Atak paniki to nagły i intensywny atak niepokoju i strachu, któremu towarzyszą objawy wegetatywne: przyspieszone bicie serca, ból w klatce piersiowej, trudności w oddychaniu, skurcze mięśni, zawroty głowy, nudności itp. Poczucie nierzeczywistości tego, co się dzieje (derealizacja) i oderwanie się od może pojawić się własne ciało (depersonalizacja), tak jakby osoba znajdowała się na zewnątrz ciała i obserwowała z boku to, co się dzieje. Ataki paniki mogą występować od kilku razy w roku do kilku razy dziennie i bardzo często towarzyszy im oczekiwanie na ich wystąpienie. To oczekiwanie na atak paniki jest ograniczające – człowiek zaczyna bać się prowadzić samochód, wychodzić z domu, być sam itp., ponieważ boi się, że nie będzie w stanie poradzić sobie z sytuacją. W ten sposób człowiek unika sytuacji „niebezpiecznych” z jego punktu widzenia, pogarsza się jego aktywność społeczna, rodzą się lęki, a wszelkie próby poradzenia sobie z atakiem kończą się niepowodzeniem. W końcu osoba zaczyna bać się szaleństwa, a nawet śmierci. Ale czy ataki paniki są naprawdę takie groźne? Mechanizm ich powstawania jest dość prosty – pewna sytuacja jest nieświadomie oceniana jako niebezpieczna, a wraz z wyzwoleniem adrenaliny uruchamiany jest mechanizm obronny „Uciekaj lub walcz”. Ponieważ jednak na poziomie świadomym człowiek nie widzi zewnętrznego zagrożenia, taki przypływ adrenaliny postrzega jako niebezpieczny, a w odpowiedzi organizm uwalnia kolejną porcję adrenaliny, uruchamiając kolejny mechanizm obronny „Uciekaj lub walcz”. Zasadniczo atak paniki to przypływ adrenaliny w odpowiedzi na przypływ adrenaliny, jest to strach przed strachem. Spodziewając się kolejnego ataku paniki, osoba sama uruchamia drugi atak swoimi niespokojnymi myślami. Oznacza to, że atak nie następuje nagle i niezależnie od naszych pragnień, lecz wręcz przeciwnie, osoba ta sama dokonuje ataku. Jeden atak paniki trwa nie dłużej niż 5 minut, ponieważ w tym czasie adrenalina ma czas na rozbicie się we krwi, ale niespokojne myśli mogą wywołać serię ataków. Adrenalina sama w sobie nie jest niebezpieczna, wręcz przeciwnie, uwalnia się do krwi podczas radosnych wydarzeń - przejażdżek konnych, uprawiania sportu. Poza tym organizm fizycznie nie jest w stanie wypuścić takiej ilości adrenaliny, aby się zabić. Dlatego ani pojedynczy atak paniki, ani seria ataków nie są niebezpieczne dla człowieka. Cała rzecz polega na błędnej interpretacji samego faktu wyzwolenia adrenaliny – osoba nie rozumie, co się z nią dzieje, i interpretuje to jako zawał serca lub coś innego niebezpiecznego dla jego życia. Chociaż raczej atak paniki jest przejawem instynktu samozachowawczego, tylko bardzo jasny i niewygodny. Jest jeszcze jeden interesujący punkt, który przyczynia się do utrwalenia ataków paniki - są to działania „ratownicze”, które dana osoba wykonuje podczas pierwszego ataku. Może to być wezwanie karetki pogotowia lub dzwonienie do bliskich, mycie się wodą, niespokojne rzucanie się, branie pigułek itp., to znaczy, że staramy się w ten czy inny sposób kontrolować przejawy cielesne. Osoba zaczyna wierzyć, że te działania pomogły mu poradzić sobie z atakiem, ale kontrola powoduje tylko jeszcze większe napięcie i nowe ataki. Unikanie miejsc, w których doszło już do ataków (metro, zatłoczone miejsca, oddziały banków, sklepy itp.), aby nie doświadczyć nieprzyjemnych wrażeń, prowadzi jedynie do ich nasilenia, ponieważ mózg zaczyna wierzyć, że doznania te rzeczywiście zagrażają życiu. Głównymi przyczynami powstawania ataków paniki są wyczerpanie psychiczne, fizyczne i emocjonalne na tle niespokojnej i podejrzliwej natury, a także błędne postrzeganie niebezpieczeństwa. Wyczerpanie psychiczne może wiązać się z przedłużającą się pracą lub nauką oraz brakiem odpowiedniego odpoczynku. Wyczerpanie fizyczne występuje na skutek przepracowania, złego odżywiania i nadużywania substancji psychoaktywnych. Wyczerpanie emocjonalne wynika z wypalenia zawodowego, rozwodu, utraty bliskiej osoby i innych traumatycznych wydarzeń. Zatem ataki paniki są konsekwencją.