Nazwij siebie psychologiem. Wkraczając w rzeczywistość zawodu „Jestem psychologiem”, jednocześnie zaczynasz mieć kontakt z prawami i zasadami psychologii, nawet jeśli ich nie znasz. Dlatego musisz zdecydować z wyprzedzeniem: albo psychologia jest dla ciebie hobby, albo psychologia jest zawodem. Podstawowe parametry każdego zawodu są znane każdemu - jest to harmonogram pracy, w Twoim przypadku - godzina spotkań, harmonogram tygodniowy, plany, dyscyplina ich realizacji i terminowość płatności. Teraz wszystko to może wydawać ci się truizmem, ale kiedy staniesz przed wyborem „moje” lub „nie moje”, zrozumiesz, jak ważne jest odróżnienie hobby od prawdziwej pracy. Dla głębszego zrozumienia podam jasny przykład z życia. Kiedy zaczynałem przyjmować klientów, w ciągu pierwszych czterech do pięciu miesięcy pracy dziewięćdziesiąt procent interakcji faktycznie zakończyło się niepowodzeniem, a pozostałe dziesięć procent nie miało nic wspólnego ze znaczącymi rezultatami w zmianie życia ludzi. Powiedz mi, czy to skłoniłoby wiele osób do zastanowienia się nad pytaniem – „moje” czy „nie moje”? Pilnie potrzebowałem zrozumieć przyczyny, a potem zwróciłem się do nauczyciela z pytaniem: „Dlaczego moje techniki nie działają?” Znając mnie dobrze, odpowiedział: „Marat, po prostu się nie zdecydowałeś!” Wątpiłem, chcąc obalić słowa nauczyciela, ale on dodał do tego, co zostało powiedziane: „Naprawdę nie zdecydowałeś się w sobie!” Mój upór do końca opierał się temu, co usłyszałem. „Czy spokojnie przyjmujesz pieniądze od klientów?” - zapytał mnie. – Nie ma mowy – mamroczę. „Czy zdarza się Państwu wydłużać czas przeznaczony na spotkania z klientem?” – zapytał ponownie nauczyciel. „Oczywiście” – odpowiedziałem twierdząco. „Musimy to udoskonalić…” „Czy pewnie używasz tych technik?” – dalej zadawał pytania, a ja coraz bardziej zagłębiałam się w siebie, szukając odpowiedzi na wewnętrzne pytanie: czym jest dla mnie psychologia – praca czy hobby? Nauczyciel „wyciągnął” odpowiedź z dużej liczby wątpliwości i pokazał mi ją: „Marat, nie nazwałeś się Psychologiem!” Następnie podsumował: „Nazwij siebie psychologiem”. „Przyjacielu, nazwij siebie psychologiem!” - teraz ci to mówię. Odrzuć wszelkie wątpliwości, rady rodziny i przyjaciół, stereotypy innych osób – podejmij prawdziwą decyzję „tu i teraz”, wypływając z prawdziwego „ja”. A wtedy Twoja działalność w zakresie poradnictwa psychologicznego zacznie być postrzegana jako praca. W związku z tym automatycznie zaczniesz przestrzegać wszystkich zasad zapewniających proces tej pracy. Tym samym odnajdujesz się w zawodzie psychologa. Czy teraz, drogi czytelniku, inaczej postrzegasz zawód psychologa? Czy jesteś w zawodzie, czy nadal jesteś „tylko psychologiem”? Drugie stanowisko bardziej odpowiada „półpsychologom” niż prawdziwym profesjonalistom. Wczuj się głęboko w pytanie i dokonaj wyboru – „Kim jestem”. W przeciwnym razie wszystkie informacje, które zdobędziesz podczas studiów, szkoleń i seminariów, będą odebrane jako nic innego jak edukacyjna lektura lub obejrzenie ciekawego filmu. Będąc w tej samej klasie ze swoimi kolegami, zwróć uwagę na to, kto i jak zdobywa wiedzę, jakie pytania zadają, czym się interesują – a od razu zrozumiesz, kto jest tu do pracy, a kto właśnie wrócił z bezczynności ciekawość - „dla siebie”. Jeśli psychologia jest dla Ciebie tylko hobby, to nigdy nie będzie poważnego i głębokiego podejścia do interakcji z klientem. Wewnętrzna postawa „Jestem tu przez przypadek” lub „Stoję tu z boku…” prowadzi do tego, że przestajesz brać odpowiedzialność za pracę i jej rezultaty. Bardzo ważne jest, aby klient postrzegał Cię jako psychologa, profesjonalistę i specjalistę, a nie kogoś innego. Powtarzam, nie partnerka, przyjaciółka czy dziewczyna z sąsiedztwa; ani kamizelki, na której można się wypłakać, ani chusteczki, do której można wytrzeć nos; nie „rodzic” lub.