„Od dawna chciałam napisać książkę” – powiedziała Sasha i to zrobiła. Zrobiła zdjęcia, które już kiedyś narysowała, uzupełniła kilka rysunków i zebrała je w „bukiet”. Nazwała to dzieło „Książką dla dzieci”. Dziwny zestaw niedopasowanych zdjęć. Pytam ją: „Czego zdecydowałaś się uczyć dzieci, dlaczego akurat te obrazki w książce?” „No cóż, co się stało…” – odpowiedziała Sasza. I chodzi szczęśliwa. I jestem zdezorientowany. Z jednej strony dziecku podobał się proces „tworzenia książki”. Moja córka nie postawiła sobie za cel dobra dzieci. Celem jest również stworzenie produktu wysokiej jakości. Ale... Generalnie będę ją wspierać w jej staraniach, cieszę się, że jest szczęśliwa. A potem zajmę się moją małą wewnętrzną dziewczynką, która patrzy na to wszystko otwartymi oczami i pyta: „Czy to było możliwe?” Można było się nie starać, nie napinać, nie osiągać jakości, nie dopasowywać się do oczekiwań i standardów, ale po prostu robić to, co się chce i lubi? I po prostu cieszyć się tym? Hmmm. Ech. Nie jest to łatwe miejsce. Trudne dla tych, którzy od dzieciństwa słyszeli zwroty „Dlaczego to jest krzywe?”, „No cóż, spójrz, jak narysowałeś! Czy było to naprawdę konieczne?”, „No cóż, jeśli spróbujesz, odniesiesz sukces. Dlaczego jesteś taki leniwy?”, „O mój Boże! I chcesz to zabrać do szkoły?? Pokażesz TO nauczycielowi?? Mówisz poważnie?”, „Każdy głupiec może to zrobić”, „No cóż, zaczynamy jeszcze raz”, „Komu to potrzebne? Które wakacje nauczyciela? Czy wiesz, ile takich śmieci jej dają!”, „No cóż, sam byś użył czegoś takiego, co?” itp. Brzmi znajomo? Naprawdę. Życie po prostu przeleciało mi przed oczami. A jakie to trudne dla mojego męża! Kiedy Sasha, tworząc swoje kolejne dzieło (swoją drogą, czasem bardzo przyzwoicie wyglądające), postanawia oddać je ważnej dla niej dorosłej osobie, jej mąż wpada w całą gamę uczuć. Wstydzi się (dziecko nie rozumie, że nie można tego dać w prezencie, dziecko niewłaściwie ocenia rzeczywistość, swoje możliwości i umiejętności – to znaczy, że rodzice dziecka źle je wychowują, źle uczą życia), chce zniknąć w ziemię lub udawać, że „nie jestem z nią”. Jest tak zmartwiony, że zaczyna namawiać Sashę, aby nie nosiła „tego”, nie dawała (czytaj - żeby się nie zawstydzić i nie zhańbić). W takich momentach jest mi bardzo smutno. Szkoda Saszy (martwi się, jest zła, że ​​tata nie pozwala jej nosić tego, co specjalnie dla niej uszyła...). Współczuje doświadczeniom męża. Porozmawiam z nim później, z perspektywy czasu. Mówię, że relacja między Sashą a inną osobą jest ICH relacją, on nie ma z tym nic wspólnego. Sasha ma prawo dać komuś to, co uzna za stosowne. I tak, dana osoba może mieć różne uczucia w odpowiedzi na to. I pewnego dnia Sasha może stanąć przed faktem, że „jakoś” na nią spojrzą, a może nawet powiedzą coś takiego. Ale wtedy będziemy ją wspierać, będziemy tam i przyjmiemy jej łzy i doświadczenia. Ale tak jeszcze nie jest. I cieszy się, że daje. I lubi dawać prezenty. I to są dla niej ceny. I choć trudno to sobie wyobrazić, jej rękodzieło może być cenne również dla osoby, której je podarowuje. Tylko uwaga. Opiekuńczy. Z zaangażowanymi uczuciami. Nawet jeśli taki stan rzeczy wydaje się komuś irracjonalny, niemożliwy, dziwny. Ale jednocześnie naprawdę rozumiem mojego męża. Podejmuję świadomą próbę oddzielenia relacji Sashy z kimś od mojej, aby nie zrzucić na nią lekcji „muszę się poprawiać” i „muszę się dostosowywać” wyniesionych z dzieciństwa, aby mogła sama poznawać świat i to, jak wszystko w tym pracuje - i po prostu jest przy niej, kiedy doświadcza uczuć, różnych uczuć - radości, smutku i złości... Popierana jest koncepcja, że ​​Sasha będzie wtedy mogła zrobić to samo dla swoich dzieci, ale nieświadomie, „automatycznie”. To będzie jej normalna reakcja. Wchłaniany z mlekiem matki. Z moim mlekiem. Nie będzie musiała się o to starać. Dzieciństwo da jej tę szansę. Są też momenty, których nie będę w stanie zmienić. Gdzieś coś kombinowałem i nie mogę sobie poradzić. I wtedy być może Sasha będzie w stanie to zmienić: świadomie reaguj inaczej,?