Dlaczego między dwojgiem kochanków pojawia się trzecia osoba? Co dzieje się z osobą, która angażuje się w ten związek i dlaczego tak się dzieje? Odpowiedzi na te pytania próbowałem znaleźć w oparciu o prace psychoanalityków i analityków jungowskich. Wydawało mi się, że przyczyny nieświadomej potrzeby tworzenia trójkąta miłosnego leżą w sposobie kształtowania się psychiki we wczesnych fazach rozwoju w dzieciństwie. Na podstawie prac klasyków psychoanalizy staje się jasne, w jaki sposób kształtuje się przyszły obraz obiektu miłości. Początkowo dziecko uczy się, kim jest, nieświadomie utożsamiając się z rodzicami (początkowo z matką), następnie w procesie kształtowania. identyfikacja seksualna, często, choć nie zawsze, z rodzicem tej samej płci, przyjmuje zachowania związane z rolą płciową i zainteresowania seksualne. W miarę kształtowania się własnego „ja” dziecko wchodzi w fazę kompleksu Edypa, gdy pojawiają się nieświadome fantazje o przejęciu w posiadanie rodzica o przeciwnej identyfikacji płciowej, dziecko zaczyna konkurować z rodzicem tej samej płci, próbując zająć jego/jej miejsce. Fantazje te zwykle mają miejsce w nieświadomości i nie osiągają progu świadomości. Z biegiem czasu dziecko rozumie, że nie musi zastępować taty czy mamy, ale musi stać się jak tata lub mama, przejąć ich role. , w który będzie grał w wieku dorosłym. Role te kształtują się na podstawie obrazu rodzica, który rozwinął się w psychice, a na podstawie obrazu drugiego rodzica kształtuje się wewnętrzny obraz obiektu miłości. Kiedy te wewnętrzne obrazy staną się mniej więcej stabilne, dziecko ma potrzebę i możliwość oddzielenia się od rodziców i stania się niezależną osobą. Kiedy proces ten przebiega wystarczająco dobrze, ojciec i matka stają się tym, co C. G. Jung nazwał „Boską Parą”. intrapsychiczna struktura stabilizująca wewnętrzny świat dziecka. Jednak w ludzkiej psychice rzadko wszystko układa się gładko, a dziecku nie zawsze udaje się uformować ten obraz w sposób idealnie potrzebny. Powodów może być wiele: trudności w relacjach z matką na wczesnym etapie rozwoju (przedłużająca się depresja poporodowa, choroba, trudności ekonomiczne), a relacje z matką stanowią podstawę wszystkich późniejszych bliskich relacji; nieobecny, agresywny, destrukcyjny lub słaby ojciec; fizyczna nieobecność jednego z rodziców; niezadowalające relacje między rodzicami i wiele więcej. Tak czy inaczej „Boska Para” nie pełni roli stabilizującej, wówczas osobowość utknie psychologicznie w wewnętrznie nierozwiązanej sytuacji jej powstania. Ponieważ ta struktura ma za zadanie stabilizować psychikę, nieustannie powraca do tej sytuacji, gdzie na poziomie wewnętrznym jest dziecko i dwoje rodziców, a na poziomie zewnętrznym istnieje trójkąt miłosny, który próbuje sam go rozwiązać , lecz nie mając jakościowo nowego doświadczenia wewnętrznego, na którym można by się oprzeć, nie może go rozwiązać w sposób dla siebie zadowalający. Osoba szuka w partnerze tego, czego nie mogła uzyskać w rodzinie swoich rodziców, jednak żaden z partnerów nie jest w stanie wypełnić tego braku; potrzebę tę można zaspokoić jedynie poprzez wewnętrzną pracę nad sobą. Relacje w trójkącie miłosnym. z reguły przepełnione są psychicznym bólem i poczuciem winy, które mogą stać się katalizatorem osobistej zmiany i wewnętrznego rozwoju, ale aby zmienić wewnętrzną strukturę, potrzeba dużo pracy wewnętrznej. Przede wszystkim mówimy o pracy z relacjami z obiektem macierzyńskim, nie z prawdziwą matką, ale z obiektem wewnętrznym. Na nasze zachowanie i relacje z innymi i ze sobą wpływają wewnętrzne obiekty mentalne - obrazy, które sobie wyobrażamy, gdy myślimy o znaczących postaciach, to z tymi obrazami prowadzimy wewnętrzne dialogi; wyobrażamy sobie, jak zareagują na nasze działania, a to wpływa na to, jak postępujemy. Oczywiście na powstawanie tych obrazów wpływają prawdziwi ludzie, ale obraz i osoba to nie to samo. Prawdziwa osoba np.