Ten artykuł jest przeznaczony dla tych, którzy dopiero weszli na ścieżkę samokontroli lub są nią już zmęczeni. „Samokontrola to zdolność kontrolowania swoich emocji, myśli i zachowań. Samokontrola opiera się na woli – najwyższej funkcji psychicznej, która określa zdolność człowieka do podejmowania świadomych decyzji i ich wdrażania. Samokontrola jest ściśle związana z koncepcją samoregulacji psychicznej. Samokontrola jest kluczowym elementem zdolności człowieka do osiągania celów. Poziom samokontroli zależy zarówno od wrodzonych cech genetycznych, jak i umiejętności psychologicznych danej osoby. Samokontrola przeciwstawia się impulsywności – niemożności przeciwstawienia się chwilowym pragnieniom” – piszą mądrzy ludzie. Słuchajcie, wydajecie się dobrzy, panujecie nad sobą i jesteście superczłowiekiem, człowiekiem-maszyna, ideałem człowieka: emocje są pod kontrolą, myśli są w porządku, zachowanie przesuwa cele. Tak powinno być! Po prostu świetnie! A tu pozostaje tylko określić cele, wytrenować wolę i porzucić wszelkie, w zasadzie wszystkie, chwilowe pragnienia, są to po prostu „muchy na lustrze bezchmurnego szczęścia”. Tak powinieneś żyć! I proszę, przejdźmy do literatury popularnej, a są artykuły, które nam pomogą, jest ich wiele, wszystkie uczą, jak ćwiczyć żelazną wolę, rozwijać w sobie tę osobę bez wyrzutów, ze stalowym rdzeniem i bystrym spojrzeniem ukierunkowane na cele No cóż, powiedzmy, uznaliśmy, że trzeba zmienić nasze zachowanie, myśli i emocje, coś jest nie tak. Co się dzieje? Ogólnie rzecz biorąc, teraz, tak, w tym momencie zdewaluowaliśmy ich i siebie samych. Cienki? Pozytyw w cudzysłowie. Oznacza to, że mamy do czynienia z faktem, że tacy, jacy jesteśmy, początkowo wcale nie jesteśmy dobrzy. Nie akceptujemy siebie. W związku z tym poczucie własnej wartości nieznacznie się obniża. Inspirujące? I jak! To prawda, aby przyciągnąć specjalistów z dziedziny psychologii... Dobra, przejdźmy dalej, postanowiliśmy stać się innymi ludźmi, wytrenować naszą wolę i kontrolować się. Ile? Każdego dnia, każdej godziny, każdej minuty. A tu jesteśmy zupełnie inni, ta sama superosoba. Ale z jakiegoś powodu nastrój nie jest świetny, zrozumie to każdy, kto próbował. Wydaje się, że wyniki motywują i wydaje się, że jesteś już taki doskonały, ale szczęście ma nutę goryczy. Pamiętaj, że te pragnienia są chwilowe, niepotrzebne, które są „muchami”, które są bzdurą, ale które, jak się okazuje, są takie same jak ty, wszystkie wspinają się i wspinają, psując to samo „szczęście”. Tak naprawdę postępujemy wbrew naszym pragnieniom. Jak to zrobić? Wygodny? Ledwie. Początek zaburzenia nerwicowego jest ewidentny... Ale nadal się trzymamy, bo kto chce przyznać się do swojej niedoskonałości i dalej się kontrolujemy. Kontynuujemy, ale kontrola powoli nas wyczerpuje, bo wymaga kolosalnych psycho-emocjonalnych nakładów energii. I tak, osiągając nasze granice, załamujemy się. Nikt, niestety, nie może kontrolować się w nieskończoność. Teraz straciliśmy kontrolę... Co dalej? Jak się czujemy? Może dewaluujemy, - „wszystko jest w porządku, to się więcej nie powtórzy, nie zrobię tego więcej i nie stracę kontroli”, może odczuwamy strach, „co mam zrobić, co mam zrobić? ”, lub gorycz, poczucie winy, „Jak to naprawdę mogę być ja, czy w ogóle nadaję się do czegokolwiek?”, być może złość, „Nie mogę już tego robić, urodziłem się wolny!”? Niemniej jednak nadal próbujemy się kontrolować, ale niezmiennie tracimy kontrolę. Złość wzrasta. Emocje i pragnienia stają się tym intensywniejsze, im bardziej je kontrolujemy, odrzucając je. W ten sposób znajdujemy się w sytuacji całkowitego poświęcenia, samoodrzucenia. A złość, którą poczuliśmy, była słuszna, zresztą jak każda emocja, którą mamy, jak wszystko w nas, z jakiegoś powodu jej potrzebujemy, w jakiś sposób nam to pomaga. Dlaczego gniew jest potrzebny? Pomaga nam dostrzec nasze ograniczenia i chronić siebie i je jako część nas samych. Aby chronić siebie, nasz wewnętrzny świat, należy to zaakceptować. Bez głębokiej samoakceptacji nie da się czuć szczęścia i budować harmonijnych relacji. Relacje bardzo cierpią bez akceptacji drugiej osoby. Tak różne, ale nie mniej cudowne i.