Z dialogu na ulicy: - cholera, współczuję... - tylko mi nie współczuj! Okazuje się, że dla rosyjsko myślącego współczucie automatycznie utożsamia się z litością, litość jest najbardziej ułomną rzeczą, jaką można spotkać! można zaoferować, a wyglądanie na żałosnego, słabego i potrzebującego nie jest najlepszym rozwiązaniem. Co pozostaje? Klasyczne „nie marudź, ogarnij się, szmato”, zaprzeczenie problemu (wszyscy tak żyją i nic!), obawa, że ​​ukrzyżują za słabość, usiądą na karku lub pamiętają w przyszłości, zerwij związku, domagaj się odszkodowania... (podkreśl to, co konieczne lub dodaj własną wersję) Współczucie jednak jako koncepcja psychologiczna mówi, że to umiejętność dostrzegania cierpienia u innych ludzi i u siebie w celu znalezienia sposobu na złagodzenie cierpienia doświadczenia, dzielenia się nim, bez unikania lub odwracania się od sytuacji naładowanej emocjonalnie. „No cóż, zauważyłem, że komuś jest to trudne i co dalej?!” – dociekliwy czytelnik zapyta: „Nadal nie mogę cofnąć tego, co się stało, ani uratować wszystkich”. I całkowicie się z nią zgadzam. Współczucie nie polega na naprawianiu szkód ani pomaganiu każdemu, kto cierpi, ale na WYBORZE i DZIAŁANIU z rozsądną mądrością i zrozumieniem kontekstu. Wybór polega na zrozumieniu konkretnej sytuacji i próbie nawiązania kontaktu z osobą, która jej doświadcza to sprawia, że ​​czują się lepiej. Na przykład Twoja przyjaciółka poczuła się obrażona, była zmieszana i zdezorientowana, że ​​coś takiego w ogóle jej się przydarzyło. Podstawowe „współczuję” może brzmieć formalnie i pusto. Możesz jednak okazać współczucie, podzielając jej oburzenie i poczucie niesprawiedliwości, uznając w ten sposób słuszność jej uczuć i podzielając niesprawiedliwe traktowanie wobec niej. Inną możliwością okazywania współczucia jest podjęcie aktywnych działań wobec ukochanej osoby. Na przykład Twój przyjaciel podejmuje drastyczną decyzję o rezygnacji, a Ty wiesz o jego pożyczce, braku rezerw gotówkowych i innych aspektach życia. Wydawałoby się, że jego życie jest jego problemem? Jednak i tutaj można zastosować współczucie. Uznając jego zmęczenie, rozpacz i chęć zakończenia trudności, możesz wyjaśnić, czego dokładnie teraz potrzebuje i porównać jego słowa z twoją rzeczywistością. Czy jesteś gotowy pożyczyć mu pieniądze, ile, na jak długo czy nie? Może się okazać, że wystarczą mu Twoje słowa chęci pomocy i pójdzie dalej. A może Twoje słowa o wątpliwym zwolnieniu pomogą mu zmniejszyć intensywność emocji i bardziej trzeźwo ocenić sytuację. Jeszcze bardziej aktywnym sposobem okazania współczucia jest dosłowny zakaz działania. Na przykład, jeśli chodzi o starszych rodziców, którzy próbują zostać oszukani na pieniądze. Twoje uporczywe słowa, regularnie powtarzane, wyjaśnienia, a nawet fizyczne zaprzestanie będą lepszym rozwiązaniem niż pożyczka lub kupno jednorazowego, drogiego badziewia.4. Współczucie ma także łagodniejsze sposoby. Wysłuchaj partnera, nie unieważniając jego trudności, bądź przy nim, gdy ktoś płacze, podziel się informacjami, przytul lub wypij szklankę wody, zanim to zrobi, nie zmieniaj tematu ani nie przyznawaj, że trudno ci zrozumieć, co się właściwie dzieje teraz i nie wiesz, co możesz zrobić, pomóc. Okazywanie współczucia jest aktem wyboru i umiejętnością. Z jednej strony jest to dobrowolne uczestnictwo, z drugiej zaś przejaw troski, uczestnictwa, zrozumienia i wsparcia wobec bliskich. Współczucie czyni cię bezbronnym, ale także wzmacnia twoje relacje. Jak postrzegasz współczucie w swoim życiu jako umiejętność, która poprawia jakość twojego życia i nadaje mu sens podczas konsultacji?.