Od autorki: Ze względu na specyfikę mojej działalności zawodowej, po kolejnej rozmowie z młodymi mamami, poczułam pilną potrzebę napisania tej notki. Przede wszystkim chcę zwrócić się do mam małych dzieci i pokazać, jak bardzo proste rzeczy mogą wywołać nerwicę i zamienić życie rodzinne w koszmar. Obecnie pojawia się mnóstwo wszelkiego rodzaju porad i artykułów, które mówią młodym rodzicom o naturalnym rodzicielstwie, stałym kontakcie z dzieckiem, obowiązkowym współspaniu, karmieniu piersią w myśl zasady „zawsze i jak najdłużej”, ciągłym noszeniu w chuście itp. Nie mam nic przeciwko. Co więcej, cieszę się nawet, że tak dużą uwagę zaczęto przykładać do karmienia piersią i kontaktu z dzieckiem. Cieszę się, że są konsultanci, którzy zawsze służą pomocą. Prawdopodobnie sam jestem w pewnym stopniu tym samym konsultantem Ale! Jestem kategorycznie przeciwny NIEuwzględnianiu indywidualnej sytuacji w rodzinie. Po pierwsze (i to jest ważne!) to nie rodzina organizuje się wokół dziecka, ale dziecko pojawia się w rodzinie już istniejącej. Rodzina jest swego rodzaju systemu, w którym każda osoba odgrywa swoją szczególną rolę, ma swoje potrzeby i zainteresowania oraz zaspokaja lub w jakikolwiek sposób przyczynia się do zaspokojenia potrzeb lub interesów innych członków systemu rodzinnego. Rodzina, w której wszyscy czują się dobrze, to zrównoważony system. ONA jest w równowadze. Każda zmiana zakłóca równowagę. A potem potrzebne jest zrównoważenie. Pojawienie się nowego członka rodziny – dziecka – zawsze prowadzi do zmiany systemu. Oznacza to, że dziecko jest zintegrowane z już istniejącym systemem: role i obowiązki ulegają redystrybucji, pojawiają się nowe role, zainteresowania, obowiązki itp. Jednocześnie pojawiają się interesy i potrzeby innych członków rodziny, którzy wcześniej istnieli w tym systemie (. mąż, żona, starsze dzieci) nigdzie nie znikają. Może trochę się zmienią, ale pozostaną. Muszą być nadal usatysfakcjonowani, podkreślam jeszcze raz: noworodek stopniowo integruje się z już istniejącym systemem. Mówiąc dokładniej, rodzice płynnie integrują dziecko ze swoim systemem rodzinnym, przydzielając mu miejsce (fizyczne i emocjonalne), nadając mu określone prawa i uprawnienia (przepraszam, to takie oficjalne), nawiązując i wzmacniając więzi między nowo narodzonym dzieckiem a innymi dziećmi. członkowie rodziny (matka, tata, starsi bracia, siostry, dziadkowie). Dlaczego tak szczegółowo mówię o rodzinie jako systemie? Ale ponieważ wszelkie zalecenia dotyczące opieki nad dzieckiem i relacji z nim, które przyjmuje młoda matka, powinny być stosowane z uwzględnieniem indywidualnych cech jej konkretnego systemu rodzinnego. To właśnie one pomagają w płynnym przywróceniu równowagi w rodzinie i ustanowieniu nowej równowagi – wszak to klucz do spokoju i szczęścia, jeśli na przykład przeczytasz artykuł o tym, jak ważne jest praktykowanie wspólnego spania z dzieckiem do n...-tej liczby lat, a twój małżonek przeciw, skoro potrzebuje nie tylko matki swojego dziecka, ale i żony w łóżku, to mniejszym złem nie byłoby „rzucanie męża z łóżka i z życia”, ale aby wykluczyć wspólne spanie lub znaleźć jakiś ważny kompromis. Bo jest mało prawdopodobne, że wspólne spanie z dzieckiem będzie w stanie zrekompensować brak ojca w jego życiu. Jeśli wszyscy będą Ci mówić, że musisz karmić piersią jak najdłużej, przynajmniej do trzeciego roku życia, to i musisz iść do pracy, gdy dziecko skończy rok, bo po prostu nie masz z czego żyć, więc czas pamiętać, że po roku dziecko jest w stanie całkiem obejść się bez mleka matki i można zapewnić kontakt emocjonalny na wiele innych sposobów związanych z komunikacją. Oznacza to, że nie ma sensu zadręczać się wyrzutami sumienia, stresować, załamywać, płakać i tym samym wprowadzać napięcia w życie dziecka i innych bliskich. Wystarczy zbudować nowy algorytm interakcji z ukochanym dzieckiem i zabrać się do pracy. Innymi słowy, każda, nawet najbardziej „poprawna” rekomendacja może stać się dla Ciebie koszmarem, jeśli nie weźmiesz jej pod uwagę.indywidualne cechy a) Twojego dziecka; b) siebie jako osobę; c) Twoja rodzina; d) Twoja specyficzna sytuacja życiowa Lojalność i umiejętność znajdowania kompromisów są kluczem do spokoju i szczęścia w Twoim domu. Po drugie. Jeśli matka jest u kresu swoich sił fizycznych i emocjonalnych i jest bliska załamania nerwowego lub wyczerpania, zawsze będzie to miało wpływ na stan lub zachowanie dziecka. „Dlaczego narzekasz? Brak snu przez dwa lub trzy lata z powodu nocnego karmienia to nonsens! Ale dziecko czuje się dobrze!” „To nic, że bolą Cię plecy. Bądź cierpliwy! Noszenie dziecka jest bardzo ważne!” „Nigdy nie wiesz, czego chcesz! Teraz musisz żyć dla dziecka, najważniejsze, że jest to dla niego dobre!” „Ja to wytrzymałam, a Ty to znoś!” A więc – matki, szczęście nie wygląda tak. Poświęcenie jest dobre, jeśli sprawia ci to przyjemność. A kiedy po cichu nienawidzisz swojego rocznego dziecka, bo nie pozwala Ci odejść ani na chwilę, i jesteś gotowa założyć zatyczki do uszu, żeby nie słyszeć jego krzyków, to już jest to dla Twojej informacji: w pierwszym przypadku nerwica Trzy miesiące po porodzie doświadczasz pewnego kryzysu emocjonalnego. Większość matek uważa to za wariant normy. Jest to okres adaptacji i przywracania równowagi systemu. Kryzys objawia się takimi objawami jak: obniżony nastrój, wzmożony lęk, silne zmęczenie, drażliwość. Jeśli po trzech miesiącach objawy nie ustąpią, a nawet nie wzrosną, oznacza to rozwój stanu neurotycznego, a w ciężkich przypadkach depresji. Według badań zachodnich kolegów szczyt neurotyczności matki przypada na okres 9-15 miesięcy po urodzeniu dziecka. Moim zdaniem powodem tego są dwa główne czynniki: 1) Efekt skumulowany. Nagromadzone w tym okresie zmęczenie fizyczne i moralne prowadzi do wyczerpania nerwowego i problemów zdrowotnych. 2) Jeśli w przypadku pierwszego czynnika wszystko jest mniej więcej jasne, to chciałbym powiedzieć więcej o pierwszych krokach dziecka (9-12 miesięcy) są ważnym sygnałem, że proces separacji (oddzielenia dziecka od matki) wchodzi w aktywną fazę. Oznacza to, że zainteresowania dziecka są coraz bardziej skierowane na otaczający go świat. Robi krok do przodu i teraz ważny jest dla niego nie tyle fizyczny, ale emocjonalny kontakt z matką. Najważniejsza jest jakość wspólnie spędzonego czasu, a nie ilość. Komunikacja (rozmowa, zapewnienie, wsparcie emocjonalne, zaufanie, wiara w swoje mocne strony i możliwości) odgrywa teraz większą rolę niż kontakt fizyczny (noszenie go na rękach, trzymanie za rękę, wspólne spanie przez całą noc itp.). Nie twierdzę, że należy to wszystko całkowicie wyeliminować! Chodzi mi o to, że aby dziecko mogło się rozwijać, coraz częściej potrzebuje innego formatu interakcji, a kontakt fizyczny jest stopniowo (to ważne!) ograniczany do minimum i pozostawiany w sytuacjach krytycznych (zły stan zdrowia, zły nastrój, zmęczenie ).Dziecko kieruje się instynktem rozwojowym – jednym z najsilniejszych instynktów. Ale matka jeszcze się nie odbudowała, nadal nie może „odpuścić” swojego dziecka. Co więcej, wiele nowoczesnych metod edukacji nie uwzględnia także faktu wzrostu dziecka. Przykładowo regularne noszenie w chuście czy kangurku w ciągu dnia jest istotne w pierwszych miesiącach po urodzeniu, natomiast dla dziecka po 7 miesiącu życia zupełnie nieistotne. Wspólne spanie przez całą noc (nie mylić ze wspólnym zasypianiem) po roku również może stać się nieistotne i kolidować zarówno z matką, jak i samym dzieckiem, czyli pojawia się konflikt pomiędzy rzeczywistymi potrzebami dziecka a działaniami dziecka matka, która jest zagubiona w radach, zaleceniach i własnych uczuciach Stany neurotyczne matki, a zwłaszcza depresja poporodowa, niestety przyczyniają się do neurotyczności dziecka. Przejawia się to przede wszystkim w reakcjach behawioralnych. Na szczęście w tym wieku można je łatwo skorygować, jednak pozostawione bez opieki mogą się pogłębić i doprowadzić do poważnych konfliktów między matką a dzieckiem, zwłaszcza w okresie kryzysu trwającym trzy lata i później. Przede wszystkim uwierz w siebie i twoje dziecko. I to jest tożsame z ZAUFANIEM, Drogie Mamy, Wasze.