Zazdrość społeczno-porównawcza powstaje w warunkach dużego znaczenia sytuacji porównania społecznego i charakteryzuje się zespołem powiązanych ze sobą myśli o niezasługiwaniu, niesprawiedliwości, niepoprawności istniejących zalet innej jednostki, kompleksie doświadczeń negatywnych emocji (przede wszystkim podniecenia , smutek, złość, wstręt, pogarda) oraz gotowość do działań mających na celu poradzenie sobie z obecną sytuacją za pomocą strategii samodoskonalenia, wyrównywania się lub unikania. Zatem zazdrość społeczno-porównawcza obejmuje reakcje poznawcze, emocjonalne i behawioralne.S. M. Pfeiffer i P. T. P. Wong zaproponowali rozróżnienie między zazdrością poznawczą a emocjonalną. Zazdrość społeczno-porównawcza poznawcza to obawy i wątpliwości jednostki dotyczące jej własnych cech, cech i zdolności, które według niej posiada konkurent. Innymi słowy, zazdrość poznawcza oznacza, że ​​idea korzyści i osiągnięć drugiej osoby przyczynia się do doświadczenia zazdrości społeczno-porównawczej. Ten element zazdrości pojawia się, gdy jednostka wierzy, że jej samoocena jest zagrożona przez konkurenta, który ma cechy lub cechy cenniejsze od jej własnych. Zagrożenie dla poczucia własnej wartości może wynikać z rzeczywistych lub wyimaginowanych przewag innej osoby, ale zawsze wywołuje chęć oceny stopnia prawdopodobnego uszkodzenia poczucia własnej wartości. Ogólnie rzecz biorąc, zazdrość poznawcza to niepewność co do własnych zalet, atrybutów, cech i umiejętności. Podczas gdy zazdrość poznawcza polega na skupianiu się na zaletach drugiej osoby, zazdrość emocjonalna jest emocjonalną reakcją na rzeczywiste lub domniemane zagrożenie dla poczucia własnej wartości. Zazdrość emocjonalna ma przede wszystkim charakter reaktywny i powstaje albo jako reakcja na ocenę poznawczą, albo jako uwarunkowana reakcja emocjonalna na zagrożenie dla samego siebie. White i PI Mullan charakteryzuje poznanie i emocje jako współzależne aspekty doświadczenia zazdrości. Z ich punktu widzenia oceny poznawcze zawsze poprzedzają emocjonalne przeżycie zazdrości. Przegląd źródeł pozwolił na zidentyfikowanie szeregu strategii behawioralnych, gdy zazdrość pojawia się w sytuacji porównania społecznego: samodoskonalenie, gdy działania mają na celu stawanie się lepszym i wyprzedzanie innych w czymś, wyrównanie, gdy działania mają na celu stawanie się; taki sam lub osiągnięcie tego samego poziomu wykonania; unik, gdy jednostka wykorzystuje okazję do ucieczki z sytuacji porównawczej, biorąc pod uwagę przyjęte rozumienie trójskładnikowej struktury zazdrości społeczno-porównawczej oraz identyfikacji zazdrości poznawczej i emocjonalnej. przeprowadzono badanie, w którym ustalono strukturę osobowości skłonną do zazdrości poznawczej i emocjonalnej. Stwierdzono, że osoby o wysokim poziomie poznawczej zazdrości społeczno-porównawczej charakteryzują się przede wszystkim takimi cechami osobowymi jak: zrozumienie, serdeczność, współpraca, samokontrola zachowania, szacunek dla innych, towarzyskość, łatwowierność, roztropność, wrażliwość, aktywność, marzyć, przyciągać uwagę, ciekawość, artyzm. Można przypuszczać, że być może osoby posiadające te cechy charakteryzują się bezpiecznym stylem przywiązania. Zdaniem M. Ainsworth osoby o typie przywiązania bezpiecznego są otwarte na ludzi, darzą ich dużym zaufaniem, okazują ciepło, troskę i miłość. Osoby o tych cechach są poznawczo włączane w sytuacje, które prowokują rywalizację i porównania społeczne. Jest prawdopodobne, że takie osoby są nastawione na komunikację i bliskość z innymi ludźmi i mogą postrzegać innego jako konkurenta, który ma cenniejsze atrybuty lub cechy, nie zagrażając własnej tożsamości, ponieważ takie osoby charakteryzują się łatwowiernością i oczekiwaniem tej samej reakcji i życzliwość ze strony partnera, prawdopodobnie wdawanie się w sytuacje.