Mamo, to twoja wina, że ​​poszłam do złego instytutu! Nie ja go wybrałem! Mamo, to twoja wina, że ​​jako dziecko za mało wychodziłam na dwór! Mamo, to twoja wina, że ​​nie pozwalasz mi chodzić na dyskoteki! Mamo, to twoja wina, że ​​nie kochałaś mnie wystarczająco! Mamo, to Twoja wina, że ​​nie siedzisz z moim dzieckiem, a ja nie mogę iść na spacer z przyjaciółmi! Mamo, Ty jesteś winna... Wszyscy wiemy, że nasze problemy mają swoje źródło w dzieciństwie i jak często zatapiamy się w wspomnieniach, że czegoś nam nie dano albo że nie zrobiono dla nas wystarczająco dużo, a teraz jesteśmy zmuszeni przez to cierpieć. Kto jest winny całego naszego cierpienia? No jasne - mamo, kto inny!!! Mama wybiera dla nas szkołę, mówi nam, z kim się przyjaźnić, a z kim nie, nie pozwala nam wychodzić na dwór, kiedy chcemy, i nie pozwala lub nie pozwala nam robić wielu innych rzeczy. Dorastamy, przyzwyczajamy się do takiego trybu życia i nadal opieramy się presji matki. Co robić, takie życie. I prawdopodobnie tak będzie zawsze. Jeśli będę mieć szczęście, wyjdę za mąż przy pierwszej okazji i wygląda na to, że to wszystko, wolne od opieki matki. Ale nie, sama do niej dzwonię, proszę o radę, ona nas odwiedza, pokazuje jak wychowywać dziecko, jak budować relacje z mężem i teściową, kontroluje każdy mój krok, jest świadoma wszystkich moje wydarzenia, a co za tym idzie – w mojej rodzinie liczne konflikty, a kolejnym krokiem jest rozwód. I znowu przeprowadzam się do matki (gdzie indziej!), A między matką, dzieckiem, pracą i nieudanym życiem osobistym zaczynają się monotonne dni „akcji wojskowych”. A kto jest wszystkiemu winien? Oczywiście - mama. Pojawia się naturalne pytanie – co robić? Czy mam dalej tak żyć, czy coś zmienić? Jeśli się zmienimy, to co? Wziąć ponownie ślub z motywacją ucieczki z domu? A może powinnam wyjechać daleko, daleko, zacząć wszystko od nowa, a potem płakać w poduszkę, jak ciężko jest bez mamy i nikt mi nie pomaga? Chyba nikt nie jest w stanie mi pomóc, nikt nie jest w stanie mnie zrozumieć – jakie to dla mnie trudne. Bardzo wiele zawdzięczam mojej mamie, bardzo mi pomogła, gdy było mi źle – wspierała mnie. Jak mogę nie odpowiedzieć na jej wołanie, nie mogę jej obrazić, ale nie mogę jej powiedzieć prawdy, że nie mam siły, nie spełniam jej oczekiwań – nie mogę tak żyć ! Czasami następuje chwilowy rozejm, a ja się uspokajam, jakby wszystko było w porządku. Zostawię wszystko tak jak jest. Przecież moja mama jest najdroższą i najbliższą mi osobą, znam ją całe życie (a nie jak mojego byłego męża, jakieś 5 lat), jest zawsze przy mnie i zawsze blisko mnie! Jak zmienić obecną sytuację? Jak zmienić swoje nastawienie do mamy i do siebie? Kto ma rację, kto się myli, mama czy ja? Po czyjej stronie jest prawda? Jak żyć ze świadomością, że jesteś całkowicie i całkowicie zależny od swojej matki? Co robić? Gdzie biegać? Cóż, prawdopodobnie nie musisz nigdzie uciekać, ale powoli i spokojnie podejdź do lustra i spójrz na siebie. Kogo tam widzisz: małą dziewczynkę czy dorosłą kobietę? Jeśli masz 20, 30, 40 lub 50 lat, pamiętaj o tym. To wspaniały wiek, aby zrozumieć, że dorosłem i teraz mogę o siebie zadbać. To wspaniały czas, kiedy jesteśmy już w stanie ponieść osobistą odpowiedzialność za swoje życie, za swoje czyny i tylko my decydujemy, czy gromadzić swoje żale, czy też iść dalej, zostawiając je tu, w teraźniejszości, a za minutę nadejdzie czas naszej przyszłości, bez zwykłego stosu skarg. Tak naprawdę mama nie jest nam nic winna – dała nam życie i to jest cenne. A reszta - to, że nas nakarmiła, napoiła, nauczyła - to prawda, jej dobrowolna premia w naszą stronę, mogła tego nie zrobić. I to była Jej decyzja – wychowywać nas, utrzymywać, opiekować się nami. I tak kłaniamy się głęboko naszej Mamie słowami: „Mamo, dziękuję Ci za życie, resztę zrobię sama”. I witaj w swoim nowym, niezależnym życiu, wypełnionym osobistą odpowiedzialnością za swoje sukcesy i rozczarowania, za swoje sukcesy i porażki. To jest nasze życie, osobiste, osobiste i tylko ja jestem odpowiedzialny za to, czy będzie szczęśliwe, czy smutne, pełne radości czy goryczy. Wybór należy do mnie! Zgadzam się,.