Od autora: Artykuł o tym, jak relacje z ojcem wpływają na nasz sukces i samorealizację zawodową. Współpracowaliśmy z klientem na zlecenie zawodowe. Była kwestia wyboru: zostać w tej firmie, czy podążać za swoim menadżerem, który wyjeżdża w inne miejsce i zabiera ze sobą zespół. „Jakie znaczenie ma dla Ciebie podążanie za liderem?” Nawiązaliśmy... relację z moim ojcem. Witam, proszę! Co ma z tym wspólnego tata?! Dużo i często mówimy o roli więzi kobiety z matką. Ale w tym samym stopniu potrzebujemy męskiej mocy, której potrzebujemy. To właśnie daje nam podstawę do udanego (tj. udanego, efektywnego, zorientowanego na wyniki itp.) życia. Wyraża się ona w poczuciu kompetencji zawodowych „Mogę, wiem, zrobię”, które przekładają się na pozycję, pieniądze, szacunek i poczucie własnej wartości – na udaną socjalizację. A wszystko to dzieje się, jeśli istnieje połączenie z Wewnętrznym Człowiekiem - obraz człowieka w nim samym. Trzon tego obrazu kształtuje się w dzieciństwie w wyniku komunikacji z ojcem + relacji matki do ojca. I nie ma znaczenia, czy mówiła o nim wyraźnie na głos, czy po prostu machała od niechcenia ręką, jakby mówiła: „Gdyby tylko był mężczyzna, inaczej byłoby to po prostu nieporozumieniem”. Dla dziecka wystarczy nawet machnięcie ręką, aby jego psychika zaczęła budować w sobie obraz ojca, a co za tym idzie, mężczyzny. Wystarczający obraz silnego mężczyzny daje mi poczucie wewnętrznej siły bardzo uczucie „Mogę”. Brak silnej presji życiowej, energii. Słaba manifestacja w społeczeństwie, niski poziom aspiracji - zarówno zawodowych, jak i materialnych. Trudności z wyrażaniem siebie, autoprezentacją, gdy chcesz powiedzieć światu: „Cześć, to ja!” Nie, a dokładniej: „To JA!!!” Ale wydaje się, że nie ma głosu, a świat nie słyszy Niemożność pokonania trudności, pokonania przeszkód, utrzymania celu przed oczami. Chodzi o ułomny obraz ojca (czytaj: człowieka) – w moim dzieciństwie było go po prostu mało albo wcale. A potem będę go szukać dookoła – nie w środku. W postaci stabilnego i niezawodnego męża, mądrego szefa, nauczyciela, mentora, mistrza, guru. I gdy tylko to znajdę, mocno poddaję się jego wpływowi, charyzmie, poczuciu siły, kompetencji, mistrzostwa. Jestem nim zachwycona i zachwycona. Czuję potrzebę bycia blisko niego. Czuję się przy nim bezpiecznie. Ja go potrzebuję. Dlaczego, naprawdę nie mogę tego zrozumieć, nie mogę pojąć. Po prostu to wiem. Będę Mu wdzięczna, jeśli opuszczając to miejsce pracy, przyjmie mnie do swojego zespołu: „Och, On mnie docenia!”… Akcja musi zostać dokończona. Lepiej, żeby skończyło się na prawdziwym ojcu, a nie na zastępującej go postaci. Jeśli nie w sensie realnym, to symbolicznym. Kiedy mówię, patrząc na zdjęcie mojego ojca: „Tato, widzę cię! W moim sercu zawsze jest miejsce na miłość do ciebie, widzę cię, tato!"