Dobry dach sam idzie, I na sam dół i na samą górę... Dach idzie, dach pędzi, Dach leci po niebie... Carlson to postać bardzo niejednoznaczna... Pierwsze wydanie "Małysza i Carlsona" w języku rosyjskim ukazało się w 1967 roku i odniosło ogromny sukces. Kreskówka o Carlsonie znalazła się w „złotym funduszu” krajowej animacji. Postacie Lindgrena stały się popularne i kochane w Rosji (i całym Związku Radzieckim) jak w żadnym innym kraju na świecie. W wywiadach autorka tej historii lubiła powtarzać, że w Carlsonie jest „coś rosyjskiego”. Odkryciem było dla mnie to, że w samej Szwecji stosunek do bohatera Lindgrena jest zupełnie inny od naszego. W domu Carlson nie jest lubiany, uważa go za „gbura, egoistę, oszusta, przechwałkę i podżegacza”. Poza tym Carlson kradł i palił (!). Kradzieże są powszechnie znane (słynne bułeczki panny Bok), ale w oryginalnej wersji bajki „wieczorami siedzi na werandzie, pali fajkę i patrzy w gwiazdy..”). Dlatego w Szwecji Carlson jest postrzegany bardziej jako postać negatywna - zadowolona z siebie, irytująca istota ze śmigłem na plecach, która kłamie, przechwala się, psuje rzeczy i bezceremonialnie wtrąca się w życie małego chłopca. W USA za takie zachowanie Carlsona w 2003 roku całkowicie wykluczono z programu nauczania, uznając go za „bohatera literackiego, który daje dzieciom negatywny przykład, zachęcając je do destrukcyjnych zachowań”. tego Carlsona? Jakiemu scenariuszowi życiowemu odpowiada zachowanie człowieka? Analizując daną postać najważniejsze jest obranie określonego punktu widzenia, bo to radykalnie zmienia świat naszych wyobrażeń na jej temat... A więc Carlson Lindgren w baśni podaje mu następujący opis: „Carlson to trochę pulchny, pewny siebie mały człowieczek, a poza tym potrafi latać. Każdy może latać samolotami i helikopterami, ale Carlson może latać sam. Gdy tylko naciśnie przycisk na brzuchu, za jego plecami natychmiast zaczyna działać sprytny silnik. Przez minutę, aż śmigło zacznie się odpowiednio obracać, Carlson stoi bez ruchu, ale gdy silnik zacznie pracować z całych sił, Carlson wzbija się w górę i leci, kołysząc się lekko, z tak ważnym i dostojnym spojrzeniem, jak jakiś reżyser – oczywiście, jeśli można sobie wyobrazić reżysera ze śmigłem za plecami. Carlson mieszka na dachu...” Sam Carlson charakteryzuje się następująco: „Uroczy, bogaty, przystojny, mądry, opiekuńczy, odważny, silny, piękny, posłuszny, szybki jak jastrząb, niezwykle odważny, najlepszy na świecie: wynalazca , mistrz szybkiego sprzątania pomieszczeń, budowniczy wież z kostek, chrapacz, mistrz wszelkiego rodzaju psikusów, mistrz sosów, znawca na dodatek, magik, wynalazca, marzyciel, niania, strażak, żartowniś, nocny dowcipniś, kichacz, pogromca gospodynie, specjalistka od maszyn parowych, niszczyciel bułek, artysta (malarz kogutów, przynajmniej jeden samotny kogut) i Bóg wie kto jeszcze. Jednym słowem – średnio odżywiony człowiek w kwiecie wieku” (napisane dosłownie). Nie mówimy tu oczywiście o osobie z niską samooceną (delikatnie mówiąc). Carlson jest niesamowitym narcyzem. A teraz kilka faktów: Carlson mieszka na dachu. Za plecami ma śmigło, dzięki któremu może poruszać się w powietrzu. Jest przyjacielem Kida. Uwielbia słodycze. Zobaczmy więc, co naprawdę możemy powiedzieć o Carlsonie. „…Umiarkowanie dobrze odżywiony mężczyzna w kwiecie wieku…” O czym on mówi? Bajka oczywiście nie wskazuje wieku paszportowego Carlsona, ale jeśli mężczyźni zaczną mówić, że są w środku w kwiecie wieku, potem wszystko nieuchronnie idzie w stronę starości, bo w młodości rzadko kto myśli o tym, czy jest w kwiecie wieku, czy nie.2. Co więcej, w wyrażeniu „umiarkowanie dobrze odżywiony” można łatwo rozpoznać średni stopień otyłości, który na ogół dotyka wielu mężczyzn po czterdziestce.3. Mieszka na dachu? Mieszka SAM na dachu, kto wie gdzie Nie ma własnego, przyzwoitego mieszkania służbowego?Mieszka na poddaszu oddalonym od wszystkich? Nierozpoznany geniusz? Przypadek kliniczny zadeklarowanego kawalera? Albo wypędzony przez społeczeństwo z powodu jakiegoś złego postępowania?4. Ma za plecami śmigło, dzięki któremu może szybko się przemieszczać. Czy posiada prywatny pojazd (samochód)? A może to tylko cechy osobowości: dynamiczna, mobilna, „bezproblemowa”? A może wachlarz na spodniach „mężczyzny w kwiecie wieku” jest po prostu symbolem kawalerskiej wolności? Z punktu widzenia seksuologii (a przede wszystkim seksuopatologii!) wyłania się przerażający obraz… 40-tki? -letni mężczyzna cierpiący na umiarkowaną otyłość (która może utrudniać komunikację z rówieśnikami (rówieśnikami) samotny mężczyzna, miłośnik „słodyczy”, korzystając ze swobody ruchu, „lata” ulicami Sztokholmu w poszukiwaniu samotne, znudzone dzieci? Czy wie, jak oczarować dziecko baśniową atmosferą, potrafi zdobyć zaufanie i nie przegapi okazji do zabawy? pomocy Carlsona), zaprasza go do swojego domu, gdzie jest „sto tysięcy mil” takich samochodów… Opowiada pacjentowi, udając chorobę, żeby między innymi go też przepełniło współczucie ta istota... Tak... z punktu widzenia seksuopatologii wypada to jakoś całkiem źle, bo opis zachowania Carlsona niemal w całości pokrywa się z portretem większości pedofilów w życiu. Co by się stało z chłopcem, gdyby rodzice nie zaniepokoili się na czas jego nieobecnością i nie wezwali strażaków. Temat jest oczywiście zbyt straszny, żeby go tu omawiać w tak ironicznej formie. Nie zrobimy tego. A tak na poważnie, zachowanie Carlsona to zachowanie, a charakterologicznie jest mu bardzo daleko do pedofila, jeśli chodzi o Kida. Z psychiatrycznego punktu widzenia facet też nie jest prosty. Istnieje taka koncepcja - „zespół Carlsona” - cecha psychologiczna dzieci w wieku 3-7 lat (w bajce chłopiec ma siedem lat), kiedy dziecko może wymyślić wyimaginowanego przyjaciela. To właśnie mam na myśli mówiąc o psychiatrii - tak naprawdę dziecko jest całkowicie zdrowe, po prostu dlatego, że jego rodzice są zajęci, brakuje mu uwagi i komunikacji z nimi, więc potrzebny jest wyimaginowany przyjaciel, który jest zawsze przy nim. Według badań naukowych, wyimaginowany przyjaciel istnieje u 65% dzieci w tej grupie wiekowej. Co więcej, to właśnie te dzieci charakteryzują się najwyższymi wskaźnikami zdolności intelektualnych i twórczych. Psychologowie uważają zespół Carlsona za zjawisko całkowicie normalne, spowodowane rozwojem wyobraźni i zdolności twórczych u dziecka. Rozjaśnij szarą codzienność, pomóż przezwyciężyć kłopoty, lęki, uporać się z kompleksami, np. nieśmiałością – to zadania, które wirtualny przyjaciel pomaga dzieciom rozwiązać przy braku wrażeń w prawdziwym życiu, dziecko tworzy świat, w którym sam i jego wyimaginowany przyjaciel nieustannie znajdują się w jakiejś sytuacji, potem przeróbki, podróże po dachach (inne światy) itp. Oczywiście źródłem problemów dzieci najczęściej są błędy rodziców w tym pamiętnym dniu, kiedy Dzieciak po raz pierwszy „. widział” Carlson: „Mama go skarciła, bo znowu podarł sobie spodnie, Bethan krzyknęła do niego: „Wytrzyj nos!”, a tata się zdenerwował, bo Dzieciak wrócił późno ze szkoły do ​​domu „Błąkasz się po ulicach!”. - powiedział tata. „Błąkasz się po ulicach!” Ale tata nie wiedział, że w drodze do domu Chłopiec spotkał szczeniaka. Słodki, piękny szczeniak, który obwąchał Dzieciaka i machał serdecznie ogonem, jakby chciał zostać jego szczeniakiem. Gdyby to zależało od Dzieciaka, marzenie szczeniaka spełniłoby się właśnie tam. Problem w tym, że mama i tata nigdy nie chcieli trzymać psa w domu. A poza tym zza rogu nagle wyłoniła się kobieta i krzyknęła: „Ricky, tutaj!”. - i wtedy stało się dla Dzieciaka zupełnie jasne, że ten szczeniak nigdy nie zostanie jego szczeniakiem. „Wygląda na to, że będziesz tak żył przez całe życie bez psa” – powiedział z goryczą Chłopiec, gdy wszystko obróciło się przeciwko niemu... „...” - Tu masz mamo, tu jest tata; Bosse i Bethan też zawsze są razem. A ja - nie mam nikogo!.. - Kochane Kochanie, masz nas wszystkich! – powiedziała mama. – Nie wiem… – Jeszcze bardziejDzieciak powiedział z goryczą, bo nagle wydało mu się, że tak naprawdę nie ma nikogo i niczego na świecie...” Jeśli dziecko zanurza się na oślep w wymyślony przez siebie świat, na wszelki wypadek, przypomnij sobie, jak dawno temu ostatni raz spacerowałeś z go w parku, karmił gołębie, zbierał jesienne liście lub po prostu odbył szczerą rozmowę, pomagając mu uporać się z problemami z dzieciństwa i przezwyciężyć problemy, bez których dorastanie nie jest możliwe. Dzięki wyimaginowanemu przyjacielowi możesz dowiedzieć się, czy rodzice nie wywierają na dziecko zbyt dużej presji. Jeśli tak, to najprawdopodobniej w najskrytszym, sekretnym świecie pozwala się dziecku robić wszystko, czego zabraniają mu rodzice (posiadanie zwierzaka (na przykład psa!), jedzenie dżemu łyżkami itp.) rolę rodzica i zachowuje się podobnie do niego (tłumi widmowego przyjaciela). Wyimaginowany przyjaciel często pojawia się w dziecku, które uważa się za samotne. Nie trzeba tego brać dosłownie. Na przykład, jeśli w rodzinie pojawiło się drugie dziecko, a rodzice poświęcają dziecku całą swoją uwagę. Często dziecko z wyimaginowanymi przyjaciółmi realizuje swoje sekretne marzenia i pragnienia... Jeśli widmowy przyjaciel dziecka przychodzi, aby chronić dziecko, oznacza to, że dziecko potrzebuje ochrony, czuje się źle, należy zmniejszyć na nim presję. Jeśli wyimaginowany obrońca obiecuje wyrównać rachunki ze sprawcami (a to jest już stłumiona agresja) lub w wieku 7-9 lat wyimaginowani przyjaciele nie zostaną sami wyeliminowani, być może czas pomyśleć o tym, czy dziecko potrzebuje pomocy psychologa? Chociaż nie jest tajemnicą, że wśród dorosłych zdarzają się osoby z zespołem Carlsona (tzw. „dzieci”). Jest wśród nich wielu kreatywnych i utalentowanych ludzi. Większość oszustów płci męskiej, jak wynika z obserwacji psychologów, boi się oficjalnego małżeństwa, a raczej ingerencji kobiety w ich wolność, często nie mają potomstwa, ponieważ nie lubią odpowiadać za nikogo, preferując dziecięcą beztroskę i życie w swoim własną rzeczywistość. Pamiętacie dowcip „Pewnego razu był sobie książę, który zapytał piękną księżniczkę: „Wyjdziesz za mnie?”, a ona odpowiedziała: „NIE!!!” I książę żył… długo i szczęśliwie: chodził na polowania i łowić ryby, spotykał się codziennie ze znajomymi, pił dużo piwa, grał w golfa i rzucał skarpetkami po pałacu, nie opuszczał klapy sedesu, spotykał się ze pokojówkami, sąsiadami, dziewczynami i śpiewał pod prysznicem” To trochę nudno w naszym „dorosłym” świecie, trochę nudno... Szukamy spełnienia naszych pragnień i nie znajdujemy go. Zarówno dzieci jak i dorośli. Przenosimy się w wyimaginowany świat, w którym czujemy się dobrze i zdrowi. Gdzie nie zostaniemy ukarani, jeśli będziemy trochę niegrzeczni. Gdzie jesteśmy kochani. Gdzie jesteśmy szczęśliwi. I naprawdę nie chcę opuszczać świata snów! Czasami pozostajemy dziećmi do późnej starości... Ale wróćmy do Dzieciaka. A raczej swojej rodzinie i, co najważniejsze, rodzicom. Dlaczego Chłopiec czuje się samotny? Gdzie szukają rodzice chłopca? Czym są tak zajęci? Dziecko z bajki jest najmłodszym dzieckiem w dużej (3 dzieci) pełnej rodzinie (matka, ojciec) „W Sztokholmie, na najzwyklejszej ulicy, w najzwyklejszym domu , mieszka najzwyklejsza szwedzka rodzina o imieniu Svanteson. Ta rodzina składa się z bardzo zwyczajnego taty, bardzo zwyczajnej matki i trzech bardzo zwyczajnych facetów - Bosse, Bethan i Baby”... Nawiasem mówiąc, ci, którzy nie tylko oglądali sowiecką kreskówkę, ale także czytali Lindgrena, myślę, że zauważyli przesunięcie akcentu. Tak więc w trylogii Dzieciak jest raczej rozpieszczonym dzieckiem, kochanym zarówno przez rodziców, jak i przyjaciół (Christera i Gunillę). Jednak w kreskówce pojawia się jako samotny chłopiec, który nie ma żadnych przyjaciół i jest prawie pozbawiony uwagi rodziców. Matka dziecka w książce jest gospodynią domową, a pannę Bok zatrudnia się tylko wtedy, gdy wyjeżdża na leczenie; w filmie matka, jak większość radzieckich kobiet, idzie do pracy, co zwiększa samotność bohatera. W związku z tym wizerunek Carlsona w kreskówce zostaje znacznie złagodzony: wygląda bardziej jak zabawny żartowniś, który nie chce rozstać się z dzieciństwem, niż zagorzały dowcipniś lub zboczeniec. Z punktu widzenia terapii Gestalt Kid i Carlson są dwiema biegunowościami jednej osoby. Co to jest?Biegunowości? „Polaryzacji są przeciwieństwami. Postrzeganie otaczającego świata zorganizowane jest poprzez przeciwieństwa. „Wiele zjawisk nie mogłoby istnieć, gdyby nie istniały ich przeciwieństwa. Gdyby nie można było odróżnić dnia od nocy, nie byłoby dnia ani nocy i nie byłoby takich słów” (Perls, Goodman, Hefferlin). Osobowość również funkcjonuje na zasadzie przeciwieństw. Perls (twórca terapii Gestalt) wyróżnił takie przeciwstawne części osobowości, jak „napastnik” („górny pies”, „oskarżyciel”) i „obrońca” („dolny pies”, „oskarżony”). „Pies na szczycie” charakteryzuje się autorytaryzmem, samozadowoleniem i wymaganiami, odwołując się do poczucia obowiązku. „Pies na górze” reprezentuje ideał siebie, będący wynikiem fałszywej identyfikacji. „Pies z dołu” broni się, szuka wymówek i czuje się bezsilny. Zarówno pozycja górnego, jak i dolnego psa ma charakter manipulacyjny. Obie te części osobowości walczą o władzę. Perls nazwał ich związek podstawą gry w samobiczowanie. Schemat komunikacji „górny pies – dolny pies” można prześledzić także w komunikacji interpersonalnej, w której jeden z partnerów pełni rolę „górnego psa”, a drugi „dolnego psa”. Prototypem takiej komunikacji jest na przykład interakcja pomiędzy oskarżającym rodzicem a usprawiedliwiającym się dzieckiem. (Troysky A.V., Pushkina T.P. Terapia Gestalt od A do Z: Krótki słownik terminów dotyczących terapii Gestalt, 2002) Najczęściej ci, którzy nazywają bajkę „Dzieciak i Carlson” swoją ulubioną, uważają Carlsona za najlepszego bohatera. Imponuje im jego niezależność, samowystarczalność, optymizm i pewność siebie. Fani tej bajki uważają takie cechy za bardzo atrakcyjne i chcieliby zobaczyć (lub zobaczyć) w sobie. W rzeczywistości taki model zachowania jest zwykle od nich daleki, albo akceptowali go z zewnątrz, czyli oni narzucili sobie to sztucznie. Odpowiedź na „sztuczność” kryje się w postaci, która ich przeraża i odpycha: Dzieciak „Jest samotny, zależny i niepewny siebie, jest bezbronny” – mówią fani tej bajki. I zaprzeczają jakiemukolwiek podobieństwu do Dzieciaka. Jednocześnie pozostając samotnym, bezbronnym, chcąc być jak Carlson. Ogólnie rzecz biorąc, analizując bajkę, staje się oczywiste: Kid i Carlson to dwie połówki jednej całości. W rzeczywistości Carlson jest bystrym ekstrawertykiem, Kid jest nieśmiałym introwertykiem. Dla Carlsona dowcip nie jest nawet dowcipem, wydaje się czymś oczywistym. Dzieciak jest ograniczony (przez rodziców, zasady, lęki), Carlson jest wolny. Ale jednocześnie to Carlson stara się wejść do domu, do smakołyków i ciepła. Dziecko chce iść na dach; boi się, ale chce. A w ich łączeniu nie chodzi o „przyciąganie się przeciwieństw”. Najprawdopodobniej Malysh i Carlson to dwie strony tego samego kontinuum. A więc osoba, która woli Malysha - ze względu na posłuszeństwo, z powodu miłości, jaką dają mu jego bliscy; zazdrosny o cuda, które mu się przytrafiają i nie kochający Carlsona - za figle, nieodpowiedzialność, ryzyko; najprawdopodobniej w życiu będzie się zachowywał jak Carlson. Ci, którzy kochają i w tajemnicy starają się dorównać Carlsonowi, a gardzą Dzieciakiem lub boją się jego słabości, w rzeczywistości czują się w środku samotni i niezrozumiani. Terapeuci Gestalt wierzą, że jest to w porządku aby osiągnąć integralność jednostki, należy zintegrować przeciwieństwa. Ale nie zapominaj, że to wciąż bajka mężczyzny. A mężczyzna z reguły nie może przyznać się do swoich słabości i pod groźbą bolesnej śmierci nie zgodzi się być dzieckiem, nawiasem mówiąc, o płci bohaterów bajki. Dla analizy scenariusza życiowego płeć bohatera nie ma znaczenia. Nasze Dziecko może w życiu okazać się kobietą. A potem będzie już zupełnie inna historia... Relacje z płcią przeciwną Carlson nie ma wątpliwości, że zasługuje w życiu na wszystko, co najlepsze, i łaskawie pozwala Dziecięciu zapewnić mu to wszystko. „Musisz zostać moją własną matką!” – deklaruje swojemu młodemu przyjacielowi (w naszym przypadku swojej dziewczynie). Lubię to. Nie więcej nie mniej. Dzieciak stara się zadowolić Carlsona najlepiej jak potrafi, bo przede wszystkim boi się usłyszeć od niego: „No cóż, ja tak nie gram!” i stracić Przyjaciela.Przecież zanim Dzieciak był tak samotny, a wraz z pojawieniem się tego hałaśliwego grubego mężczyzny ze śmigłem, życie zostało pomalowane w tak jasnych kolorach! Przyjrzyjmy się bliżej scenariuszowi związku Carlsona. Zauważywszy odpowiednią kobietę, I podejdę do niej, taki nieostrożny, i powiem jej: „Kochanie, cześć! Złamię twój dumny spokój!...(T. Shaov) Mężczyzna – Carlson zawsze wybiera kobiety określonego typu jako swoje dziewczyny - niezbyt pewne siebie, skromne, nieśmiałe, nie zepsute męską uwagą, a co najważniejsze - bardzo samotne. Taka dama żyje dla siebie, wiedzie samotną, samotną egzystencję i nagle - taki przystojny mężczyzna wlatuje do okna ! Energiczny, średnio syty, przyjemny pod każdym względem... No bo jak mu czegoś odmówić? Oh! Drogi, kochany Carlsonie! Przebiegły facet wie, do kogo latać. W końcu nie jest tak pewny siebie, jak się wydaje, a raczej w ogóle nie jest pewny siebie. Dlatego tak bardzo siebie chwali i oczekuje podziwu od innych. Człowiek Carlsona wybiera dziewczynę, dzięki której może się wykazać. Robiąc to, nawet na chwilę zapomina, że ​​tak naprawdę nie jest najlepszy... Wysadził więc maszynę parową, a koguta nie bardzo umiał narysować. Ale nieważne... OK, to codzienność, jeśli chodzi o stosunek Carlsona do kobiet, poznał Dzieciaka z nieco zabawnego powodu: chciał po prostu, żeby ktoś, kiedy przelatywał obok, krzyknął do niego: „Witajcie, Carlson! - i machnął ręką... Każdy z nas pragnie, żeby ktoś gdzieś na nas czekał... Gdybyśmy tylko mogli zbudować magiczne miasto, Zaprzyjaźnić się w harmonii, Aby każdy był komuś bliski, I nie spóźnił się na życie. (Siergiej Trofimow) Bez wątpienia Carlsonowie - stworzenia są zabawne, wesołe i dobroduszne. Ale jeśli nagle, komunikując się ze swoim mężczyzną, zaczniesz czuć się jak dziecko, nie zdziw się, jeśli będziesz musiał być własną matką i spełniać niejasne kaprysy chorej wyobraźni. „Musisz zostać moją własną matką” – powiedział Carlson. - Namówisz mnie, żebym wypił gorzkie lekarstwo i obiecasz mi za to pięć öre. Owiniesz mi szyję ciepłym szalikiem. Powiem, że gryzie i dopiero za pięć epok zgodzę się leżeć z owiniętą szyją. Dziecko bardzo chciało zostać mamą Carlsona, co oznaczało, że musiałby opróżnić swoją skarbonkę...”... „...Dziecko pobiegło do pobliskiego sklepiku i kupiło cukierki, kandyzowane orzechy i czekoladę z całym zapasem pieniądze. Kiedy oddał sprzedającemu cały swój kapitał, nagle przypomniał sobie, że oszczędzał te pieniądze na psa, i ciężko westchnął. Ale od razu pomyślał, że tej, która zdecydowała się zostać naturalną matką Carlsona, nie stać na luksus posiadania psa... Wracając do domu z kieszeniami pełnymi słodyczy, Dzieciak zobaczył, że w jadalni była cała rodzina – mama, tata, Bethan i Bosse piją popołudniową kawę. Ale Dzieciak nie miał czasu, żeby z nimi posiedzieć...” Carlson to całodobowa „rozrywka”. Gdy nawiążesz z nim relację, nie będziesz już miała czasu na nic (ani na nikogo)… I nie możesz liczyć na wdzięczność… „Kazasz mi tak długo czekać!” Ja jestem taki chory i nieszczęśliwy” – powiedział Carlson z wyrzutem. „Spieszyłem się, jak mogłem” – usprawiedliwiał się Chłopiec – „i kupiłem tyle rzeczy…” „A nie została ci ani jedna moneta?” Powinienem dostać pięć öre za to, że ugryzł mnie szalik! - Carlson przerwał mu w strachu..."Kiedy sam będziesz chciał porozumieć się z Carlsonem, będziesz musiał usiąść przy oknie i poczekać... Bo nigdy nie wiesz, kiedy zawita do niego chęć przylotu do Ciebie i czy on w ogóle cię odwiedzę. Ale zdaniem Carlsona zawsze należy być przygotowanym na jego przybycie. „Carlson: „Czy masz ciasto z bitą śmietaną?” Dzieciak: „Mamy ciasto tylko na święta…” „...A jeśli kochanie przychodzi stary znajomy, z którym nie widziałeś się od kilku miesięcy? Równie dobrze możesz spróbować w takim przypadku. „Tak, oczywiście, ale nie wiedzieliśmy…” Chłopiec usprawiedliwiał się. - "Nie wiedziałem"! – mruknął Carlson. - Musiszmieliśmy nadzieję! Zawsze musisz mieć nadzieję, że cię odwiedzę, dlatego twoja mama codziennie jedną ręką smaży klopsiki, a drugą ubija śmietanę. Carlson nigdy nie był znany z punktualności. „Przyjadę po ciebie około trzeciej, czwartej lub piątej, ale w żadnym wypadku nie wcześniej niż o szóstej” – powiedział mu Carlson. Dzieciak nie do końca rozumiał, kiedy dokładnie Carlson zamierzał latać, więc zapytał go ponownie. „Na pewno nie później niż o siódmej, ale nie wcześniej niż o ósmej... Spodziewaj się mnie około dziewiątej, gdy wybije zegar”. Dzieciak czekał niemal wieczność, aż w końcu zaczęło mu się wydawać, że Carlson naprawdę nie istnieje. A kiedy Dzieciak był już gotowy uwierzyć, że Carlson to tylko fikcja, rozległo się znajome brzęczenie i Carlson wleciał do pokoju, wesoły i wesoły. „Czekałem na ciebie” – powiedział Chłopiec. - O której godzinie obiecałeś przyjechać? „Powiedziałem mniej więcej” – odpowiedział Carlson. „I tak się stało: przyszedłem mniej więcej…” Każdej jego wizycie będzie towarzyszył chaos i dewastacja… „Kłopoty to drobnostki, codzienność i nie ma się czym zamartwiać” – powie Ci , znowu coś łamiąc lub łamiąc... K. Swoje rzeczy (i uczucia!) traktuje znacznie ostrożniej: „Dobrze, że masz rozum!” – Carlson mruknął ze złością. „To najłatwiej złamać”. Rozbij to i powiedz, że to tylko codzienna sprawa i nie ma się czym martwić. A jak to jest ze mną, budowniczym, który wzniósł wieżę tymi biednymi rączkami! Carlson włożył swoje pulchne dłonie prosto w nos Dzieciaka. Potem znowu usiadł na ławce i nadąsał się jeszcze bardziej niż wcześniej. „Nie mam już sił” – narzekał. „No cóż, po prostu tracę panowanie nad sobą!” Dzieciak był całkowicie zdezorientowany. Stał tam, nie wiedząc, co robić. Cisza trwała długo. Na koniec Carlson powiedział smutnym głosem: „Jeśli dostanę jakiś drobny prezent, to może znów się poprawię”. Co prawda nie mogę za to ręczyć, ale może jeszcze się pobawię, jak mi coś dadzą...” Jeśli sam będziesz chciał odwiedzić Carlsona, powie: „Będziesz drogim gościem... trochę innym razem”, argumentując, że jego dom jest brudny, ale być może faktycznie zaprosi cię do domu i zaoferuje… posprzątanie jego mieszkania. Carlsonowie nigdy nie byli znani z czystości (ani przyzwoitości!)… Jak to będzie wyglądać? „Nie, oczywiście, że ci pomogę” – podchwycił Carlson. „Będę cię cały czas śpiewał i zachęcał słowa zachęty." Raz, dwa, trzy i będziesz kręcić się po pokoju. Będzie mnóstwo zabawy. Dzieciak nie był co do tego pewien. … -- Gdzie mam zacząć? – zapytał nieśmiało Chłopiec. - Och, ty! „Każdy głupiec wie, że trzeba zacząć od łupiny orzecha” – odpowiedział Carlson. - Nie warto w ogóle robić generalnych porządków, bo wtedy już nigdy nie będę w stanie wszystkiego tak dobrze ułożyć. Po prostu trochę posprzątaj. Na podłodze rozsypano łupiny orzechów zmieszane ze skórkami pomarańczy, pestkami wiśni, skórkami kiełbas, pogniecionymi kartkami papieru, spalonymi zapałkami i tym podobnymi rzeczami, tak że sama podłoga nie była widoczna. - Masz odkurzacz? – zapytał Chłopiec po chwili namysłu. Carlsonowi najwyraźniej nie spodobało się to pytanie. Spojrzał ponuro na Dzieciaka: „A wśród nas, jak się okazuje, są leniwi!” Z jakiegoś powodu najlepsza na świecie wycieraczka i najlepsza szufelka na świecie im nie odpowiadają. Widzisz, daj im odkurzacze, żeby mogli uciec od pracy! - A Carlson nawet parsknął z oburzeniem: „Gdybym chciał, mógłbym mieć co najmniej sto odkurzaczy”. Ale nie jestem takim próżniakiem jak niektórzy. Nie boję się pracy fizycznej. - Czy się boję? - powiedział Chłopiec, szukając wymówek. - Ale...a tak czy inaczej, nie masz prądu, co oznacza, że ​​nie możesz mieć odkurzacza. Dzieciak pamiętał, że dom Carlsona był pozbawiony wszystkich nowoczesnych udogodnień. Nie było prądu ani bieżącej wody. Wieczorami Carlson się rozświetlałzapalił lampę naftową i nabrał wody z wanny stojącej przy werandzie, pod rynną. — Nie masz nawet zsypu na śmieci — ciągnął Chłopiec — choć naprawdę go potrzebujesz. — Ja nie mam zsyp na śmieci?” - Carlson był oburzony. - Skąd to masz? Zamień podłogę, a pokażę ci najlepszy na świecie sposób na śmieci. Dzieciak westchnął, wziął miotłę i wziął się do pracy. Carlson wyciągnął się na sofie, podłożył ręce pod głowę i obserwował go. Wyglądał na bardzo zadowolonego i zaśpiewał, aby pomóc Dziecięciu, dokładnie tak, jak obiecał: Długi jest dzień dla tego, który nic nie zrobił. Skończyłem robotę - idź na spacer! „Złote słowa” – powiedział Carlson i zakopał się w poduszce, żeby poczuć się bardziej komfortowo. A Dzieciak zamiatał i zamiatał. W trakcie sprzątania Carlson przerwał śpiew i powiedział: „Możesz odpocząć i zrobić mi kawę”. - Zrobić kawę? - zapytał Dzieciak. „Tak, proszę” – potwierdził Carlson. - Nie chcę ci za bardzo przeszkadzać. Wystarczy rozpalić ogień pod taganką, zabrać ze sobą wodę i zaparzyć kawę. I sam to wypiję. Dzieciak spojrzał smutno na podłogę, na której nie było prawie żadnych śladów jego wysiłków: „Może sam zrobisz kawę, a ja zamiatam?” Carlson westchnął ciężko. - Jak możesz być tak leniwy jak ty? - on zapytał. - Skoro dajesz sobie przerwę, czy naprawdę tak trudno jest zrobić kawę? „Nie, oczywiście, że to nie jest trudne”, odpowiedział Chłopiec, „ale pozwól, że ci powiem”. Myślę… „Nie zrobię tego” – przerwał mu Carlson. - Nie marnuj słów! Byłoby lepiej, gdybyś chociaż w jakiś sposób próbował służyć osobie, która w pocie czoła odkurzała Ci uszy i ogólnie robiła wszystko, co w Twojej mocy. Carlson zdecydowanie przyciągnął wiadro w swoją stronę. Dzieciak odłożył miotłę, wziął wiadro i pobiegł po wodę. Potem przyniósł z szafy drewno opałowe, ułożył je pod taganką i próbował rozpalić ogień, ale nic nie pomogło. „Widzisz, nie mam żadnego doświadczenia” – zaczął zawstydzony Chłopiec. „Czy mógłbyś… Po prostu rozpalić ogień, co?” – I nie jąkaj się – warknął Carlson. - Teraz, gdybym stanął na nogach, sytuacja byłaby inna, wtedy pokazałbym ci, jak rozpalić ogień, ale leżę i nie możesz żądać, żebym wokół ciebie tańczył. Dzieciak uznał to za przekonujące. Zapalił ponownie zapałkę i nagle płomienie wystrzeliły, drewno zatrzeszczało i szumiało. - Weźmy to! – zawołał radośnie Dzieciak. - Tutaj widzisz! Trzeba po prostu działać bardziej energicznie i nie liczyć na niczyją pomoc” – powiedział Carlson. - Teraz postaw dzbanek do kawy na ogniu, zbierz wszystko, czego potrzebujesz do kawy na tej pięknej tacy, nie zapomnij włożyć bułek i kontynuuj zamiatanie dla siebie; Zanim kawa się zagotuje, zdążysz wszystko posprzątać...” Swoją drogą, w związku z brakiem zsypu na śmieci, Carlson wolał zrzucać wszystkie swoje śmieci na głowy przypadkowych przechodniów. I wcale go to nie obchodziło, ponieważ jedyną osobą, która naprawdę się o niego troszczyła, był on sam. I w związku z tym szczerze wierzył, że inni (wszyscy) powinni troszczyć się tylko o Niego (przez duże „O”!). Dlatego cała opieka nad nim prędzej czy później (raczej wcześniej niż później) nieuchronnie spadnie na kruche ramiona Dzieciątka: „Chcę leżeć w łóżku z wysoką, wysoką gorączką. Przyjdziesz dowiedzieć się, jak się czuję, a powiem Ci, że jestem najciężej chorą pacjentką na świecie. A ty mnie zapytasz, czy czegoś chcę, a ja ci odpowiem, że niczego nie potrzebuję. Tylko ogromny tort, kilka pudełek ciastek, góra czekolady i wielka torba słodyczy!” Carlsonowie nie wiedzą, jak się dzielić. Mają bardzo specyficzną logikę, bo są „najlepszymi ekspertami w dodawaniu na świecie” (na swoją korzyść). „Ale skoro jesteś takim smakoszem, takim żarłokiem, najlepiej byłoby podzielić się resztkami jak bracia. Masz jeszcze cukierki? Dzieciak grzebał w kieszeniach. „Tutaj, trzy sztuki”. - I wyciągnął dwa kandyzowane orzechy i jeden cukierek. „Trzech nie można podzielić na pół”, powiedział Carlson, „nawet małe dzieci o tym wiedzą”. - I szybkoWyciągnął lizaka z dłoni Dzieciaka i połknął go. „Teraz możemy się podzielić” – kontynuował Carlson i zachłannie spojrzał na pozostałe dwa orzechy: jeden był trochę większy od drugiego. „Ponieważ jestem bardzo miły i bardzo skromny , pozwalam ci wziąć pierwszy . Ale pamiętaj: ten, kto bierze pierwszy, musi zawsze wziąć to, co jest mniejsze – dokończył Carlson i spojrzał surowo na Dzieciaka. Dzieciak pomyślał przez chwilę, ale natychmiast stwierdził: „Daję ci prawo do wzięcia pierwszego”. - Dobra, skoro jesteś taki uparty! – krzyknął Carlson i łapiąc większy orzech, od razu wepchnął go do ust. Dzieciak spojrzał na mały orzech leżący samotnie w jego dłoni. „Słuchaj” – powiedział – „sam powiedziałeś, że ten, kto bierze pierwszy, musi wziąć to, co mniejsze”. - Hej, kochanie, gdybyś miała najpierw wybierać, jaki orzech byś wzięła dla siebie? „Możesz być pewien, że wziąłbym ten mniejszy” – odpowiedział stanowczo Chłopiec. - Więc dlaczego się martwisz? W końcu masz!…” Albo weźmy inny przypadek „altruizmu” Carlsona: „OK” – zgodził się Carlson – „podzielimy to!” Ja wezmę brzoskwinię dla siebie, a ty weźmiesz jej torbę. Pamiętaj, zdradzę Ci to, co najlepsze: z torbą możesz wymyślić tyle ciekawych rzeczy! „Pamiętaj, że zawsze daję ci to, co najlepsze” – powiedział. - Jeśli posadzisz to ziarno, wyrośnie całe drzewo brzoskwiniowe, pokryte soczystymi brzoskwiniami. No cóż, kto jest największą dobroduszną osobą na świecie? Nawet nie wywołam żadnego skandalu, chociaż dostałem od ciebie tylko jedną parszywą brzoskwinię!…” Carlsonowie szczerze wierzą w ideę „Wszystko, co moje, jest twoje”, ale rozumieją to w dość osobliwy sposób: „ - Jeśli czegoś ode mnie chcesz, weź to, musisz najpierw zapytać mnie o pozwolenie. Czasem powiem „tak”, czasem „nie”... Chociaż najczęściej powiem „nie”, bo to wszystko jest moje i nie chcę się z niczym rozstawać, bo inaczej nie gram.. A kiedy w końcu zechcesz zaprzyjaźnić się z... no, powiedzmy, kolejnym przyjacielem (niekoniecznie czworonożnym), on się obrazi i powie: „A co ze mną? Jestem lepszy niż pies...” I odlatuje. Ale kiedyś na pewno powróci. W końcu jest najlepszy. I tak będzie zawsze: odleci i wróci. Odleć i wróć. Pomimo tego, że będziesz miał już zupełnie innego przyjaciela... Ale to od Ciebie zależy, czy będzie dla Carlsona „lotniskiem rezerwowym”... Nasz Carlson to prawdziwa katastrofa dla młodych i romantycznych młodych dam (bardzo dziecięcych) . Kilka wzruszających piosenek i kolejna 18-latka mocno wierzy, że jej wujek, pobity życiem, być może pod wpływem alkoholu (co właściwie panna Bok dodała do swojego dżemu?) ma „zdecydowanie ponad czterdziestkę”, z mnóstwem sentymentalnych historii zamiast majątku na ramionach i z kobietą w każdym porcie – to „mężczyzna jej życia”. W najlepszym przypadku kończy się to krótkim romansem, o którym warto pamiętać i rozmawiać w kobiecym towarzystwie; w najgorszym kończy się tragedią, ponieważ Carlson jest przeciwwskazany do życia rodzinnego. Ani rodzina, ani miłość, ani dzieci nie są dla niego wartością, niezależnie od tego, co powie ci w duszną południową noc. Dla Carlsona główną osobą jest ONA. Tak było, jest i będzie. A jego głównym hobby jest życie łatwe, ciekawe, bez „zawracania sobie głowy” i od czasu do czasu zmieniając skład haremu. A harem musi go kochać, karmić, a nie dręczyć swoimi zazdrościami i żądaniami. Carlson, choć nie przystojny, jest dość uroczym, charyzmatycznym kawalerem, co niewątpliwie przyciąga do niego kobiety. Dla pań intrygujący jest brak stempla w paszporcie. „Na pewno uda mi się złamać ten orzech, stopić to serce” – pochlebia sobie nadzieją kolejna Carlson i rusza do szturmu na tę fortecę dotychczas nie do zdobycia. I marnuje swój czas. Będą razem dokładnie tak długo, jak będzie to dla NIEGO wygodne. Gdy tylko ten związek nie będzie już odpowiadał „wiecznemu chłopcu”, nic nie powstrzyma go przed opuszczeniem. I łzy żadnej kobiety go nie powstrzymają, bo Carlson jest równie bezduszny, co infantylny. I znowu dramat. Wiedziałaś, mamo, żezrezygnuje z roli marynarza i od razu się podda. Tak, szkoda, że ​​się poddał... Ależ był takim marynarzem. Szkoda! (T. Shaov) Pamiętaj więc, że spędzenie czasu w towarzystwie Carlsona to przyjemność (no cóż, to bardzo szokująca postać!), a jeśli Carlson spróbuje Cię oczarować, to będzie to przyjemność. Najważniejsze jest to, nie zapominaj KTO jest przed tobą i postrzegaj wszystko jako pokaz wysokiej jakości. Cóż, jeśli jesteś młodą i romantyczną młodą damą, nadal trzymaj się z daleka. Pozytywne aspekty wizerunku: Co jest dobrego w mężczyźnie Carlsona? Ten uroczy mały człowieczek nigdy nie narzekał, że życie nie jest dobre, chociaż nie ma nawet własnego domu, więc musi mieszkać na dachu. Mógłby zamienić zwykłą grypę w niezwykle zabawną zabawę z kłującym wełnianym szalikiem i „słodkim proszkiem” czekoladowych cukierków w nagrodę za własne męki, a nie w tragedię, w której rysuje się kolejna tragedia. Nigdy nie powiedział, że wie, co należy zrobić w danej sytuacji. Że to tylko depresja sezonowa, co oznacza, że ​​wszystko niedługo minie i nie ma co się na tym skupiać, odrywać od gazety. Że jest bardziej doświadczony, a przez to mądrzejszy... Nikt nie idealizuje Carlsona. Bez wątpienia jest próżny. Ale kiedy miał okazję stać się sławny w całym Sztokholmie, nadal prosił, aby nie używać jego nazwiska, „ponieważ Dzieciak tego nie chce”. Który człowiek może pochwalić się taką wytrzymałością? Carlson jest niepoprawnym egoistą. A kto, powiedz mi, nie jest samolubny? W każdym razie jest szczery w swojej miłości do siebie i nie ukrywa tego uczucia wyimaginowanymi cnotami: tak będzie dla ciebie lepiej, po pierwsze, nie mogę obrazić mojej mamy, jesteś silną kobietą, a ja jestem taki daleko od ciebie... Carlson, oczywiście, był zazdrosny o swojego przyjaciela („Powiedz mi, Kochanie, czy naprawdę jestem gorszy od psa..?”), ale nigdy nie pozwolił sobie na szperanie w rzeczach Baby i zadręczanie go niezrozumiałymi podejrzenia. Nie zrobił mu sceny przed swoimi najlepszymi przyjaciółmi – ​​Christopherem i Gunnilą. Nie zabronił Svante odwiedzać babci latem. Carlson jest strasznie leniwym człowiekiem. Ale nie kazał Dzieciątkowi umyć skarpetek! Nawet gdy zdobywał chleb powszedni czasami w sposób nie do końca uczciwy (kradnąc naleśniki Pannie Bok), Carlson prawie zawsze płacił za to, co wziął, bez pytania, monetami wartymi 5 kas. Carlson uwielbiał kłamać. Ale Dzieciak nigdy nie słyszał strasznych opowieści o korkach i wyczynie, którego musiał dokonać, ratując staruszkę spod samochodu, podczas gdy w rzeczywistości Carlson po prostu leciał do innego Dzieciaka. Nie, człowiek ze śmigłem był całkowicie szczery (na swój sposób) ze swoim przyjacielem. Za co mały Svante Svantenson zapłacił mu z taką samą miłością i oddaniem. Który współczesny człowiek może pochwalić się takim zestawem pozytywnych cech? Kto może zamienić swoje życie w tak ciągłą grę? Nie, proszę pana, mamy pozycję w społeczeństwie, mamy godność, której w żadnym wypadku nie można utracić, mamy przyjaciół i znajomych, którzy, nie daj Boże, źle zrozumieją. Zatem pomimo wszystkich negatywnych aspektów wiele kobiet nie traci nadziei spotykają się z Carlsonem i wierzą, że pewnego dnia, siedząc na parapecie, usłyszą warkot silnika, a nieznany głos radośnie powie: „Czy u ciebie jest wolne? Pozwól mi wylądować!” Scenariusz seksualny Carlson najprawdopodobniej jest tu także wielkim artystą, „nocnym dowcipnisiem”, miłośnikiem „słodyczy”, być może uczestnikiem i organizatorem gier RPG z przebieraniem. „Nie masz pojęcia, co mogę zrobić z tylko jedną małą kartką. Gdyby wszyscy ludzie, których śmiertelnie przestraszyłem, dali mi za to pięć rud, mógłbym kupić całą górę czekolady. W końcu jestem najlepszym duchem na świecie!” – mówi Carlson do Dzieciątka z bajki, kiedy u niego nocuje. Scenariusz rodzinny Mąż Carlsona? Trudno to sobie wyobrazić. Carlson jest najczęściej naprawdę zatwardziałym kawalerem. Ale jeśli przyjmiemy tak odważne założenie, to najprawdopodobniej jest to mężczyzna, który rzadko bywa w domu, znika na całe dnie gdzieś z przyjaciółmi, dziećmi takimi jak on lub lata w pobliżu „kobiet, które Carlson zna 15-”. 20 metrów przyjaciół i dziewczyn, gdzie czekają na niego z otwartymi ramionami, karmią go i śpiązostaną ułożone. Jednocześnie Carlson nie poniża się prośbami - poniża... Nie arogancko (jest, można by rzec, swoim własnym człowiekiem w każdym towarzystwie), ale u niektórych nawet myśl o wdzięczności nie przyjdzie mu do głowy pod pewnymi względami Carlson subtelnie przypomina innego bohatera z bajki – Piotrusia Pana. Pamiętać? „Wszystkie dzieci prędzej czy później dorastają, ale nie on”. „Nie chcę stać się dorosłym mężczyzną. Zawsze chciałem być mały i bawić się” – mówi. I nie jest w tym pragnieniu osamotniony. Carlson jest także postacią raczej nieodpowiedzialną i dziecinną, bo oczywiście „nie skończył się bawić” w dzieciństwie, ale jest dobrym towarzyszem zabaw i żartów dla swoich dorosłych dzieci, jeśli oczywiście zignorujemy pomysł, że jego żona będzie musiała utrzymać rodzinę i rozwiązywać wszystkie codzienne problemy. Ponosić „ciężar odpowiedzialności” za rodzinę i dzieci? Nie bądź śmieszny. Przypomnij sobie bajkę... Carlson-Malysh: „...Trudno oczywiście sobie wyobrazić, że ja, taki chory i nieszczęśliwy, będę mógł przelecieć z tobą połowę drogi. Ale zawsze jest wyjście z tej sytuacji: jeśli poczuję, że kończą mi się siły, zrzucę cię...” Lub: „A co jeśli mnie upuścisz? - powiedział Chłopiec z niepokojem. To założenie wcale nie przeszkadzało Carlsonowi. - Wielki kłopot! - wykrzyknął. - Na świecie jest mnóstwo dzieci. Jeden chłopiec więcej, jeden chłopiec mniej – to nic, to codzienność!” Relacje z rodzicami Nie ma wiarygodnych informacji o rodzicach. Kiedy Carlson udzielał wywiadu dziennikarzom, „nie chciał nawet podać swojego nazwiska: „Moja mama to mumia, a mój ojciec to krasnal” – powiedział w końcu – i więcej nie udało im się osiągnąć. „Rozmawia trochę po angielsku, być może jego ojciec jest Anglikiem, w każdym razie najwyraźniej jest sławnym pilotem, jeśli dobrze rozumiemy paplaninę chłopca. A to zainteresowanie lataniem zostało wyraźnie przekazane synowi w spadku po ojcu”. Tak, tata Carlsona na pewno jest pilotem, może nawet astronautą, który całe życie latał w chmurach i najprawdopodobniej nigdy nie mieszkał z rodziną. Gnom jest wciąż ten sam (przez duże „G”). A matka najprawdopodobniej jest tak naprawdę wyschniętą z żalu mumią - cichą, skromną, złożoną kobietą, która przez całe życie starała się utrzymać siebie i syna, ciężko pracując „dla siebie i dla tego faceta”. .. Czy warto więc dziwić się zachowaniu Carlsona? Podobnie jak mój ojciec. Relacje z innymi Relacje z rodzicami Dziecka „Zaraz zemdleję…” – powiedziała matka, kiedy po raz pierwszy zobaczyła Carlsona. „Więc tak mówi Carlson?” – powiedziała surowo, gdy poznała go lepiej. „Więc powiedz mu, że jeśli znowu wsadzi tu nos, to go tak uderzę – zapamięta na zawsze…” Również tata dziecka przez długi czas nie może uwierzyć w realność tego, co się dzieje. Związek z Freken Bok (kobietą z dziwactwami) Trochę o samej Freken Bok Pierwsze pojawienie się Frekena: „Pani Bok okazała się surową starszą panią wysokiego wzrostu, z nadwagą, a także bardzo zdecydowaną w swoich opiniach i działaniach. Miała kilka podbródków i tak wściekłe oczy, że Dzieciak w pierwszej chwili się nawet przestraszył. Od razu jasno zrozumiał, że nigdy nie pokocha panny Bok.”... - Czy nie lubi pani psów, pani Bok? - zapytała mama. „Nie, dlaczego, kocham je, jeśli są dobrze wychowane”. I będzie dobrze wychowany, jeśli przyjdę do ciebie. Moje psy szybko stają się jedwabiste. - Czy lubisz dzieci, panno Bock? - zapytała mama. - Podoba mi się, jeśli są dobrze wychowani. I będzie dobrze wychowany. Nie martw się, moje dzieci zbyt szybko stają się jedwabiste. Doświadczenie mówi mi, że uczucie nie zawsze pomaga. Dzieci muszą czuć silną rękę. „No cóż, potrafię wytresować psa, który szczeka i chłopca, który skomle” – powiedziała panna Bok i uśmiechnęła się. Panna jest gospodynią domową, panią i tyranem w jednym. Dla niej porządek jest ważny dla porządku, czystość jest ważna dla czystości i nawet jeśli umrzesz z głodu, będziesz się trudził nie tylko, żeby umyć ręce przed jedzeniem, ale także przybrać wygląd z co zdaniem Frekena nie jest wstydem zasiadać do stołu. A jaki związek mogą mieć z Carlsonem, uosobieniem chaosu i anarchii? Nic dziwnego, że w bajkę długo nie może w nią uwierzyć,że istnieje i bierze go za ducha - istotę z innego, równoległego, nadprzyrodzonego świata, a jej uśmiech nazywa „słodkim i przyjaznym uśmiechem kanibala” i nęka ją na wszelkie możliwe sposoby (choćby dosłownie, według wróżki bajka, „poniża”). Ale Freken to też duch - oszustów niestraszne... „...nagle uświadomiła sobie, kto ukradł bułki, kto muczał przy oknie, a kto pisał na ścianie. w kuchni. O tym trzeba pomyśleć - dać dzieciom takie zabawki, żeby latały, gdzie im się podoba i bezwstydnie drwiły ze starszych ludzi. A wszystkie tajemnicze historie o duchach, o których pisała dla szwedzkiej telewizji, okazały się żartami chłopczycy. Nie, ona nie ma zamiaru tolerować tutaj tego bezwartościowego grubaska. - Idź natychmiast do domu, słyszysz! ..."... "Pani Bok stała przy kuchence i przewracała klopsiki, ale kiedy zobaczyła Carlsona, rzuciła patelnię i ruszyła w jego stronę. Wyglądała groźnie. - Wysiadać! - krzyknęła. „Wynoś się stąd natychmiast!”… Wyglądało na to, że pani Bok się uwolniła. Krzyknęła nie swoim głosem, chwyciła ubijaczkę do dywanów i machając nią, wypędziła Carlsona do wyjścia...” Jeśli przyjąć, że w prawdziwym życiu Freken to jakiś daleki krewny Dzieciaka, mieszkający z nim w terytorium, wtedy ona i Carlson poradzą sobie, delikatnie mówiąc, trudno (żeby nie powiedzieć, że niemożliwe!). Ich związek to wojna na śmierć i życie, dopóki wróg nie zostanie całkowicie zniszczony. Carlson może być w ogóle zrozumiany. Posiadanie Freken Bocka „w pobliżu” jest okropne. Nauczysz się żyć według zasad, zanim będziesz mógł chodzić, a przez resztę życia Twoją ulubioną zabawą będzie unikanie tych zasad i ich nadzór. Freken Bok jest możliwy do oswojenia. Freken (za życia) uwielbia, gdy ludzie się jej boją i próbują ją uspokoić, ceni sobie uprzejmość i dbałość o siebie; Ale lepiej to wszystko pokazywać z umiarem i na dystans, w przeciwnym razie Freken wpasuje Cię w „wewnętrzny krąg”, a Ty też będziesz musiał iść w szyku. Przyda się też sąsiadka: możesz poprosić ją, żeby zaopiekowała się dzieckiem (pamiętaj jednak o doświadczeniu Dziecka!), kupiła ci coś po drodze lub poszła po lekarstwa, jeśli jesteś chory. Jeśli potrzebujesz dobrego nastawienia ze strony Freken, to zwrócenie uwagi na jej bezcenne doświadczenie we wszystkich obszarach, a zwłaszcza talent „Gospodyni” (nie mylić z gospodynią!) jest właśnie tym, czego potrzebujesz („nic na świecie nie może spowodować jej taki smutek, jak nieuznanie jej sztuki kulinarnej, a teraz gorzko płakała…”). Wyjątek: jeśli ty i Freken (w prawdziwym życiu) musicie mieszkać razem na stałe, lepiej od razu poszukać innego miejsca mieszkać (najlepiej w innej okolicy lub jeszcze lepiej w mieście). W końcu nawet w swoim spokojnym wcieleniu jest damą z idiotą. Czyta gazetkę o zdrowym trybie życia („Każda mąka psuje apetyt” – powiedziała. „Żadnych smakołyków nie dostaniesz”), wierzy w duchy i balsam Bittnera – a w ciężkich przypadkach może dać się ponieść mocz parzony według metody Małachowa. Lepiej komunikować się z nią jak najmniej, bo szaleństwo jest zaraźliwe. Przypomnij sobie początkowo czysto racjonalnego wujka Juliusa, co przydarzyło mu się pod koniec bajki pod wpływem komunikacji z Frekenem (i oczywiście z Carlsonem nie zaprzeczymy: „W końcu wierzyli nasi przodkowie ciasteczka, czarownice, alkohole i tak dalej. Jak możemy się przekonać, że to wszystko nie istnieje? Czy naprawdę wyobrażamy sobie, że jesteśmy mądrzejsi od naszych dziadków? Nie, tylko gruboskórni, narcystyczni ludzie mogą opowiadać takie głupoty...” Swoją drogą, zarówno w bajkach, jak i w życiu, najskuteczniejszą opcją dla bliskich Freken jest zamknięcie jej u takiego wujka Juliusa, który będzie szczęśliwie żyję z nią w świecie baśni, uwielbiam bułeczki i oczyszczam wątrobę oliwą. Carlson oczywiście nie „zawraca sobie głowy” nawiązywaniem kontaktu z Frekenem, prowokuje ją, jak wszyscy. Relacja z wujkiem Juliusem „Wujek Julius był dalekim krewnym taty i raz w roku przyjeżdżał do Sztokholmu, aby skonsultować się ze swoim lekarzem i zatrzymać się u Svantesonów. Wujek Juliusz nie chciał mieszkać w hotelu, uważał, że jest za drogi. Miał jednak dużo pieniędzy, ale nie lubił tego/2-1-0-5)