Od autora: Ciężka separacja przynosi wyzwolenie, a wraz z nią człowieka nawiedzają uczucia niepokoju, w których mieszają się wstyd, ulga i ciężkie uczucia. Czasami relacje z rodzicami przynoszą ból i cierpienie, ale rzadko kiedy ktoś decyduje się na trwałe zerwanie wszelkich więzi z matką i ojcem. Jest piękną i bardzo atrakcyjną kobietą. Jest po trzydziestce, albo dobrze po czterdziestce. Wszystko wskazuje na to, że odnosi sukcesy i jest poszukiwana. Przez połowę spotkania kobieta opowiada o tym, ile czasu poświęciła na naukę, sport, muzykę lub coś innego. Całe moje dzieciństwo było poświęcone globalnemu i świadomemu celowi. Być lepszym, bardziej godnym, mądrzejszym, silniejszym. Cele zostały osiągnięte, ale spokój i satysfakcja nie przyszły. Pytam, co sądzili jej rodzice o jej osiągnięciach? Odpowiedź była przewidywalna: „Nigdy nie czułam, że jestem kochana. Moi rodzice dużo we mnie zainwestowali i jestem im bardzo wdzięczna. Pewnie zrobili wiele ważnych rzeczy, ale nigdy mnie nie pieścili, nigdy nie powiedzieli chociaż jednej miłe słowo..Nie było pochwał, uścisków, ciepłych relacji ani z mamą, ani z tatą. Byli zainteresowani tylko moimi osiągnięciami, a moi rodzice byli całkowicie obojętni na moje uczucia. Mojego ojca nigdy nie było w domu moja mama zawsze wierzyła, że ​​potrafi bezceremonialnie wtrącać się we wszystkie moje sprawy.” Jest jedynym dzieckiem w rodzinie, nigdy nie była bita, nigdy nie była torturowana, ale życie w emocjonalnej izolacji było dla niej nie do zniesienia. W pewnym momencie zbuntowała się jej dusza, dziewczyna wywołała skandal i prawie zdecydowała się na najgorsze. „Chciałem to zakończyć. Ale nie mogła ich zabić ani sama umrzeć. Teraz rozumiem, że mój bunt był bezsensowny... Co mogłam zrobić?! Jest tylko jedno - zniszczyć wszelkie więzi między nami. Gdy tylko pojawiła się okazja, kobieta opuściła dom, wykluczyła wszelkie kontakty i na zawsze zabroniła sobie myśleć o rodzicach. Dopiero teraz, gdy „lekcja dzieciństwa” wyraźnie utkwiły w jej pamięci, co doprowadziło do trudnych emocjonalnie relacji z własnymi dziećmi, chciała podzielić się tym, co bolesne. Czasem relacje z rodzicami niosą ze sobą ból i cierpienie, ale rzadko kiedy ktoś decyduje się na zerwanie na zawsze wszelkich więzi z matką i ojcem Jeszcze mniej jest w stanie uniknąć poczucia winy za to, co zrobili. Czasami radykalne rozstanie staje się dla syna lub córki jedynym wyjściem. Dzieje się tak, gdy związek staje się zbyt sztywny, zbyt bolesny, a kłótnia i opór stają się niemożliwe Nie zawsze kończy się to opuszczeniem domu i wykluczeniem wszelkich kontaktów. Czasami bliscy ludzie żyją pod jednym dachem, ale zachowują się jak zupełnie obcy ludzie, doświadczając chłodu i wyobcowania, przynosząc jednocześnie wyzwolenie przez uczucia niepokoju, w których mieszają się wstyd, ulga i uczucie bólu. Psychoanalityczka Virginie Meggle pisze: „Nawet jeśli jest przekonany o słuszności podjętej decyzji i twierdzi, że nie kryje się za nim żadna wina, to uczucie to wciąż jest obecne: w głębi duszy czuje się winny, że nie był kochany przez tak jak chciał „Roznica, separacja jest konieczna. Pomaga nastolatkowi mieć możliwość wyboru najlepszego dla siebie rozwiązania. Separacja daje możliwość rozwoju i ukształtowania własnej dorosłej pozycji, zyskania jednostki mającej własne poglądy i niezależnej Nie może się to zdarzyć, jeśli relacje w rodzinie są formalne, lub gdy dzieci stają się zakładnikami postaw rodzicielskich, ambicji i skomplikowanych relacji. Czasem, gdy klient analizuje historię biograficzną rodziny, ujawnia się coś zupełnie nieoczekiwanego również potrzebowali wsparcia, ale z powodu trudnych okoliczności zostali tego pozbawieni, delikatnie oddzielając, przywraca szacunek i godność wszystkim członkom rodziny i pozwala pozostać ludźmi szczerymi. Utrzymuj ciepło w swoim związku bez łączenia się z rodzicami. Nie martwcie się o ich los i los swoich dzieci. Chcę dodać jedną bolesną prawdę: wrócić do swojego „bezchmurnego dzieciństwa” lub.