepokój, ponieważ uważała się za „niewłaściwą” silny.” „I wszystkie te emocje naciskały na nią i szukały wyjścia. Tak więc, jak stwierdzono na początku artykułu, w toku pracy doszliśmy do dwóch głównych przyczyn, które doprowadziły do ​​ataku paniki: 1) klientka przez wiele lat nieświadomie, aby zadowolić ojca, tłumiła i odmawiała tych części swojego życia, siebie, swojej osobowości, która nie pasowała do oczekiwań ojca na temat tego, jaka powinna być; 2) nieakceptowania i tłumienia swoich lęków, niepokoju i innych emocji, których klientka nie pozwalała sobie okazywać, uznając to za słabość, tj. nie zaakceptowała tej części siebie, która czuła się bezbronna i potrzebowała ochrony, akceptacji i wsparcia. Klientka po pracy z ojcem i wypartymi uczuciami nawiązała kontakt ze sobą, zaakceptowała i uznała te części swojej osobowości oraz te emocje, które najpierw były wypierane i tłumione przez ojca, a następnie przez nią samą. Po.