Od autora: Kiedy człowiek ma rozpocząć nowe życie, inspirują go nadzieje i pozytywne oczekiwania. Ale czy sama motywacja wystarczy, aby skutecznie wdrożyć wszystkie pożądane zmiany? Artykuł mówi o związku pomiędzy głębokimi zmianami osobistymi a realnymi zmianami w naszym życiu. Osobowość jest jedyną rzeczywistością, którą znamy i którą jednocześnie pielęgnujemy od wewnątrz Jak często słyszymy uroczyste słowa o tym, że ktoś rozpoczyna nowe życie. „Zacznę od poniedziałku!”. I oczekuje się tego nowego życia bez stresu, bez papierosów, bez przejadania się, bez niepokojów, bez powrotu do poprzedniego związku, bez złości, bez depresji, bez zatracania się w nudnej pracy.. Taka osoba zazwyczaj patrzy na Ciebie z szacunkiem, chyba że jest to oczywiście dziesiąta próba zmiany Twojego życia. A jeśli mu się to uda, stanie się prawdziwym bohaterem w swoim otoczeniu. Przy każdej okazji ciekawski tłum otacza go pytaniem: „Jak to zrobiłeś?” Ale z jakiegoś powodu nie każdy, kto wypowiada takie stwierdzenie, faktycznie zmienia swoje życie tak, jak by chciał. Jest wiele wymówek, że trzeba było wypalić tylko jednego papierosa, zgodzić się na jeszcze jednego, ostatnią randkę z byłym, albo odłożyć poszukiwania nowej pracy na czas nieokreślony. Przecież podejmowano poważne próby, energia, pieniądze, pieniądze. i czas został spędzony. Ale sytuacja zaczyna płynnie wracać, jak przedłużona wiosna. Dobry cel, jakim jest poprawa jakości swojego życia, wydaje się nieosiągalny i zaczyna dosłownie wymykać się z rąk. Człowiek chwyta się każdej okazji, jest gotowy zrobić wszystko, ale szara matryca rzeczywistości systematycznie wciąga go z powrotem w swoje sieci. Dlaczego życie jest tak niesprawiedliwe wobec tych, którzy chcą je zmienić. Wielki Albert Einstein powiedział: „Nie problem można rozwiązać.” Podejmij decyzję na tym samym poziomie świadomości, na którym został stworzony.” Dla porównania możemy narysować obraz osoby próbującej dosięgnąć jabłka wiszącego na drzewie. To jest na ziemi - poziom problemu, skąd nie można dostać jabłka. Rozwiązanie jest oczywiste - musi udać się po drabinę, po której będzie mógł wznieść się ponad poziom problemu i z łatwością zerwać jabłko. Jeśli z jabłkiem wszystko jest śmiesznie proste, to wraz ze zmianą w życiu tak jest zupełnie nie. Gdzie można znaleźć takie same schody, po których można łatwo wspiąć się do nowego życia? Okazuje się, że takie schody istnieją. To model poziomów logicznych w naszej neurologii. Nie będziemy wymieniać wszystkich poziomów istniejących w tym modelu; dotkniemy jedynie poziomów „zachowania”, „intencji” i „osobowości”. Osobliwością tego modelu jest to, że poziomy są ściśle podporządkowane sobie. Oznacza to, że zmiany na wyższym szczeblu zawsze pociągają za sobą zmiany na wszystkich podległych poziomach. Przypomina to hierarchię przywództwa organizacji, gdzie szefowie działów podlegają dyrektorowi, a ich podwładni to z kolei zwykli pracownicy. W naszej psychice zwykli pracownicy są formami zachowań, które są posłuszne przełożonym – intencjom leżącym u ich podstaw. A reżyserem jest osobowość człowieka, która kontroluje wszelkie zmiany w intencjach i zachowaniu. Dlatego zamiar rozpoczęcia nowego życia bardzo szybko prowadzi do zmiany zachowania. Osoba zaczyna zachowywać się inaczej - jest to natychmiast zauważalne. Intencja oczywiście nie jest tak zauważalna za zachowaniem; czasami można się o tym tylko domyślać. Ale tym, co jest całkowicie ukryte przed obserwacją i dla samego człowieka, jest jego osobowość, obraz samego siebie, który za tym wszystkim stoi. A pod względem poziomu wpływu osoba w naszym przykładzie jest równa reżyserowi. Co się wtedy dzieje? Zamiar rozpoczęcia nowego życia nie został uzgodniony z reżyserem, czyli z jednostką. Oczywiście z punktu widzenia osoby, która pozostała taka sama, zamiar zmiany życia jest postrzegany jako bezsensowna, a nawet obca tożsamość osobista osoby, przedstawiona w jej formie