Kiedy byliśmy jeszcze w szkole, pamiętam, jak nauczycielka literatury powiedziała nam kiedyś, że używanie „ja” w piśmie jest bardzo brzydkie, a „ja” jest za dużo w swoim eseju prawdopodobnie jesteś egoistą. Pamiętam, jak mi to wtedy utkwiło w głowie, źle jest być egoistą. Egoiści to ludzie, którzy myślą tylko o sobie i nie zwracają uwagi na innych. Pamiętam, jak świadomie unikałam tych zaimków, czasami nie było to takie proste. Wyobraź sobie moje zdziwienie, gdy uświadomiłam sobie, że tak naprawdę „myślenie o sobie” i „zwracanie uwagi na siebie” jest warunkiem KONIECZNYM, aby móc komunikować się z ludźmi dla każdego. osoba. I nie jest to egoizm. A nawet odwrotnie! Spójrz, prosty przykład. Czekam na kogoś w pokoju, a kiedy przyjdzie, mogę mu powiedzieć: „Spóźniłeś się! Dlaczego, do cholery, zawsze się spóźniasz!? Albo nie umiesz liczyć czasu, albo nie nie cenię swojego czasu, a przez to siebie!”.. .lub mogę powiedzieć: „Tak bardzo na Ciebie czekałam... Za każdym razem, gdy za drzwiami rozległy się kroki, cieszyłam się, że to wreszcie Ty, i kiedy to nie byłeś ty, byłem zdenerwowany... To jest dla mnie tak nie do zniesienia. Martwiłem się o ciebie. Ostrzeż mnie następnym razem, jeśli się spóźnisz. Jeśli porównasz te dwa stwierdzenia, zauważysz zasadnicze różnice że: W pierwszym mówię o „nim”. Wieszam etykiety, rzucam oskarżenia, wnioski (logika zniekształcona agresją to straszna rzecz!). Nie mówię nic o sobie. O Twoich oczekiwaniach i uczuciach. Mam nadzieję, że uda mi się w ten sposób okazać swoją niechęć. Oczekuję, że uda mi się dotknąć tej osoby i sprawić jej ból. Cierpiałam tak długo – też chciałabym cierpieć. Jest to bardzo podobne do tego samego egoizmu. Ale tu nie ma żadnego „ja”. Ponieważ nic tu nie jest jasne co do mnie, ale dużo zwala się na rozmówcę (a on zapewne nie zgodzi się z większością tego, co zostanie powiedziane), będzie musiał „przejść do defensywy” i ja mogę uzyskać to samo w odpowiedzi bezpodstawne zadziory. W drugim mówię tylko sobie. Mówię o swoich uczuciach, oczekiwaniach i tym, czego pragnę w przyszłości. Brzmi bardzo miękko. Nie obwiniam, mówię Ci, jak żyłem, czekając. Tego właśnie nie wie o mnie spóźnialski. A skoro jest to informacja o uczuciach, o moich uczuciach, to jest to informacja prawdziwa, prawdziwa, a nie bezsensowna jak naciągane „wnioski” do ukłucia. W takim przypadku dana osoba jest bardziej skłonna mnie wysłuchać. On nie ma przed czym się bronić. A teraz on wie o mnie, o moich uczuciach i o tym, czego potrzebuję. I w tym przypadku mam szansę je zdobyć. Zwracanie uwagi na swoje uczucia i zauważanie ich jest bardzo ważne. To jest to, co naprawdę nam się przydarza. A nasze uczucia dominują w naszych myślach: kiedy czujemy się źle i smutno, myślimy o różnych nieprzyjemnych rzeczach o sobie i innych, a kiedy jesteśmy szczęśliwi, zauważamy wokół siebie tylko dobre rzeczy. Uczucia są bardziej prawdziwe. I bardziej pouczające dla otaczających nas osób.