Od autorki: Opowieść powstała we współpracy z Liliją Vereykiną, psychoterapeutką z Tomska po intensywnej psychoterapii na południu. Oparta na prawdziwych wydarzeniach. Cóż, BARDZO prawdziwy. Streszczenie: Rozdział pierwszy, w którym psychoterapeuta, który znalazł się w sytuacji ekstremalnej, dzieli się swoim doświadczeniem przezwyciężenia zaistniałej sytuacji (wymaga nadzoru korespondencyjnego). Rozdział drugi, w którym siedzi prosty facet (tzw. „środowisko”) na brzegu Morza Czarnego ze swoją dziewczyną po dniu pracy obserwuje z boku niezwykłe zjawiska. Rozdział trzeci, w którym klient niejasno opowiada coś o sobie (prośba nie jest jasna). Rozdział pierwszy Psychoterapeuta jest nagi. To było na intensywnym letnim kursie w Lazarevskoye. Razem z koleżanką zakończyłyśmy prowadzenie dwudniowej grupy dla kobiet. Byliśmy z siebie bardzo zadowoleni, grupa odniosła sukces. Tematem była kobieca inicjacja, dorastanie, seksualność i tak dalej. Po zakończeniu dnia udaliśmy się jak zwykle do nadmorskiej kawiarni. Tam cała gromada psychoterapeutów zaczęła odpoczywać, pić wino, tańczyć i flirtować z sąsiednią grupą judoków. Ich trener był pod wrażeniem tak wielu kobiet i starał się zabiegać o względy wszystkich. Do mnie też dotarł. Zamawiał piosenki, częstował go owocami i dawał jednoznaczne wskazówki. Wyglądał jak uroczy niedźwiadek i wcale nie był skłonny do kochania przygód. Porozumiewałam się, ale próbowałam spowolnić jego zapał miłosny. Zbliżała się trzecia w nocy, a ja chciałem popływać w nocnym morzu, a potem móc wrócić do domu i spać. Jeden z uczestników intensywnych zgodził się do mnie dołączyć. Trener zaniepokoił się i uwierzył mi na słowo, że wrócę i będę kontynuował bankiet. S. i ja pobiegliśmy nad morze. Naszym drugim zwyczajem po kawiarni było pływanie nocą bez kostiumu kąpielowego. Rozebrawszy się, weszliśmy do wody. Nocne morze to niezwykłe uczucie mistycyzmu, mocy, tajemniczości. Możesz rzucać magię, pływając nocą w morzu. Cieszyłam się ciemnością, czułam się jak prymitywna kobieta, Amazonka. Nie wiem na czym polega ten efekt, ale w ciemności iskry odbijają się od ciała w wodzie. To tak, jakbyś błyszczał. Pływaliśmy długo. Muzyka w kawiarni już ucichła, a nasi koledzy najwyraźniej szli już spać. Wyszedłem z morza w najbardziej romantycznym nastroju. S. podziwiał morze, chętnie się zgodziłam, doszliśmy do miejsca, gdzie się rozbieraliśmy…. Nic nie było... Najwyraźniej wyszliśmy w złym miejscu, pomyślałem wesoło, to już było, mało prawdopodobne, żeby to były machinacje judoki! Zaczęliśmy iść brzegiem, chichocząc, jak będziemy teraz szukać rzeczy. Po pięciu minutach stało się jasne, że w ogóle ich tam nie było. Oceniliśmy sytuację. Faktem jest, że latarnie znajdują się tylko na nabrzeżu, a ich światło prawie nie dociera do morza. Po lewej stronie w oddali czaiła się kompania nieznanych ludzi. Po prawej zakochana para siedziała na pniu i bezinteresownie się całowała. Nikt nie zwrócił uwagi na dwie nagie dziewczyny. Rozdzieliliśmy się i niczym doświadczeni saperzy zaczęliśmy przeczesywać brzeg. Częściej mijaliśmy się w pobliżu pary, bo baliśmy się towarzystwa. Boże, jakie myśli chodziły mi po głowie! Jak w ten sposób dojdę do ciała? Mam iść do kawiarni? Trener oczywiście będzie zadowolony, ale nie potrafię mu wytłumaczyć, że się dla niego nie rozebrałem. Musimy zadzwonić do jednego z naszych ludzi. Ale jak to zrobić?! Po kolejnych dziesięciu minutach po dawnym chichoczącym i romantycznym nastroju nie pozostał ani ślad! Zacząłem wpadać w cichą panikę. W tamtym momencie dokładnie poczułam, czym jest „tu i teraz”. Żadna obrona psychologiczna nie była w stanie mnie uratować. Próbowałam się uspokoić, wyobrażając sobie, jak opowiem to radośnie i wszyscy będą się śmiać, ja też. Panika nie minęła. Byłam w tym momencie tak, że nie mogłam już zwrócić się do przeszłości ani uspokoić przyszłości. Czas mijał, a efektów nie było. I zrobiłem jedyną rzecz, moim zdaniem, możliwą w tej sytuacji. Ponieważ nie możesz iść do kawiarni, ale musisz, to musisz wysłać tam kogoś zamiast siebie. Nikt nie przechodził obok, więc ruszyłem w stronę pary. Kucnąłem, odchrząknąłem i zwróciłem się do nich:„Młodzi ludzie, czy moglibyście mi pomóc?” Facet z trudem oderwał się od dziewczyny i popatrzył na mnie. „Czy moglibyście mnie nazwać jednym z psychoterapeutów z tej kawiarni” – facet z jakiegoś powodu odpowiedział dziwnie fraza: - Może od razu psychiatra? A potem znowu zaczął całować dziewczynę. Wiedziałem na pewno, że Valamina (jest psychiatrą) nie ma w kawiarni i zacząłem lamentować: „Nie, nie potrzebujemy psychiatry, potrzebujemy psychoterapeuty, bo inaczej wyjdą!” Facet znowu z żalem oderwał się od dziewczyny i tonem zawodowego psychiatry, patrząc mi uważnie w oczy, zapytał: „Dziewczyno, jesteś pewna, że ​​TAM (!!!) w kawiarni są PSYCHOTERAPEUTY?!” Ucieszyłem się: w końcu mnie usłyszeli! A ona radośnie skinęła głową: „Tak!” Jest ich tam mnóstwo! Facet zorientował się, że jestem beznadziejny, machnął ręką i powiedział: „Warto żartować!” znowu zaczął całować swoją dziewczynę. Jak się czułem w tamtym momencie, nagi, o trzeciej nad ranem, obok całującej się pary, która nie chciała mi przyprowadzić psychoterapeuty z kawiarni? Dobre pytanie. Nie wiem jak to opisać... Rozpacz, oburzenie, bo mi nie wierzą. To dziwne, ale ani trochę nie zdawałem sobie sprawy z idiotyzmu tej sytuacji. Najwyraźniej poczucie humoru w tym momencie było w głębokim omdleniu. I krzyknąłem: „Nie żartuję!” Wykorzystując fakt, że znowu na mnie patrzą, wybełkotałem, że, jak mówią, pływaliśmy, ale nie było ubrań i trzeba było zadzwonić do jednego z nich. nasi ludzie, żeby nam pomogli. I zrobiłem to! Uwierzył w to i roześmiał się. Tym, któremu zabrakło humoru, był on! Dziewczyna w końcu też się odezwała: - Idź, naprawdę, zadzwoń! Szedł w stronę kawiarni powoli, bo ze śmiechu nie mógł iść szybciej. Od czasu do czasu odwracał się i wyjaśniał: „Czy chcesz psychoterapeuty z Moskwy czy innego miasta?” A ja odpowiedziałem z całą powagą, że, jak mówią, nie ma znaczenia, z jakiego miasta, zgadzam się z kimkolwiek. I nie mógł mieć lepszej zabawy. Krzyczał, że nigdy mu się coś takiego nie przydarzyło. Można by pomyśleć, że doświadczam czegoś takiego każdej nocy. I wtedy rozległ się zwycięski okrzyk S.: „Znalazłem!” Znalazłem ubrania! Podskakiwała i machała jedną ze swoich koszulek. Tej nocy przepłynęliśmy jeszcze trzy razy, ale za każdym razem dyżurował u nas psychoterapeuta, który pilnuje naszych ubrań. W ten sposób rozładowaliśmy stres. To taka słodka, południowa historia. Możesz to analizować, wyśmiewać lub po prostu zapomnieć (co jest mało prawdopodobne). Często jednak znajduję się w sytuacji, w której muszę rozmawiać o swoim zawodzie z ludźmi, którzy nie mają o nim zielonego pojęcia. A wcześniej czułam się niezręcznie i rozebrana. Mówią, że ludzie żyją, zajmują się swoimi sprawami, a ja jestem na psychoterapii... A po tym incydencie... Z jakiegoś powodu teraz bardzo spokojnie mówię o swoim zawodzie. Po prostu nie mogę być bardziej nagi niż wtedy. Co ciekawe, klientów jest znacznie więcej. Coś się we mnie zmieniło wtedy, na intensywnym kursie w Łazariewskoje, na nocnym brzegu Morza Czarnego, kiedy jeszcze nie miałam czasu usiąść i płakać. Rozdział drugi Zwykły człowiek Siedzę i cieszę się życiem nad brzegiem Morza Czarnego. Jest nas troje: ja, moja dziewczyna i nasza miłość. Noc. Gwiazdy. Fale pluskają. Siadam na kamieniach, rozgrzany w ciągu dnia, i trzymam w ramionach moją ukochaną dziewczynę. Wzajemnie się przenikamy i jesteśmy zajęci tylko sobą. Usta ukochanej mnie podniecają, we krwi zaczyna krążyć hormon i wyobrażam sobie moment, kiedy... W pewnym momencie widzę przede mną nagą kobietę. Przykucnęła przede mną i powiedziała: „Młody człowieku, czy mógłbyś zaprosić mnie do psychoterapeuty?”. „Co?”, pytam. „Muszę zaprosić psychoterapeutę” – kontynuuje. Czy nie potrzebuję psychiatry?” Zaczynam naśmiewać się z nagiej kobiety, zauważając między innymi, że jest w moim typie i w mojej pięciopunktowej skali otrzymuje „Nie”. ona odpowiada. I mówi, że ktoś ukradł jej ubranie, kiedy pływała nago (ma taki nawyk). A na brzegu, w kawiarni, siedzą i odpoczywają jej przyjaciele, około 20 psychoterapeutów. „Z jakiego miasta mam zaprosić psychoterapeutę” – śmieję się dalej – „i jak go znajdę?” „Bardzo proste”. odpowiada „świetny uczeń”, „jest ich tam dużo, stoły przesunięto, wszyscy tańczą i dalejna stołach nie ma nic poza winem i papierosami. - I co dalej? - Powiedz im, żeby któryś z nich zszedł do mnie na brzeg i przyniósł ubrania z mojego pokoju. W tym momencie mój przyjaciel zaczyna się denerwować i pogania mnie do mnie wyszedł szybciej. Chyba jest zazdrosna. Wow! Mam kłopoty! Naga kobieta biegnie nocą po plaży i straszy ludzi: ktoś ukradł jej ubrania i popsuł mi całą zabawę. Zanim dotarłam do kawiarni, usłyszałam, jak koleżanka woła mnie po imieniu i krzyczy, że ubrania się znalazły i mogę wracać! . Dom wariatów w drodze! Chociaż chętnie poszłabym do takiego psychoterapeuty... Rozdział trzeci Klient wtajemniczony Dzisiejszy dzień był ciężki w tym sensie, że zakończył się kolejny trzydniowy intensywny kurs, a ja wytrwałam, wytrwałam, można nawet powiedzieć, że wygrałam! Tym razem uczestniczyłam w grupie kobiecej, gdzie mogłam zapoznać się z pojęciami „zasoby wewnętrzne” i „inicjacja kobieca”. Ta świadomość napełniła mnie energią, o istnieniu której nawet nie podejrzewałam. Skończyliśmy późno, około 23.00, mimo to było gorąco i chciało mi się pływać, a wydawało mi się, że po prostu trzeba zmyć trudne wrażenia z dnia. Tak się złożyło, że pływanie Trenerem grupy, która właśnie się skończyła, a ja pojechałem razem. To było tak, jakbym był w sobie, wypełniony nowymi, niezwykłymi wrażeniami. Jednak ze zdziwieniem zauważyłem, jak trener szybko się rozebrał, zupełnie rozebrał! Pozostało, jak to się mówi, w tym, w czym matka rodziła! Dla mnie bycie nago przed kimś, na przykład w łaźni, czy przed mężem, jest trudne, ale na plaży, nawet w nocy, jest czymś wstydliwym. Szalona myśl „I tak nie ma do kogo zajrzeć, a mojemu mężowi nikt nie powie” popchnęła mnie do niezwykłego działania. rozebrałem się! W pośpiechu, wstydząc się swojej nagości, zanurkowałem do wody. Mój Boże! Cóż za rozkosz czuć błogość ciepłej, delikatnej fali każdą komórką swojego ciała. Brak odzieży zabezpieczającej przed bezpośrednim kontaktem! Dlaczego nie zrobiłem tego wcześniej? Leżąc na plecach i patrząc na niskie, południowe nocne niebo, pełne gwiazd, kołysząc się na falach, czułam się komfortowo i spokojnie. Skończyłam wszystkie czynności z poprzedniego dnia. Wychodząc z wody, zaczęliśmy szukać swoich rzeczy. Po dwukrotnym spacerze po plaży nic nie znaleźliśmy. „Prawdopodobnie żartowaliśmy” – powiedziałam z nadzieją, że autokar nie zareagował, a ja zaczęłam ją rozśmieszać, argumentując na głos, że jeśli staniesz tyłem do budynku, to który znajduje się przy wejściu i wyjściu z plaży, następnie popłynęliśmy w prawo. Bo do dziś pamiętam moje zawstydzenie, gdy światło latarki świeciło mi prosto w oczy i wydawało mi się, że wszystkie lornetki i teleskopy Łazarewskiego były wycelowane w moją dupę. Trener uśmiechnął się słabo, ale zgodził się, że racjonalne jest chodzenie pojedynczo w poszukiwaniu ubrań. Targowałem się po ciemnej stronie plaży. Błąkałem się w ciemności, czując rosnące napięcie. Potem pojawiła się panika: fakt, że będę chodzić nago po mieście jakoś już mnie nie przerażał, ale wyobrażanie sobie twarzy osób czekających na mnie w mieszkaniu, wyobrażanie sobie twarzy gospodyni było przerażające. Zacząłem nerwowo chichotać, czując zbliżającą się histerię. Trener nie mógł tego znieść i zaproponował podejście do całującej się pary, tłumacząc, że ta opcja jest najbezpieczniejsza dla dwóch nagich dziewcząt. Ta propozycja zmyliła mnie, a nawet zmieszałam: niecałe pół godziny, może godzinę temu popełniłam bezprecedensowy czyn – rozebrałam się publicznie, a tu znów – ekstremalnie – weszłam w bezpośredni kontakt z ludźmi w tak nagim stanie! Byłam tak zszokowana, że ​​nie odbierałam przez kilka minut. Ale nie było wyboru! Potrzebna była pomoc ze świata zewnętrznego!!! Był jednak wybór – przesiedzieć na brzegu do świtu, zamarznąć, a potem wrócić do domu w cywilnej formie (o ile ubrania nie zostały skradzione). Ale potem pojawiają się komplikacje: gdzie ona była? Horror! Para była ze sobą sklejona! Trenerka próbowała jakoś zwrócić na siebie uwagę, ale młodzież w ogóle nie zareagowała! W tym momencie ponownie przypomniałam sobie, że jestem naga i wypadłam z rzeczywistości. Kiedy się obudziłem, mój przyjaciel w nieszczęściu był w pełnym kontakcie z tą parą. Niezauważony przeze mnie podszedłem, zdając sobie sprawę, że z tymi ludźmi wiąże się nadzieja.