Dzień dobry Kochani! Publikuję dla Was kontynuację moich wczorajszych przemyśleń na temat wstydu. Pierwsza część jest tutaj. Aby lepiej zrozumieć, o czym teraz mówię, sugeruję najpierw przeczytać. Wczoraj napisałem, że pomieszałem „słuszny” wstyd z „niesprawiedliwym”... Dlaczego to pomieszałem? Przecież może nam się wydawać, że zawsze będziemy w coś przeszkadzać, jeśli poprosimy o wskazówki, a nie tylko wtedy, gdy np. według naszych wyobrażeń dana osoba najpierw na nas spojrzy życzliwie. Oznacza to, że nie rozróżniamy dokładnie, wymyślamy coś dla innych. Wydaje się, że jest elastyczność, ale ona nie jest wystarczająca, jest ograniczona postawami i uprzedzeniami. Następna myśl jest taka, że ​​jest to już kwestia naszej wewnętrznej etyki. Albo tak się nie da, jest to złe w stosunku do innych, wstydzimy się i nie robimy tego, ale nie popadamy w wstyd, po prostu zauważyliśmy, że tak jest i zrobiliśmy coś lub nie zgodnie z tym . Nie pogrążaj się we wstydzie. Ale tę „etykę” można ponownie dostosować, omawiając to wszystko z innymi, z psychologiem. Może nastąpić ekspansja granic. I to wcale nie oznacza, że ​​pozbędziemy się skrupułów, po prostu zobaczymy, że jeśli ktoś będzie czuł się niekomfortowo odpowiadając, sam to powie, nauczymy się odróżniać sytuacje, w których naprawdę nie warto pytać, od tych, w których odpowiedzieć czy nie, możesz pozostawić to wyborowi pytającego. Ogólnie rzecz biorąc, możesz poeksperymentować i zobaczyć, co się stanie, kto na co i jak zareaguje, a także zdobyć doświadczenie. Myślę, że wszyscy jesteśmy w ten czy inny sposób rozsądnymi ludźmi i z pewnością nie możemy wyrządzić żadnej nieodwracalnej szkody. Zatem z powyższych przemyśleń możemy wywnioskować, że „niesprawiedliwy” wstyd można częściowo rozpoznać po tym, że tak się stało. doświadczając tego, możemy uznać nie nasze działanie za złe (i tu wątek wstydu miesza się, zdaniem Robina, z tematem winy), ale siebie za złych. To już jest sygnał alarmowy. Swoją drogą, wstyd może być w tym przypadku „sprawiedliwy”, ale zdecydowanie nie wiemy, jak sobie z nim poradzić. To nie tylko pomaga (nie robimy nic złego), ale i przeszkadza – zaczynamy uważać się za złych. W każdym razie jest to dobry powód, aby uporać się ze swoim wstydem. Kolejnym charakterystycznym znakiem może być (i to może być najważniejsze), że nie robimy nic złego innym, a jedynie o tym myślimy, ale wstydzimy się i uważamy za siebie. jednocześnie złe, myślimy, że nasze działania nie będą uważane za nic innego. Ale żeby w końcu sami zrozumieć, czy robimy coś złego dla drugiego, potrzebujemy znowu spojrzenia z zewnątrz, opinii innych ludzi i tego samego doświadczenia. Tak, tutaj, jeśli myślimy, że zostaniemy zawstydzeni za coś naszego, to jest to także oznaka „niesłusznego” wstydu, jeśli z naszych działań nie utożsamiamy jakiejś krzywdy drugiej osoby, ale są tylko postawy, które z jakiegoś powodu - nie da się tego zrobić, niektórzy tego nie akceptują, chociaż wszystkie te koncepcje mogą być już przestarzałe, nie dla wszystkich ważne itp. (tu znowu ważne jest wsparcie innych, ich zdanie). To drugie, przy powyższych zastrzeżeniach, moim zdaniem pomaga odróżnić jedno od drugiego. Póki co, w ten sposób jutro opowiem Wam także o tym, jak sobie poradzić ze wstydem, przedstawię Wam moje przemyślenia na temat wstydu Terapia, gdy rodzice się zawstydzają. Przynajmniej tak mam na myśli. Dziękuję za uwagę! Nie mogę się doczekać odpowiedzi! Jeśli spodobał Ci się materiał, kliknij „Podziękuj” Aby nie przegapić ciekawych rzeczy, zasubskrybuj moje publikacje i udostępnij materiał w sieciach społecznościowych! :) Zapisz się na konsultację:+ 7 - 9 6 5 - 3 1 7 - 5 6 - 1 2-