O MIŁOŚCI i Surowości wobec siebie Miłość własna to nie tylko współczucie, wsparcie, dbałość o uczucia i potrzeby, ale także rygor: konsekwencja, systematyczność, działania, decyzje, odpowiedzialność w stosunku do siebie. Wychowując dzieci, ustalamy dla nich granice tego, co jest dozwolone. Robimy to po to, aby rozwijały się i rosły bezpiecznie. A jeśli zrobimy to z miłością i troską o nie, biorąc pod uwagę ich indywidualne cechy, zainteresowania, możliwości i punkty rozwoju, to poczują się bezpiecznie. Bez granic dziecko nie czuje się chronione. Nie ma na kim polegać. A potem, jeśli jego układ nerwowy jest silniejszy, wówczas oddaje się pobłażliwości, jeśli jest słabszy, narasta niepokój, lęki i niepewność. Tam, gdzie jest hierarchia, miejsce w systemie, zasady i granice, dziecko otrzymuje przestrzeń wspierającą doświadczenie, interakcję i życie. Dziecko początkowo polega na dorosłym i granicach, które mu wyznacza, a następnie uczy się radzić sobie z trudnościami i polegać na sobie. Dorosły poprzez system zasad i opieki uczy dziecko poznawania siebie, innych i otoczenia. Daje mu to swobodę rozwoju, stabilność i pewność siebie. To kształtuje jego wsparcie, miłość do siebie i poczucie własnej wartości. To samo dotyczy osoby dorosłej. My sami. Dbanie o siebie oznacza utrzymywanie równowagi między miłością do siebie i surowością. Traktuj swoje potrzeby i uczucia, możliwości i ograniczenia ze zrozumieniem i uwagą. Monitoruj procesy wewnętrzne, odżywiaj się zasobami, organizuj swoje życie zgodnie ze swoimi wartościami i zasadami, utrzymuj siłę i wrażliwość. SYSTEMOWO REGULARNIE MOŻLIWE W przeciwnym razie miłość bez surowości doprowadzi do pobłażania i egoizmu, A surowość bez miłości wzbudzi wewnętrznego krytyka, niepokój i lęki. I ważne jest, aby pamiętać, że dla każdego jest to własny sposób na znalezienie równowagi. I życzę Ci, abyś znalazł ten punkt orientacyjny. Światło. I idź ku sobie. Czy jesteś w stanie znaleźć równowagę miłości i surowości? ?