Według teorii płci psychologicznej, oprócz płci biologicznej, każdy z nas posiada także płeć psychologiczną, czyli zespół cech tradycyjnie uznawanych za męskie lub żeńskie. W każdym człowieku znajdują się cechy zarówno mężczyzny, jak i kobiety. Akceptacja zarówno cech męskich, jak i żeńskich jest warunkiem zdrowia psychicznego i pomyślnej adaptacji społecznej. Mężczyźni i kobiety, którzy zaprzeczają cechom odpowiednio kobiecości i męskości i, co gorsza, odczuwają w sobie wstyd i nienawiść do tych przejawów, mają trudności w budowaniu relacji z płcią przeciwną. Można powiedzieć, że akceptacja postaci matki u mężczyzn i ojca u kobiet jako postaci „dobrej” zostaje tu zakłócona. Możliwe jest również, że kobiety nie akceptują postaci matki, a mężczyźni nie akceptują postaci ojca. W tym przypadku relacje z własną płcią są trudne. Naruszenie relacji objawia się rywalizacją z przedstawicielami tej samej lub przeciwnej płci. Taka rywalizacja jest szczególnie toksyczna, gdy mężczyzna konkuruje z kobietą swoją nieakceptowaną, introjektowaną postacią matki. Tacy mężczyźni mogą być hipermęscy, ponieważ zaprzeczają w sobie kobiecym cechom, ale ich zachowanie w stosunku do kobiet wcale nie jest męskie. W ciężkich przypadkach odczuwają wstręt, nieufność, strach i złość wobec kobiet, co wyraźnie objawia się w bliskich związkach. Tacy mężczyźni, zranieni wczesnymi relacjami obiektowymi (z matką), w dorosłym życiu rywalizują (nawet walczą) z kobietami, unikają ich i gardzą nimi. Przejawia się to w następujących zachowaniach takich mężczyzn: - wypowiadają się negatywnie o wyglądzie i cechach osobistych kobiety - każą kobiecie (mężczyzna może lub nie) czekać, nie ostrzegają o zmianie planów - są zachłanni: uczucia, czas, pieniądze (sami chcą i czekają) - nie dają niczego lub czegoś nieistotnego (sami z przyjemnością przyjmują prezenty) - czują się pewnie tylko przy kobiecie, która milczy i się z nimi zgadza - ironizują, śmieją się na to, co robi kobieta - przechwalają się swoimi „zwycięstwami” nad kobietami - podkreślają różnicę między męskimi i żeńskimi cechami, sprawami, funkcjami - nie wspierają sukcesu zawodowego kobiet; krytykować, umniejszać, tłumić jej aspiracje zawodowe - porównywać ją na głos z matką, z innymi kobietami (to mogą być osobne punkty) - jeśli mają wspólne dzieci - wszelkiego rodzaju samoafirmację przez nie - wypowiadać się lekceważąco o rodzinie rodzicielskiej, przyjaciele, znajomi kobiet - wybierajcie na partnerki kobiety niepozorne, spokojne lub kobiety męskie, a jednocześnie lubiące piękne kobiece kobiety (bojące się intymności z nimi) - pasjonujące się swoim wyglądem; zmieniać, poprawiać swój wygląd za pomocą sztucznych („kobiecych”) środków - podkreślać swój udział w osiągnięciach kobiety (dzięki mnie ty...) - nie może znieść sytuacji, gdy kobieta zarabia więcej (zwłaszcza jeśli dzieli się z nich) - cieszą się, gdy kobiety mają kłopoty i niepowodzenia. - uważać problemy kobiet za nieistotne (mają problem, gdy złamie się paznokieć) - uważać samotne kobiety za gorsze (ona nie ma mężczyzny - ostatni argument w dyskusji) - podkreślać ich fizyczną wyższość (aż do ataku) - pouczać, nadmiernie wymagać od kobiety czegoś (sterylna czystość w domu, cebulki włosów farbowane co do milimetra). Relacje w takiej sytuacji oczywiście są dalekie od prawdziwej intymności i satysfakcji zarówno dla mężczyzny, jak i kobiety pragniesz mężczyzn? Przestań bać się utraty męskości. Zrozum, że w normalnym mężczyźnie powinna być jakaś część kobiecości, może pozbądź się homofobii. Uświadom sobie piękno i mądrość tej kobiecej części w sobie, może pogodź się z własną matką (choć tacy mężczyźni nie zawsze mają problemy z matkami). , czasami wręcz przeciwnie, są dość troskliwymi synami – nawet ojcami swoich matek – wtedy nie będą się już bać swojej matki) lub siostry. Ważne jest, aby to usunąć.