„Czy akceptuję i kocham siebie?” Teraz z każdego żelaza wylewają się frazy „kochaj siebie”, „zaakceptuj siebie”. Setki instrukcji jak to zrobić, co należy zrobić, co należy w sobie zmienić. Ale jaki jest Twój pomysł na miłość własną i akceptację? Jak zrozumiesz, że to jest to!? Co zamierzasz zrobić? Kto będzie obok Ciebie, jakie myśli będą pojawiać się w Twojej głowie? Jakie uczucia będą w środku? Niedawno natknąłem się na wiadomość, w której zapytano mnie: Mówisz, że siebie kochasz i akceptujesz, to po co więc używasz filtrów? I uświadomiłam sobie, że często w naszych głowach pojawia się idealny obraz: kocham siebie, czyli lubię siebie i jestem z siebie zadowolona 24 godziny na dobę, 365 dni w roku, pozwalam sobie na wszystko: kosmetyki, masaże, ubrania, pyszne jedzenie, Nie naruszam siebie, w czym łatwo porzucam osoby, które mnie ranią itp. Jest w tym wiele konieczności. Ale to jest kłamstwo. To, co jest nam transmitowane w Internecie i sprzedaje zewnętrzne pozory miłości i akceptacji, nie jest tym samym, czego potrzebuje każdy z nas. Co więcej, nie da się być z siebie zadowolonym 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i 365 dni w roku, bo życie jest inne. Dni i okresy również są różne! I nie są to czarno-białe paski. To obraz z tonami i półtonami, o różnej kolorystyce, czasem z ostrymi i kruchymi liniami, a czasem z lekkimi, puszystymi pociągnięciami. Nie da się podziwiać i podziwiać siebie na co dzień – to martwy obraz, nie ma w nim miejsca na życie. To wszystko jest nieosiągalnym ideałem, w dążeniu do którego można umrzeć i nie zauważyć siebie. Nie da się łatwo opuścić bliskiej osoby czy przyjaciół, nawet jeśli zrobili coś złego, bo rozstanie i żałoba są trudne! I to nie znaczy, że nie kochasz siebie. Trzeba tylko dać sobie czas na przeżycie tych emocji, zaakceptowanie rzeczywistości, przyjrzenie się temu, z czym się w tej sytuacji zgadzasz, a co jest dla Ciebie ogólnie nie do zaakceptowania, i wyciągnięcie wniosków. Akceptacja i miłość własna wiążą się z troskliwą postawą. Chodzi o to, żeby wspierać się w trudnych okresach: gdy nie lubisz siebie, gdy boisz się, że znów przytyłaś, gdy w Twojej karierze nic nie wychodzi, gdy w związkach panuje chaos, gdy wydaje się, że nie ma nic gorszego na świecie od ciebie. I zamiast: „przejdź na dietę, tłusta krowo”, „mam obrzydliwe ciało”, „do niczego nie jestem zdolna”, „nie powinnaś się bardziej starać, jesteś frajerem, zawsze tak robisz” wszystko źle, znowu się pomyliłeś” – mówisz sobie: „tak, dzisiaj nie jest najlepszy dzień, znowu wydaje ci się, że jesteś najgorszą rzeczą na tej planecie, ale dasz sobie z tym radę, już przyszedłeś długa droga, daj sobie czas, smuć się i płacz, zaparz herbatę, a znajdziesz rozwiązanie. Oznacza to, że nie krytykujesz siebie i nie wyczerpujesz się ciągłą analizą swoich działań, błędów i możliwych opcji, nie karcisz siebie, nie krytykujesz, nie niszczysz moralnie, ale chronisz i wspierasz. Możesz nie lubić siebie, możesz popełniać błędy, możesz bać się odejść lub zostać, możesz nie osiągnąć wyżyn w swojej karierze i siedzieć w domu, możesz opiekować się swoimi dziećmi lub zatrudnić nianię – to wszystko jest całkowicie normalne . Wiem, że nadejdzie taki moment, że będziesz gotowa i schudniesz, zrezygnujesz, zrobisz karierę, pójdziesz na terapię, żeby zrozumieć siebie lub coś innego, ale do tego momentu: „zaopiekuj się sobą ze wszystkimi swoimi słabościami, niedoskonałościami, niepoprawność, blizny.” Py.sy. Na zdjęciu jeżdżę na łyżwach i to był wspaniały dzień i byłam tam szczęśliwa, a jednocześnie bałam się, że przybrałam na wadze i trochę nie podoba mi się moje ciało. To normalne, że jednocześnie się kocha i nie kocha, jest szczęśliwym i niezadowolonym.😉