Kiedy myślimy o kontroli w związkach, pierwszą rzeczą, która przyciąga uwagę, są oczywiste przejawy, które większość z nas zna: Chęć kontrolowania miejsca (gdzie jesteś teraz i kiedy będziesz, z kim i co będziesz robić). tego potrzebujesz itp.) Chęć kontrolowania komunikacji (dlaczego się z nim przyjaźnisz, o czym mówisz, ta osoba ma na Ciebie zły wpływ itp.) Chęć kontrolowania zainteresowań i wyborów (dlaczego czytasz, słuchasz, oglądasz, po co wydawać pieniądze na kursy, wyjazdy, szkolenia itp.) Chęć kontrolowania finansów (bezpośrednio, jeśli istnieje zależność finansowa jednego partnera od drugiego, czasami pośrednio, nawet jeśli partner ma niezależność finansowa, poprzez krytykę niektórych rodzajów wydatków) Oczywiście nie są to wszystkie oczywiste rodzaje kontroli, a można jeszcze wiele zapamiętać. Jednak w większości przypadków obecność tego rodzaju kontroli w związku nie jest trudna do zauważenia. Może mu być trudno oprzeć się takiemu zachowaniu lub odmówić; czasami pojawia się pokusa, aby nazwać taką postawę „troską” i tym samym ją usprawiedliwić. Ale jest to zauważalne i oczywiste. Jednocześnie istnieje wiele rodzajów zachowań kontrolnych, które wykorzystują jakość i głębokość kontaktu, ale są niewidoczne albo na pierwszy rzut oka, albo nawet po dłuższym czasie. A znacznie trudniej jest oprzeć się takiej kontroli lub samemu zaprzestać jej stosowania, właśnie dlatego, że jest ona trudna do uświadomienia i zauważenia. Oto kilka przykładów: Kontrola poprzez kształtowanie oczekiwań emocjonalnych. Na przykład w początkowej fazie związku osoba może okazać zainteresowanie, komplementować i poświęcić trochę uwagi. Jednak po pewnym czasie zainteresowanie i uwaga znikają lub okazują się całkowicie powierzchowne. W rezultacie pierwotne „milczące porozumienie” nie jest przestrzegane. Partner, który nagle zmienia taktykę, znajduje się w roli kontrolowania sytuacji. A drugi partner, który jest już zaangażowany w związek, jest zdezorientowany. Z reguły stara się dociec, co się stało, wytłumaczyć, a nawet usprawiedliwić się, jeśli przypisuje sobie odpowiedzialność za to, co się przydarzyło (a takie przypisanie często dzieje się dlatego, że pozwala kontrolować przynajmniej coś, w tym przypadku jego zachowanie). W praktyce takie wyjaśnienia z reguły nie występują, gdyż pozwalałyby na wyjście poza model kontroli poprzez nieprzestrzeganie umów. W takim przypadku w związkach często powtarza się sytuacja, w której umowy są rozwiązywane w ostatniej chwili (lub w ogóle bez ostrzeżenia). Albo obiecany kontakt nie nastąpi („Zadzwonię do ciebie, chodźmy gdzieś razem” - to ciągle słychać słowami, ale nie jest realizowane w praktyce). Szczególnym przypadkiem takiej kontroli jest spóźnienie, ponieważ to osoba, która się spóźnia, ma za zadanie kontrolować Twój czas; od niej zależy, czy dotrzesz tam, dokąd zmierzasz. Kontrola poprzez nierówne ujawnienie się. Dzieje się tak, gdy jeden z uczestników związku szczerze dzieli się kilkoma ważnymi historiami ze swojego życia, które pomagają go lepiej zrozumieć. A drugi formalnie włącza się w ten proces, a nawet aprobuje go słowami, ale w rzeczywistości praktycznie się nie otwiera i nie mówi o sobie nic istotnego. To drugie może dołączyć do historii pierwszego (i to też mnie martwi), ale nie oznacza to pełnego ujawnienia się. W rezultacie dochodzi do sytuacji, w której jeden z partnerów pozostaje dość zamknięty, ale jednocześnie posiada dużą ilość istotnych emocjonalnie informacji o drugim. A mówienie o rzeczach istotnych emocjonalnie naraża nas na bezbronność, jakbyśmy mówili: „taki naprawdę jestem i w tym ci ufam”. W naszym przykładzie jeden z partnerów będzie w wyraźnie bardziej bezbronnej sytuacji niż drugi. Kontrola poprzez oceny i etykiety psychologiczne. Ten rodzaj kontroli często wynika z poprzedniego. Osoba, która znajdzie się w sytuacji nierównej wymiany istotnych danych osobowych, będzie miała zrozumiały i