Od autora: Bardzo chcę, abyś mógł jak najbardziej poprawić jakość swojego życia, uczynić je harmonijnym i zrealizować wszystkie swoje najbardziej niesamowite marzenia i cele. I na pewno Ci w tym pomogę. Ostatnio jednym z najpopularniejszych powodów zwracania się do psychologów są ataki rozdzierającego lęku, niewytłumaczalnego strachu, któremu towarzyszą objawy dość somatyczne. Lekarze określają ten problem różnymi terminami: „kryzys wegetatywny”, „kryzys współczulno-nadnerczowy”, „kardioneuroza”, „dystonia wegetatywno-naczyniowa z przebiegiem kryzysowym”, „dystonia neurokrążeniowa”. Terminy „atak paniki” i „zaburzenie paniki” są również nie mniej równoważne i ważne. Wykorzystamy je dalej. Co to za bestia, atak paniki? I dlaczego jest taki niebezpieczny? Przede wszystkim PA nie jest już tylko sygnałem, jest ostatnim etapem manifestacji niepokoju, jest kryzysem. I nie będzie już można tego ignorować, tak jak można było zignorować wszystkie poprzednie sygnały z organizmu. Nie ma w tym jednak prawdziwej tragedii. Absolutnie wszystkie objawy, czy to uduszenie, duszność, pocenie się, brak koordynacji, nudności, ból i uczucie ciężkości w klatce piersiowej, suchość w ustach, dreszcze, a także problemy w układzie sercowo-naczyniowym - wszystko to pochodzi prosto z głowy i nie ma żadnej patologii. Ale oczywiście nie warto brać tego na wiarę, w końcu nie zaszkodzi udać się na konsultację do lekarza, przynajmniej do terapeuty. Atak paniki przeraża przede wszystkim dlatego, że nasz organizm się tego nie spodziewa wszystkim, a kiedy po raz pierwszy spotykamy się z przytłaczającą falą nieprzezwyciężonego strachu, przede wszystkim strachu przed śmiercią, wtedy wydaje nam się, że wydarzyło się coś strasznego, niewytłumaczalnego, że jesteśmy poważnie i beznadziejnie chorzy. Obraz jest dość ponury, jeśli wykluczymy patologię, lekarz oczywiście może przepisać jakieś środki uspokajające, ale czy chcemy zamienić nasz organizm w laboratorium chemiczne? Jeśli sytuacja naprawdę nie wymaga obowiązkowej interwencji farmakologicznej, nie ma potrzeby obciążać organizmu, ma już dość. Ponieważ problem ma charakter psychologiczny, będziemy pracować z psychiką, ale przede wszystkim poznajmy zasady „pierwszej pomocy”: Praca z oddychaniem A) Jedna ręka na klatce piersiowej, druga na brzuchu, oddychaj żołądkiem. Zwróć uwagę na ramiona: są opuszczone, łopatki złączone. Mięśnie twarzy i szyi są rozluźnione. Wdech na 3 sekundy, wydech na 6 sekund, wstrzymaj oddech na 2 sekundy. Nacisk na wydech, ponieważ podczas wydechu układ nerwowy rozluźnia się (w przeciwieństwie do ekscytującego wdechu). B) Rozpraszająca technika oddychania „w kwadracie”. 1-2-3 Przytrzymaj przez 1 -2-3 Wykonaj wydech 1-2-3 Przełączanie uwagi Spróbuj nauczyć się, jak przenieść swoją uwagę z ataku paniki na coś naprawdę wartościowego. Gdy tylko poczujesz, że to się wkrótce zacznie, spróbuj wpłynąć na swoje ciało czymś fizycznie namacalnym. I nie musisz uderzać się po głowie ciężkimi przedmiotami! Pamiętaj, jak uczono nas od dzieciństwa: jeśli śni ci się koszmar, uszczypnij się, a natychmiast się obudzisz i dlaczego PA nie jest złym snem? Załóż na rękę gumkę (te też występują w pięknych kolorach), a gdy tylko poczujesz zbliżanie się PA, od razu klikasz na nadgarstek. Po tym kroku możesz przejść do następnego – a właściwie do zmiany na nowy przedmiot: rzeźbij figurki z plasteliny, rysuj pastelami lub kup kolorowankę dla dorosłych i pokoloruj podczas PA! Możesz nawet wykonywać ćwiczenia fizyczne. Jeśli PA zdecyduje się zaatakować Cię poza domem, zabierz ze sobą krzyżówki, sudoku lub coś w tym stylu - tylko po to, aby odwrócić uwagę. Wszystkie te techniki pomogą Ci skrócić czas ataku paniki i znacznie zmniejszyć jego szkody przyczyną dla organizmu, ale i tak nie rozwiążą problemu. Aby wykorzenić ten chwast, potrzebna jest pomoc profesjonalisty: psychologa/psychoterapeuty. Zaakceptuj siebie, żyj w zgodzie ze sobą – to wszystko brzmi po prostu łatwo, pięknie i prosto. Pogląd na świat, granice i ramy, które?