Mózg jest organem, za pomocą którego człowiek myśli to, co myśli. Odwieczny problem nauki, relacji między tym, co biologiczne, a tym, co społeczne, pozwala światu naukowemu prowadzić badania w tej dziedzinie z godną pozazdroszczenia konsekwencją. Badanie mózgu jest priorytetem współczesnej nauki amerykańskiej. Problem mózgu w średnim wieku, wpływ zmiennych społecznych, znaczenie czynników genetycznych, sztuczna inteligencja, neuroprotetyka – to nie cała lista współczesnych badań, na które przeznaczane są ogromne fundusze. Krajowe neuronauki również wnoszą swój wkład: neurofizjologia, neurochirurgia, neurologia, neuropsychologia. Psychika z punktu widzenia psychologii materialistycznej brzmi jak właściwość wysoce zorganizowanej materii, będącej szczególną formą refleksji podmiotu obiektywnej rzeczywistości. Mózg, jako substrat materialny, zapewnia wszystkie procesy umysłowe człowieka. Zatem badanie wysoce zorganizowanej materii jest podstawowym zadaniem dla zrozumienia psychiki i jest istotne dla całej psychologii jako nauki. Neuropsychologia jest nauką stosunkowo młodą, znajdującą się na styku neurologii, neurochirurgii i psychologii. Właściwie ma na celu rozwiązanie problemu relacji między tym, co biologiczne, a tym, co społeczne. Neuropsychologia narodziła się w naszym kraju w latach 30. XX wieku. XX wiek Założycielami byli wielcy rosyjscy naukowcy L.S. Wygotski i A.R. Luria. Rozwój tej nauki nastąpił podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Urazowe uszkodzenia mózgu stały się praktycznym materiałem, z którym pracowali nasi naukowcy. Współczesna neuropsychologia ma różne kierunki naukowe i praktyczne: neuropsychologia kliniczna, neuropsychologia normalna, neuropsychologia dziecięca, neuropsychologia osób starszych, neurorehabilitacja. Wszystkie te obszary badają lokalizację funkcji umysłowych w ludzkim mózgu, dojrzewanie struktur mózgowych, zmiany w funkcjach psychicznych w nowotworach, chorobach naczyniowych, urazach mózgu, ontogenetycznym rozwoju psychiki podczas dojrzewania morfofunkcjonalnego mózgu oraz wiele więcej. Neuropsychologia ma także ogromne znaczenie dla nauk pedagogicznych. Dzieje się tak z kilku obiektywnych przyczyn: zwiększonej liczby dzieci osiągających słabe wyniki, zwiększonych wymagań dotyczących gotowości dziecka do nauki w szkole, rosnącego tempa zajęć dzieci w wieku szkolnym, a także ogólnego pogorszenia się stanu zdrowia fizycznego i psychicznego dzieci w szkołach populacja. Często rodzice nie są świadomi prawdziwych problemów związanych z trudnościami w nauce ich dziecka. Zrzucając winę na lenistwo i nieuwagę, są przekonani, że wszystko da się naprawić autorytarną metodą wychowania, bo inaczej „wszystko samo przejdzie z wiekiem”. Opóźnienie poznawcze może prowadzić do zaburzeń emocjonalnych i osobistych u dziecka (zwątpienie, lęki, unikanie niepowodzeń, bierność itp.) jako proces wtórny. Jako proces pierwotny, problemy emocjonalne mogą być konsekwencją niedorozwoju lub opóźnienia w rozwoju jednostek mózgowych na poziomie korowo-podkorowym. Organizacja funkcjonalna mózgu dziecka znacznie różni się od organizacji mózgu osoby dorosłej. Asynchronizacja struktur mózgowych ma swoje piętno na kształtowaniu się funkcji umysłowych. Zatem uszkodzenie lewej półkuli u dziecka nie prowadzi do znaczących zaburzeń mowy, jak to obserwuje się u dorosłych. Zaburzenia przestrzenne w zmianach prawostronnych są bardziej znaczące u dzieci niż u dorosłych. Przesądza o tym fakt, że na tym etapie rozwoju ontogenetycznego prawa półkula odgrywa dominującą rolę w rozwoju funkcji psychicznych ze względu na wczesne dojrzewanie. Wraz z rozwojem mowy lewa półkula staje się dominująca w realizacji świadomych funkcji umysłowych. Szczególne znaczenie ma neurorehabilitacja. Przywrócenie mowy, pisania, czytania, percepcji, pamięci w przypadku miejscowych uszkodzeń mózgu u dorosłych. Wiadomo, że możliwa jest utrata mowy w wyniku udarów, operacji i innych uszkodzeń mózgu;!