Dzieci z kleptomanią doświadczają nieodpartej chęci ukradnięcia czegoś, a po dokonaniu kradzieży odczuwają radość i ulgę. Zawsze działaj sam. Kleptomania jest zaburzeniem psychicznym (kod ICD F63.2), które występuje zarówno u dzieci, jak i dorosłych. U chorego pojawia się niepohamowana potrzeba kradzieży cudzych rzeczy (pieniędzy, przedmiotów osobistych bliskich lub znajomych, towarów i produktów w sklepach), jednocześnie czerpiąc przyjemność z samego procesu kradzieży. Rodzice często mówią o tej sytuacji. Zabierają ze sobą dziecko do znajomych. W domu ich przedmioty znajdują się w jego zabawkach. Dziecko odpowiada na pytanie ojca lub matki: - dlaczego to wziąłeś? – Naturalnie odpowiada: „Aby się chwilę pobawić”. Przyjaciele niczego nie zauważają, a rodzice nie czują się komfortowo, przyznając się przed nimi do tego, co się stało. Następnie rodzice wymyślają zabawę i mówią dziecku: „Następnym razem, gdy ich odwiedzimy, po cichu odłożysz wszystko na swoje miejsce i wtedy nikt się o niczym nie będzie wiedział”. Co robią rodzice? Jakie błędy popełniają w rodzicielstwie? Czego nauczy się ich dziecko i jak to będzie prześladować wszystkich w przyszłości? Odpowiadasz poprawnie: - rodzice namawiają swoje dziecko do oszukiwania dorosłych, kradzieży, ukrywania dowodów i nieświadomego zrobienia z niego zdrajcy, dopuszczając się najpierw drobnej, a potem większej kradzieży mienia. Będzie miał pewność, że nie jest złodziejem, nie robi nic złego i pożycza rzeczy od innych. No cóż, jeśli jakiś przedmiot mu się spodoba, to na dłużej, czy w ogóle zwróci go właścicielowi. Ich wstyd za zachowanie dzieci i poczucie winy tylko się pogłębiają, a wzorzec zachowania dziecka zostaje wzmocniony: - możesz to wziąć, rodzicom nie przeszkadza, weź, pobaw się, a potem oddaj. Dziecko dorośnie, a jego postawa „baw się i oddawaj” może z czasem przekształcić się w „nie ma potrzeby wracać”. Na pierwszy rzut oka wygląda to na kleptomanię. Coś się błyszczy i jest piękne. Przyciąga uwagę i bardzo błyszczy. Chcę to odebrać. Rzeczy innych ludzi są bardzo kuszące. Inni zawsze mają wszystko, co najlepsze, wysokiej jakości, potrzebne i przydatne. Wtedy zabawa w „trzymanie kogoś za rękę” wzbudzi emocje, zazdrość, nienawiść i chęć zabrania tego w jakikolwiek sposób, przywłaszczenia sobie. Jeśli rodzice uważają, że ich dziecko jest niewinne i nic nie zrobiło, ignorują jego złe i szkodliwe nawyki, to trzeba alarmować dziadków, nauczycieli i świadomych dorosłych. Zawsze zaczyna się od drobiazgów, od małych fetyszy: papierków po cukierkach czy pocztówek z cudzej kolekcji, długopisów z kamyczkami i ołówków z cipkami, magnesów z lodówki, pamiątek z półek. Następnie rodzina odkrywa, że ​​po wizycie gości zniknęły złote i srebrne łańcuszki, pierścionki, pieniądze, kosmetyki, ubrania i „coś większego” z przedmiotów gospodarstwa domowego. Zbiera się rada rodzinna i zaczyna rozważać w myślach tych, którzy byli w domu. Zastanawiają się, jak poprawnie formułować pytania do ludzi, aby przypadkowo nikogo nie urazić. Reakcje mogą być nieodpowiednie: - nie rozrzucaj wszędzie przedmiotów, szybko wszystko od razu znajdziesz. A może taka opcja: - wiedziałeś, że dzieci przyjdą z wizytą, dlaczego kusiłeś je tchotchkami? Który rodzic z radością przyznaje, że jego ukochane dziecko jest nieuczciwe? Ale mogą o tym nie wiedzieć lub w ogóle się o tym nie dowiedzieć. A jeśli przypadkiem się dowiedzą, będą bardzo zaskoczeni, a potem zaczną mieć wyrzuty sumienia: - jak to możliwe, że tak dobrze wychowaliśmy dziecko, a on jest takim tyranem. Tak, nie jest tyranem, ale ty sam jesteś rodzicem, ponieważ od wczesnego dzieciństwa zachęcałeś go do zabawy w fetysze. Zalecenia psychologa: Jeśli zauważysz, że Twoje dziecko ma nawyk zabierania cudzych zabawek, musisz to wyjaśnić podając mu przykłady, że zabieranie cudzych rzeczy jest brzydkie. Dobre Bajki spełnią zadanie wychowania dzieci, dlatego warto wybrać odpowiednie tematy i przeczytać je dziecku na głos lub zaprosić je do samodzielnego przeczytania książki. poproś go, aby opowiedział, czego się nauczył. Możesz spróbować zaproponować dziecku terapię poprzez zabawę poprzez odgrywanie ról