Napisałem prezentację dla nauczycieli, ale nie wszystko poprawiłem. Rodzice i specjaliści - dostosuj tekst samodzielnie))))) Krótkie wprowadzenie o wszystkim na raz Jeśli krótko zdefiniujemy, czym jest dziecko zdolne, wystarczy powiedzieć, że z powodzeniem wykonuje jakąś czynność (lub wiele czynności). Uzdolnienia to koncepcja dynamiczna; jest zmienna, a nie wrodzona i zmienia się w czasie. Nie ma czegoś takiego jak uzdolnienia, które pojawiły się raz na zawsze; istnieją one jedynie w ruchu i rozwoju. Oznaki uzdolnień dzieci mogą „zanikać” – trudno raz na zawsze ocenić stopień stabilności uzdolnień. Dlatego ocena konkretnego dziecka jako zdolnego jest w dużej mierze warunkowa. Jeśli chodzi o obszar działania, talenty ujawniają się najwcześniej w obszarze plastyki, zwłaszcza muzycznej. Nieco później w rysowaniu i modelowaniu. Ponadto przedszkolaki często chętnie uczą się języków obcych. Przedszkolaki są dociekliwe i mają bujną wyobraźnię. Aby wykazać się talentem w dziedzinie nauki, potrzebny jest pewien bagaż, aby objawił się on później. Talenty matematyczne pojawiają się wcześniej niż inne. Twórczość poetycka i literacka jest charakterystyczna dla starszej młodzieży. Jak rozpoznać uzdolnione dzieci w populacji ogólnej? Ekspertem w rozpoznawaniu uzdolnień może być jedynie bliski krewny lub nauczyciel, który towarzyszy dziecku przez dłuższy czas na drodze edukacyjnej. Aby rozpoznać uzdolnienia, ważne jest spojrzenie na dziecko w dynamice , jak organizuje swoje zajęcia, czy istnieje wyraźna samodzielna chęć opanowania ciekawych tematów i umiejętności, czy dobre wyniki w nauce są konsekwencją dobrej sytuacji rodzinnej, pracowitości i wyrażonych zdolności. Przy dużej liczbie metod testowych ostatnie słowo pozostaje w ocenie ekspertów (rodzic, nauczyciel itp.). Według rodzaju uzdolnień, w zależności od nasilenia i rozwoju umiejętności i zdolności, rozróżnia się uzdolnienia rzeczywiste i potencjalne, oczywiste i ukryte. Aby zrozumieć, jak dostrzec uzdolnienia, jeśli są one ukryte i potencjalne, ważne jest, aby zrozumieć kluczową cechę uzdolnień. Uzdolnienia to systemowa cecha psychiki, która rozwija się przez całe życie. Oznacza to, że nawet jeśli uzdolnienia dziecka nie są ogólne, ale szczególne, to i tak znajdą swój wyraz w ogólnych strategiach zachowania i myślenia. Oznaki utalentowania. Po prostu obserwuj dziecko. Oznaki uzdolnień przejawiają się w rzeczywistych działaniach dziecka i można je zidentyfikować na poziomie obserwacji charakteru jego działań. W przypadku oczywistych (ujawnionych) uzdolnień w zasadzie wszystko jest jasne. Ważne jest, aby zrozumieć, że dziecko z rodziny o wysokim statusie społeczno-ekonomicznym będzie wykazywać większe osiągnięcia w niektórych zajęciach w porównaniu z dzieckiem, któremu nie zapewniono podobnych warunków. Ważne jest, aby zwrócić uwagę na dwa aspekty zachowania dziecka w kolejności rozpoznać uzdolnienia. Z naukowego punktu widzenia są to aspekty instrumentalne i motywacyjne, w uproszczeniu – aspekt instrumentalny odpowiada na pytanie „w jaki sposób dziecko osiąga swoje cele”, aspekt motywacyjny odpowiada na pytanie „dlaczego”. tworzyć i doskonalić umiejętności. Daje mu to przyjemność. Umiejętność wyznaczania celów i znajdowania sposobów ich osiągnięcia wymaga wysokiego poziomu autonomii. Dlatego często zachowanie uzdolnionego dziecka wygląda na niezgodne, ignorujące ogólnie przyjęte sposoby uczenia się i studiowania. Robi wszystko po swojemu, a nie dlatego, że nie szanuje nauczycieli, rówieśników czy rodziców. Jest po prostu inny. Już samo słowo „obdarowany” zawiera w sobie nutę ekskluzywności, inności. Zdolne dzieci mają coś, czego większość nie ma. Może to być z nimi trudne, zwłaszcza dla nauczyciela w klasie liczącej 30-35 osób, czy dla spokojnego, powolnego rodzica z aktywnym dzieckiem, które wszędzie się wspina. Ale zdolne dziecko samo rozwiązuje równie trudny problem - nie wie, jak „lubić wszystkich”, wie tylko, jak to zrobić na swój sposób. Tę samą niezależność można wyrazić w tym, że obdarza się talentem nieciekawe zadania i obowiązkidziecko po prostu je ignoruje. Autonomicznie podejmowana jest także decyzja o tempie i sposobie przyswajania informacji oraz nabywania umiejętności. Błyskawicznie opanuj program nauczania z ciekawego przedmiotu na rok, dwa do przodu, „kopnij pierdoły” na długi czas, a na koniec roku „dogon i wyprzedź”, zainteresuj się zagadnieniami, których nie ma w szkole programu nauczania, byle tylko zbudować własny obraz interesującego go zjawiska, bombardować nauczycieli pytaniami, gdy zupełnie nie ma na to czasu. Po prostu nie może tego zrobić jak wszyscy inni. To niezależność w wyznaczaniu celów, autonomia myślenia leżą u podstaw wszelkich uzdolnień. Sport, muzyka, matematyka. Dobrym rozwiązaniem jest wyselekcjonowanie zadań angażujących dziecko w samodzielne działania, pod warunkiem spełnienia wymogów dyscypliny. Dowiedz się więcej o tym, jak zdolne dziecko osiąga cele: Konkretna strategia - szybkie opanowanie danej czynności i wysoki sukces w jej realizacji; - wykorzystanie i wynalezienie nowych sposobów działania w poszukiwaniu rozwiązania w danej sytuacji; - wysuwanie nowych celów działania poprzez głębsze opanowanie tematu, prowadzące do nowej wizji sytuacji i wyjaśniające pojawienie się pomysłów i rozwiązań, które na pierwszy rzut oka są nieoczekiwane. Zachowanie dziecka zdolnego charakteryzuje się przede wszystkim trzecim poziomem sukcesu – innowacyjnością jako wyjściem poza wymagania wykonywanej czynności, co pozwala mu odkryć nowe techniki i wzorce. Unikalny indywidualny styl działania. Specjalny typ organizacji wiedza dziecka zdolnego: wysoka struktura; umiejętność widzenia badanego przedmiotu w systemie powiązań, kategoryczny charakter, skłonność do poszukiwania ogólnych wzorców, łatwość przejścia od szczegółu do ogółu, duży zasób wiedzy metakognitywnej (kontrolującej, organizującej). zdolność do nauki. Tutaj ważne jest, aby nie przeszkadzać mu w pójściu własną drogą - dzieci zdolne z reguły od najmłodszych lat wyróżniają się wysokim poziomem zdolności do samokształcenia, korzystne będzie zmienne, wzbogacone i zindywidualizowane środowisko edukacyjne. Aspekt motywacyjny – dlaczego tak to działa? 1) Po pierwsze, dzieci zdolne są wybiórczo wrażliwe na to, co robią, chętnie reagują na możliwość otrzymywania informacji, zdobywania umiejętności i czerpania z tego przyjemności. 2) Wzmożona potrzeba poznawcza, nienasycona ciekawość, chęć z własnej inicjatywy wyjścia poza początkowe wymagania działania. 3) Wyraźne zainteresowanie, pasja, zanurzenie w określonej sprawie. Obecność tak intensywnej skłonności do określonego rodzaju aktywności skutkuje niesamowitą wytrwałością i ciężką pracą. 4) Preferowanie informacji paradoksalnych, sprzecznych i niepewnych, odrzucenie standardowych, typowych zadań i gotowych odpowiedzi. 5) Wysokie wymagania wobec rezultaty własnej pracy, skłonność do stawiania niezwykle trudnych celów i wytrwałość w ich osiąganiu, dążenie do doskonałości. Taki perfekcjonizm często szkodzi stanowi umysłu dziecka. Dorośli mogą zmniejszyć tę szkodę, rozmawiając z dzieckiem o możliwości popełnienia błędów oraz o normalności błędów i niepowodzeń. Wysokie wymagania wobec wyników własnej pracy, skłonność do stawiania niezwykle trudnych celów i upór w ich dążeniu oraz dążenie do doskonałości mogą negatywnie wpłynąć na stan psychiczny dziecka. Trochę o dobrobycie uzdolnionych dzieci. Jak zwykle przedstawia się zdolne, utalentowane dziecko? Jest to albo mądry, znakomity student, albo nie z tego świata, zanurzony w swoim świecie, fanatycznie oddany jakiemuś biznesowi lub wiedzy. Jeśli to pierwsze – zwykle nie ma nic wspólnego z uzdolnieniami – to po prostu dobra dyscyplina, wyniki w nauce, doskonale rozwinięte umiejętności, troskliwi, wykształceni rodzice. Drugi, nazywany zwykle dysharmonijnym typem rozwoju dziecka zdolnego, może łączyć się z normalnym rozwojem w innych obszarach (nazywa się to harmonijnym typem rozwoju dziecka zdolnego) i może objawiać się obniżeniem parametrów. ogólnego rozwoju o niezwykle wysokim poziomie umiejętności w wąskim obszarze. Dysharmonia nie.