Kiedy poczujesz brak inspiracji, po prostu zaczynasz się jej bać. Osłabienie ciała, zawroty głowy, brak pomysłów, drażliwość. Stan ten powoduje szkody na wszystkich frontach: zadowolenie z siebie, swojego biznesu, jakości relacji i poziomu dochodów. Często przedłużająca się depresja zmusza nawet do rezygnacji i poddania się. Kiedy jesteś zdenerwowany, musisz sprawdzić swoją dietę. Motywacja to także jedzenie, więc co „jesz” na co dzień, wykonując swoją pracę? Motywacyjny fast food Motywacja już dawno przestała mieć tylko dwa stany: kiedy jest i kiedy go nie ma. Współczesne badania sugerują, że jeśli coś robimy, jesteśmy już zmotywowani. Najważniejsze pytanie: dlaczego? Co nas dokładnie motywuje? Wyobraź sobie, że jesteś w metrze w godzinach szczytu. Następny będzie konieczny przystanek, ale opamiętałeś się za późno. Po prostu nie da się przebić przez tłum; wydaje się, że nawet powietrze przeszkadza. Ponad czyimś ramieniem widzisz zamykające się drzwi wagonu. Twoja stacja, przepraszając, patrzy na ciebie ze swoimi oczodołami w kształcie świateł miejskich. Nie było twoją wolą, że zostałeś w powozie, ale nie masz dokąd pojechać, będziesz musiał wysiąść później. A teraz wyobraź sobie, że przydarzyło Ci się to w pracy, w ramach jakiegoś projektu. Inspiracja wyschła dawno temu, ale dzięki bezwładności pozostałeś. To jest poziom braku zainteresowania. Najniższy poziom motywacji. W takich warunkach można zapomnieć o autonomii, kompetencjach i przynależności, trzeba jak najszybciej zmienić sytuację. W końcu zapominając o tym, zamykasz drzwi do sukcesu. Po dokładnym przemyśleniu wszystkiego zdecydowałeś się porzucić projekt, który nie jest interesujący. Zebrałeś się na odwagę i powiedziałeś szefowi. Nie jest zagubiony i od razu oferuje znaczną podwyżkę płac. Jeśli poddasz się pokusie, zostaniesz. Oczywiście inspiracji nie było zbyt wiele, odsetki zastąpiono po prostu niezłą kwotą, ale to trzymało na powierzchni przez jakiś czas. Jest to poziom motywacji zewnętrznej. Nie rozwijasz się jako specjalista, czyli nie zaspokajasz potrzeby kompetencji. Nie wierzysz w ten projekt, co oznacza, że ​​tak naprawdę nie pasujesz do tej idei. Twoja autonomia jest postrzegana przez pryzmat konta bankowego. Można tak żyć przez jakiś czas. Ale ci, którzy byli w takich sytuacjach, potwierdzą: pieniądze szczęścia nie dają. I pewnego dnia stanie się to zbyt oczywiste. Poczucie „nie pasuję” dusi, pozbawia Cię możliwości radowania się i godnego wykonywania swojej pracy. Znów postanawiasz coś zmienić. Ale - jak nieoczekiwane! - projekt się rozrósł, naprawdę za dużo dla ciebie znaczysz i na tym etapie po prostu nie da się odejść - nie pozwolą ci odejść, nie zrozumieją, osądzą, obrażą się. Wpadasz w pułapkę poziomu narzuconej motywacji, aby uniknąć wstydu, poczucia winy lub kary. I znowu jesteś niezadowolony z projektu, uparcie przekonując siebie, że postępujesz słusznie. „Nie mogę odejść, bo zawiodę kolegów”, „Nie mogę rzucić tej pracy, bo rodzina mnie nie zrozumie” – znajome, prawda? To znowu działa na jakiś czas. A później wraca uczucie pustki, bo taką decyzją zabijasz swoje prawo do autonomii, kompetencji i przynależności. Te trzy sytuacje opisują trzy poziomy (rodzaje) suboptymalnej motywacji. Badacze porównują je do fast foodów, ponieważ są bardzo łatwe do rozpoznania na podstawie następujących kryteriów: łatwo się nimi delektować, szybko zaspokajają głód i szybko tracą skuteczność, na dłuższą metę są szkodliwe osoba zostanie wcześniej uwięziona na tych trzech poziomach, dopóki nie zorientuje się, że ma prawo do czegoś innego? Ile razy będzie skakał z poziomu na poziom? Czy jest jakieś inne wyjście? Jest wyjście: zmień swoją „dietę”. Naturalność to wspaniały stan. Motywacja może być również naturalna. Doświadczasz tego, gdy to, co robisz, jest po prostu przyjemne – jest to twoje hobby. Dużo pozytywnych emocji i zastrzyk energii na cały dzień. Czasami możliwe jest przekształcenie hobby w pracę życia, ale to już inna historia o integrującym poziomie motywacji. Masz szczęście, jeśli Twoje zajęcia są ściśle związane z życiem!