Niektórzy klienci zgłaszający się do psychologa zgłaszają problem z poczuciem własnej wartości. Leonid Leonidowicz Tretyak na konferencji „Struktura konfliktu intrapersonalnego w diagnostyce psychoterapeutycznej” (2013) w wykładzie mówi o trzech potrzebach, których frustracja może prowadzić do typowego konfliktu samooceny. Artykuł zainteresuje psychologów, psychoterapeutów, pracowników socjalnych i szerokie grono czytelników. Pierwszą potrzebą jest potrzeba refleksji, która objawia się 12-15 miesiącami rozwoju człowieka. „To znaczy” – mówi L.L. Tretyak, - własną skuteczność oceniamy dzięki reakcji obiektów rodzicielskich, dzięki podejściu rodziców do tego, co robimy. Potrzeba refleksji, jak to ujął Heinz Kohut, to potrzeba spojrzenia oczami podziwiającej matki. Jeśli ta potrzeba zostanie zaspokojona, czyli dziecko nie otrzyma wystarczającej ilości lustrzanego odbicia, to przede wszystkim powstają bardzo duże deficyty związane z rozpoznawaniem „dobra”. Jeśli człowiek tego nie otrzymuje, to znaczy nie otrzymuje wiedzy o jakiejś swojej wyjątkowości, wyjątkowości, swojej atrakcyjności, swojej rozkoszy, to wówczas przez resztę swojego życia stara się zaspokoić tę potrzebę. W tym przypadku potrzeba narcystyczna staje się nienasycona, ponieważ konflikt samooceny rozrywa osobę pomiędzy dwoma biegunowymi pozycjami, gdzie osoba pokazuje to, co inni chcieliby od niej widzieć, a jednocześnie w ten sposób Osoba stara się ustabilizować swój własny system samooceny. Zatem poszukiwanie ciągłej refleksji w ten czy inny sposób doprowadzi osobę do dwóch strategii - zaangażowania w przedmioty, gdy dana osoba czuje się zaangażowana, lub defensywnej dewaluacji innych. Osoba taka nie jest w stanie postawić się na pierwszym miejscu. Rzeczywiście, w tym przypadku ważna jest umiejętność utrzymania tej pozycji, a narcyz jest niezwykle traumatyczny i bezbronny w obszarze oceny. Jeśli dana osoba nie otrzyma bezwarunkowego wzmocnienia, doznaje kontuzji i dlatego wybiera drugą lub trzecią rolę, aby nie ponosić odpowiedzialności za zawody, w których się znajduje. Bardzo często jednak takie osoby realizują potrzebę albo omijając warunki rywalizacji, osiągając w inny sposób tę narcystyczną premię. Albo rezygnując z rywalizacji, wdając się w taką migrację wewnętrzną, która wiąże się ze zjawiskiem narcystycznej resentymentu. Druga potrzeba to być podobnym. „Potrzeba więzi, potrzeba jednoczesnej przynależności i dzielenia się swoimi uczuciami z innymi ludźmi, to znaczy bycia takim jak inni. Jeśli przy zaspokojeniu pierwszej potrzeby osobowość staje się źródłem deficytów narcystycznych, to znaczy zdolność do autorefleksji jest niewystarczająco rozwinięta, to przy zaspokojeniu drugiej potrzeby osobowość ulega narcystycznemu zranieniu. Przypomina to sytuację, gdy dziecko z tego czy innego powodu zostaje odrzucone przez ważne dla niego osoby. Na pierwszym etapie jest to oczywiście matka, która jakoś nie reaguje w sposób dostatecznie akceptujący. Trzecią potrzebą jest potrzeba idealizacji. Wyraża się w poszukiwaniu doskonałej formy własnych przejawów lub w identyfikacji z kimś, kogo można idealizować. „Potrzeba idealizacji wzrasta, gdy trudno jest idealizować jednego z rodziców”. W tym przypadku nieumiejętność idealizowania tego rodzica tworzy różne naruszenia w identyfikacji z nim, które następnie stają się rdzeniem negatywnej samooceny. „Jak leczyć patologię narcystyczną, konflikt samooceny, co wydaje się w tym przypadku ważne? Po pierwsze, aby przeciwstawić się dewaluacji, ważne jest posiadanie silnego sojuszu roboczego, czyli relacji mówionej, oraz wdrożenie takiego proaktywnego wypracowania oporu. Aby dana osoba nie uznała, że ​​jest zdewaluowana, lub dewaluuje terapię i pozostawia kontakt. Bardzo często, niewyrażana bezpośrednio, wściekłość klienta odczuwana jest w przeciwprzeniesieniu – jako poczucie zamętu, absurdu, nieadekwatności działań/23037/]