Początkowo w psychologii wszystko zaczęło się pod koniec XIX wieku, kiedy seksuolodzy zauważyli perwersję, polegającą na tym, że osoba wybiera ukochaną osobę, swoje ciało, jako obiekt seksualny i nazwała to narcyzmem psychoanaliza jako koncepcja naukowa, skupiająca się na sprzeczności pomiędzy miłością na zewnątrz a miłością do siebie „Narcyzm to stan, w którym libido, oderwawszy się od świata zewnętrznego, zwraca się ku własnemu ja” (Zygmunt Freud) Badania kliniczne zaburzeń narcystycznych. (patologie) pokazały, że opierają się one nie tyle na miłości, ile na agresji. Kiedy idea własnej wyjątkowości i wielkości jest realizowana nie poprzez społecznie akceptowalne sposoby wyrażania siebie, takie jak praca, miłość, sztuka, ale poprzez konflikty, zniszczenie, zniszczenie. Później Heinz Kohut zaproponował szersze spojrzenie na narcyzm, w zależności na jego nasilenie. Przecież też niewiele dobrego wynika z całkowitej niechęci do siebie. „Narcyzm jest odrębną linią normalnego rozwoju jednostki, rdzeniem Jaźni” (Heinz Kohut). Dlatego we współczesnej psychologii narcyzm jest uważany za zespół cech. przejawy zainteresowania człowieka sobą w zakresie od form zdrowych po patologię (zaburzenie). Narcyzm normalny obejmuje obecność empatii i zdolność kochania drugiej osoby nieco bardziej niż siebie oraz zdolność do obrony swoich interesów bez agresji to stan odmienny jakościowo (nie jest to przesadna miłość własna) – to obecność zachowań destrukcyjnych i aspołecznych, dewiacji seksualnych (odchylenia takie jak sadyzm, przemoc), poważnych uzależnień, złudzeń wielkości Amerykańska klasyfikacja zaburzeń psychicznych (DSM-V) narcystyczne zaburzenie osobowości rozpoznaje się po zidentyfikowaniu pięciu lub więcej oznak, wśród których są: imponująca zarozumiałość, poczucie dużej wartości, fantazje o nieograniczonej władzy i sukcesie, wybitna inteligencja lub atrakcyjność ; wyższość nad innymi, wiara we własną wyjątkowość, którą mogą docenić jedynie osoby wybrane, szczególnie uzdolnione, potrzeba uznania ze strony innych, wiara w prawo do specjalnego traktowania, poczucie uprzywilejowania, konsumpcjonizm wobec innych ludzi; osiąganie własnych celów, wykorzystywanie ludzi w relacjach międzyludzkich; brak lub całkowity brak empatii; zazdrość o osiągnięcia innych ludzi; aroganckie i aroganckie zachowanie wobec innych, zachowanie wyzywające, bezczelne. Psychologowie w swojej pracy spotykają się zwykle z formą pośrednią - nadmiernym narcyzmem (charakter narcystyczny). Klienci zorganizowani narcystyczne zwracają się zazwyczaj do ludzi ze względu na trudności w budowaniu bliskich relacji, z powodu szybkiej utraty zainteresowania swoimi zajęciami, z powodu nudy i ogólnego niezadowolenia z życia. Zazwyczaj są to osoby dobrze przystosowane do życia odnoszą sukcesy w społeczeństwie ze względu na swoje osiągnięcia, ale cierpią wewnętrznie z powodu tego, że nie mogą się dobrze bawić, mają poczucie, że nie żyją swoim życiem, fałszywością siebie, problemami w relacjach osobistych, idealizacją ( wywyższenie) i deprecjacja (depresja O. Kernberg opisuje narcystyczne polaryzacje jako przeciwstawne stany postrzegania siebie – imponujące lub nieistotne. „Ludzie, których osobowość jest zorganizowana wokół utrzymywania poczucia własnej wartości poprzez otrzymywanie potwierdzenia od innych, nazywani są narcystycznymi”. (McWilliams) Ilu z nas jest ludźmi, którzy nie potrzebują potwierdzenia z zewnątrz? Uważa się, że wychowanie w stylu „bądź tym, kim chcę, żebyś był, a ja cię pokocham” przyczynia się do tego, że człowiek rozwija się, a jego głównym zadaniem jest spełnianie oczekiwań rodziców. Nasze społeczeństwo wspiera osoby narcystyczne charakter, zwłaszcza u mężczyzn, żądza władzy, próżność, asertywność, egocentryzm są atrybutami męskości. Obecnie panuje także narcystyczna orientacja kultury: kochaj siebie, zasługujesz na coś lepszego, wyrażaj emocje przy ludziach.