Najgorszą rzeczą, jaką słyszy kot, jest radosny krzyk małego dziecka, które przychodzi z wizytą: „Ki-i-i-i-sa! Kiedy w dzieciństwie kot mnie podrapał, podchodzę do mojej mamie pokazuję zadrapanie i mówię: „Mamo, spójrz, kot mnie podrapał, ale JA NIE PŁACZĘ!” I gorzko płakała! (Raisa)***Dziewczyna, nazwijmy ją Tamara, zwróciła się do mnie i opowiedziała następującą historię: „Wcześniej nie pozwalałam sobie na marzenia. W końcu nigdy nie dostaniesz dla siebie wszystkiego, o czym marzyłeś. Wciąż zadaję sobie pytanie: „Czy naprawdę tego chcesz?” Sprawdzam siebie ponownie. Ostatnio zacząłem przypominać sobie, żeby marzyć. Aby nikt nie mógł zignorować moich uczuć i pragnień. Dziś chcę spojrzeć na swoją część siebie (moje płaczące dziecko) i zrobić dla niego coś dobrego. Oddaj to.” Dobra prośba. Na obrazku aranżacji: Jestem małym dzieckiem. Podobało mi się, że na mnie patrzyli. Jestem w dobrym stanie. A gdy tylko ludzie wokół mnie zaczną mówić o problemach lub czymś trudnym, moje uszy przestają cokolwiek słyszeć. Ramiona stają się ciężkie. Jestem jak pociąg pancerny marznięty w stepie. Jestem na służbie. Pełnię funkcje wojskowe. Mam pas z mieczem. Jestem gotowy oddać swoje życie drogo. Po prostu nie ma z kim walczyć. Bardzo zimno. Zimno jest straszne. Ktoś jest w pobliżu. Próbujemy się nawzajem rozgrzać. Powrót do tyłu. Ciągniemy się gdzieś. Nagle wybucham płaczem w burzliwym strumieniu. Prawdziwe łkanie. "Dlaczego mnie zostawiłeś?!" Myśli o samobójstwie Tamara spojrzała na obraz aranżacji i przypomniała sobie następujące szczegóły historii rodziny: „Mój pradziadek Taras Pietrowicz zmarł w kwietniu, długo szukaliśmy grobu, w którym został pochowany, i znaleźliśmy go. . W wieku 35 lat poszedł na wojnę. Jego żona, moja prababcia Wasylisa, została sama z trójką dzieci na rękach. Podejrzewam, że jej smutek był tak silny, że najprawdopodobniej myślała o samobójstwie. Bo echa tych uczuć obecne są w jej dzieciach i potomkach na różne sposoby. Rozwiązanie: Tamara zwróciła się do swojego pradziadka: „Drogi pradziadku, widzę cię. Spełniłeś swój obowiązek. Mogę sobie tylko wyobrazić cierpienie, jakie musiałeś znosić. Zmarłeś w szpitalu z powodu odniesionych ran. Wiedz, że jesteś dla mnie bohaterem. I zawsze będę Cię wspominał z dumą i szacunkiem. Ale nie będę powtarzać Twoich uczuć.” Tamara zwróciła się do prababci: „Kochana prababciu, widzę Cię. Mogę sobie tylko wyobrazić, przez co musiałeś przejść. Widzę, że było Ci bardzo ciężko, aż doszłaś do myśli samobójczych. Dziękuję, że przeżyliście, dziękuję, że uratowaliście życie dzieciom. To wyczyn. Jesteś dla mnie bohaterem. Nie będę powtarzał Twoich uczuć. Będę żyć według swoich uczuć.” „Drodzy przodkowie. Dziś Twoje uczucia zostawiam Tobie i Twojemu czasowi. Wystarczą na Twój czas. Jednak dla mnie jest ich za dużo. Twoje wysiłki nie poszły na marne. Wszystko nie poszło na marne. Dzieci przeżyły. Życie toczyło się dalej.” Rezultat: Na napięcie wynikające z poprzedniej sytuacji cała grupa zareagowała napadem niekontrolowanego śmiechu. Dużo śmiechu. Każdy się śmiał. Nawet ściany. Dzwonienie. Dzwonki dzwonią. Dudnienie głośno. Echo śmiechu odbijało się echem od ściany do ściany po całym pomieszczeniu. Po kilku minutach zarówno Tamara, jak i wszyscy inni odczuli wyraźną ulgę. ***Podsumowanie: Czasami nasza niezdolność do marzeń i realizacji naszych marzeń i pragnień jest śladem wojennych ograniczeń naszych przodków. Wystarczy szanować ich los, zdać sobie sprawę, że mamy inne losy i inne czasy – a wszystko od razu będzie stać się łatwiejszym. --------------Zapisz się na konsultację telefoniczną/whatsup 84952266880 lub 89055656655 Jak zostać profesjonalnym aranżerem tutajHarmonogram centrum Olvia na stronie www.olvia-center.ru