Każdej osobie, która przychodzi na ten świat, dana jest część oczekiwań. Urodziłeś się jako chłopiec i świat już czeka, aż odtąd będziesz pasować do określonego wzorca do naśladowania. „Bądź silny!” – słyszy chłopiec od najmłodszych lat. Bycie silnym oznacza nie odczuwanie i nie wyrażanie emocji. Chłopcy muszą kontrolować swoje uczucia i jak najwcześniej zapomnieć, jak płakać. Ale co z faktem, że anatomicznie i fizjologicznie układ łzowy u mężczyzn i kobiet ma taką samą budowę? Skoro organ istnieje, musi działać. Rodzicom, którzy wychowali się w tym samym społeczeństwie, z niemal identycznym zestawem zakazów, trudno jest poradzić sobie z „nagle” pojawiającymi się emocjami u ich dzieci. Co w takim razie robią rodzice? Zabronione lub potępione. Na przykład chłopiec podchodzi do taty i ze łzami żalu próbuje mu powiedzieć, jak niesprawiedliwie potraktował go sąsiad, zabierając mu zabawkę, a tata mu odpowiedział: „Nie płacz, jesteś mężczyzną! ” A jeśli chłopiec zdecyduje się okazać czułość lub wrażliwość, to nie każda matka będzie w stanie się powstrzymać, nie wspominając o „dziewczęcej czułości”. W ten sposób rodzice mówią dziecku, że nie akceptują jego uczuć. W takich sytuacjach chłopiec dochodzi do wniosku, że wyrażanie uczuć przynosi ból, rozczarowanie i odrzucenie. Odrzucenie przez rodziców jest najgorszą rzeczą dla dziecka; jest to praktycznie porzucenie, a porzucenie oznacza śmierć. Emocjonalne lub fizyczne Wszystko to opiera się na dość dobrze znanym mechanizmie: miłości warunkowej. „Okazujesz uczucia w niezbędnej i „właściwej” objętości (to znaczy niezwykle małej i skromnej, tylko z „poważnych” powodów) - kochamy cię. Jeśli pokażesz więcej, niż powinieneś, poczujemy się zawiedzieni i zirytowani. W rezultacie mały człowiek przyzwyczaja się do myślenia, że ​​będzie kochany i szanowany, a uważany za pełnoprawnego człowieka tylko wtedy, gdy będzie odpowiadał określonemu wizerunkowi. Zawsze spokojny, zawsze opanowany, rozsądny, nigdy nie tracący przytomności umysłu w żadnej sytuacji. Co więcej, same uczucia nie są całkowicie zdewaluowane; po prostu przypisuje się im niezwykle ograniczone miejsce w życiu, a ich przejawy są ściśle regulowane przez normy społeczne. Ale jak wszyscy surogaci, podążanie za takim obrazem daje życiu jedynie poczucie pustki i posmak chińskiego makaronu. W takiej sytuacji pozostaje tylko jedno - zrzucić wszystkie „nadmierne” uczucia na kupę i zmiażdżyć je. z płytą granitową. Ale psychika jest zorganizowana w taki sposób, że emocje i uczucia, które powstały i nie zostały wyrażone, nigdzie nie znikają. Coś wycieka, utknie w ciele i prowadzi do diagnoz lekarskich, a inne nieprzeżyte emocje wciąż wędrują do wspólnego dołu pod płytą zakazu okazywania uczuć. Skazujemy chłopców na niepełnosprawność emocjonalną. W umysłach mężczyzn zakorzenił się wyraźny podział na uczucia dopuszczalne i zakazane. Człowiek nie powinien doświadczać bólu i urazy, smutku i strachu, czułości i współczucia. Mężczyźni mogą odczuwać złość. Czy nadal dziwi Cię ogrom przemocy, a teraz ci zranieni, silni chłopcy w wieku trzydziestu, czterdziestu lat siedzą w gabinecie psychologa i nie czują nic poza swoją złości, nawet gdy tylko mokry blask w ich oczach mówi o łzach? Każdy ma swoją historię, każdy ma swój ból. I każdy żyje swoim życiem na swój sposób. A wszystkich łączy fakt, że każdy z nich był kiedyś zawstydzony lub odrzucony w swoich uczuciach. Czego potrzebują mężczyźni? Jak wszyscy ludzie, mężczyźni potrzebują bezpieczeństwa, miłości i możliwości bycia sobą. Aby to zrobić, musisz przesuwać tę bardzo ciężką płytę po trochu, milimetr po milimetrze. I daj upust tym samym bolesnym, sfermentowanym emocjom, które kiedyś tak bardzo bolały. Tylko najodważniejsi odważą się to zrobić. A w nagrodę dostają możliwość otwartego wyrażania swoich uczuć i emocji, bez obawy, że zostaną osądzeni i odrzuceni. I w tym właśnie tkwi prawdziwa siła..