Dzisiaj jedna z moich cudownych klientek, która pół roku temu została mamą, powiedziała zdanie, które – wydaje mi się – wiele osób sobie w tym okresie powtarza: „Dlaczego nie nikt nie powie JAKIE to trudne! Nie, mówią, że masz nieprzespane noce itp., że nie możesz brać prysznica, nie możesz pić gorącej herbaty, kiedy tylko chcesz. Ale dlaczego to jest TAK trudne?!” , to normalne, to naprawdę bardzo trudne. Bo co się dzieje? Rośliśmy i rosliśmy, tworzyliśmy jakiś obraz siebie, dowiedzieliśmy się, kim jestem, pogodziliśmy się z czymś, byliśmy z czegoś dumni. A potem zostajesz mamą i okazuje się, że nie chodzi o to, że w Twoim życiu pojawił się kolejny mały człowiek, ale o to, że dołożyłaś do tego status mamy. Nie, to „maszynka do mielenia mięsa”. Przepraszam za takie krwiożercze skojarzenie, ale stale widzę to w swojej pracy i rozumiem, jak to jest być w tym. Na początku Twoje ciało nie staje się całkowicie Twoje, ale tak naprawdę służy przede wszystkim temu „cudowi narodzin”. Wtedy cała twoja tożsamość (kobieta, profesjonalista, przyjaciel, osoba itp.) rozpada się, aby zmienić i włączyć rolę matki. I tak okazuje się, że na początku 90% swojego czasu zajmujesz się zupełnie nową rolą, o której tylko fantazjowałeś, wychwytując obrazy ze wszystkich stron (jaka była Twoja mama, Twoi przyjaciele itp.). Ale to jeszcze nie do końca Ty, jeszcze nie wiesz, jaką jesteś mamą. I wszystko inne, co o sobie wiedziałeś, na czym polegałeś, praktycznie znika. To tak, jakbyś już nie był sobą. I ogólnie tak to jest. Musisz się ponownie zebrać. To jest długie, to jest wyczerpujące. Musisz sam zacząć się uczyć. Czy to normalne, że się złoszczę? Czy to normalne kochać dziecko tak jak ja? Co o tym myślę? A jeśli chcę uciec do pracy, czy to źle? Dlaczego jestem taki smutny, nie powinienem być szczęśliwy?... Jest milion pytań i nikt nie może udzielić odpowiedzi poza czasem i tobą. Rozpadasz się na kawałki i zaczynasz się składać w całość. Ten proces po prostu nie może być prosty. To kryzys, który przeżywa się według wszystkich praw gatunku: wyparcie (u nas nic się nie zmieniło, tylko nowa osoba w rodzinie), targowanie się (no cóż, jeśli dam radę, to może i mi się uda? czy będę mógł zostawić swoje dawne życie bez zmian, jeśli przeczytam te mądre książki, czy przebiegnę maraton itp...?), złość i bezsilność (cholera, nic mi nie wychodzi, nie ja to wybrałem, nie nie chcę tego!), smutek (rozczarowanie, uznanie i żałoba po utracie dawnego siebie, bezdzietne życie) i asymilacja (ok, więc tak to jest i co mam z tym zrobić?). opaść na samo dno, poczuć rzeczywistość, porzucić oczekiwania i złudzenia, a wtedy będzie można pchnąć się w górę. A skoro już jesteś na dnie, to potrzebujesz wsparcia, a samobiczowanie tu wcale nie pomaga. Dlaczego o tym mówię: - To, że to jest normalne, to trudne, a młode matki (i ojcowie) tego potrzebują. pomóż. - To normalne, że nie dasz sobie rady. - To normalne, że jesteś smutny, zły, zawiedziony. - To normalne, że nie jesteś zachwycony dziecięcymi policzkami i czujesz się zmęczony i rozdrażniony, gdy nie spałeś od kilku lat. tygodni.- To normalne, że prosisz o wsparcie i je otrzymujesz. Macierzyństwo to nie tylko radość, ciepło i czułość. I nie ma w tym nic złego. *Odniesienie do słów klientki następuje za jej zgodą.