Od autorki: Po wykładzie Rimantasa Kociunasa zapragnęłam podzielić się kilkoma tezami dotyczącymi oczekiwań klienta. Ponad 5 lat temu przeczytałam podręcznik z podstaw poradnictwa psychologicznego Rimantasa Kociunasa – traktowałam go jako współczesną klasykę i nawet nie wyobrażałam sobie, że w przyszłości będzie możliwość uczestniczenia w otwartym wykładzie tej szanowanej osoby . Chodziło o samooszukiwanie się i pułapki towarzyszące procesowi psychoterapeutycznemu, zarówno po stronie klienta, jak i terapeuty. Skłonność do samooszukiwania się jest uniwersalną cechą charakterystyczną człowieka. Dzięki myśleniu życzeniowemu mogę pogodzić się z rzeczywistością, to przyczynia się do utrzymania równowagi. Wolę od tego obrazu jedną rzeczywistość, która jest dla mnie wygodniejsza. Może to jednak nie odpowiadać rzeczywistości. Osoby, u których ta rozbieżność jest bardziej wyraźna, często mogą zwrócić się do psychologa, tworząc przeszkody na drodze do szczęśliwego życia. Z egzystencjalnego punktu widzenia istnieje prawdziwy sposób bycia i istnienie nieautentyczne – samooszukiwanie się. Dążymy do autentyczności, ale tak naprawdę nie jesteśmy autentyczni, w głębi duszy jesteśmy świadomi tej prawdy, naszej nieadekwatności, zdrady siebie, swojej istoty. To przyczynia się do wypaczenia, zawężenia rzeczywistości i cierpienia. Ma to bezpośredni wpływ na psychoterapię. Podkreślę kilka myśli, które padły na temat pomysłów klienta – o tym, jak pomaga terapeuta: Specjalista musi samodzielnie odgadnąć, na czym polega problem i wyjaśnić go klientowi. Musi sam domyślać się niewyrażonych myśli; jego brak inteligencji może być irytujący. Jest to szczególnie niewygodne dla specjalisty nastawionego egzystencjalnie, znajdującego się w pozycji niewiedzy, nastawionej na spokojne eksplorowanie świata wewnętrznego. Terapeuta zachowuje się w określony sposób – cierpliwie, ze zrozumieniem, współczuciem, empatią. Warto powiedzieć, że wielu terapeutów odpowiada na ten pomysł. Pomysł słuszny, ale terapeuta to też człowiek i może być inny. Terapeuta powinien znać odpowiedzi na wszystkie pytania, pełni rolę swego rodzaju eksperta, lekarza lub lekarza udzielającego autorytatywnych rad. Tacy klienci są niezadowoleni, gdy psycholog zadaje pytania, zadaje pytania i nie spieszy się szczególnie z odpowiedziami. Idea, że ​​psychoterapia powinna być procesem miękkim i delikatnym, ratującym i chroniącym przed cierpieniem. Ale czasami, aby zmniejszyć cierpienie, trzeba doświadczyć jeszcze większego cierpienia. Dowiedz się czegoś nieprzyjemnego, zajrzyj tam, gdzie wcześniej nie odważyłeś się zajrzeć, powiedz coś, o czym nie chcesz rozmawiać. Każdy psycholog lub terapeuta inaczej reaguje na te oczekiwania i pomysły klienta. Na przykład próbowałem je dopasować. Teraz próbuję dojść do porozumienia w sprawie naszych wzajemnych oczekiwań. W końcu mam własne pomysły, jak to mogłoby wyglądać.