Resentyment i Zwycięstwo. Nowa formuła stanu zamętu napływającego jeden w drugi i trudno zrozumieć, dlaczego od razu po zwycięstwie pojawia się uczucie żalu i irytacji wobec rodziców. Wygrałem i poczułem się urażony, że pobiegłem w złym kierunku, aby wygrać. A jak się stąd wydostać, nie jest jasne, nie wiadomo, nie ma odwrotu, a nie chcę uciekać dalej przegrywając, dlatego znowu gdzieś uciekam, kłócąc się z mamą, że tego potrzebuje, nie ja, znowu wygrywam i znowu się obrażam, że nie chciałam uciec w niewłaściwe miejsce i w ogóle to nie ja chciałam, ale moja mama, tata, ktoś. Subtelny, niezauważalny akt dokonania samodzielnego wyboru czegoś i znalezienia właściwego, najlepszego rozwiązania oraz zrzucenia odpowiedzialności za wybór i decyzję na matkę i ojca. Staje się nieodpowiedzialny poprzez dewaluację siebie i wyolbrzymianie znaczenia swoich rodziców lub innej osoby. Gdzieś w środku, poświęcając się, przesadnie, narasta ból, żal, że ludzie przypisują sobie tę przesadę i nie popierają jej znaczenia, nie przywracają jej pewności, że wszystko zrobiła doskonale, cóż. Oczekiwanie „sprawiedliwej” oceny ze strony na zewnątrz zniekształcaj rzeczywistość, jako wbudowaną „fałszywą skromność” i „wstyd”, ponieważ przy ogólnej biedzie i nędzy nie jest dobrze odnosić sukcesy, być silnym, bogatym, pięknym - jest to z natury kojarzone ze śmiercią. Z przeszłymi torturami, przemocą i zniszczeniem w rodzinie wszystkich tych, którzy są wykształceni, mądrzy, piękni, szybko i wyraźnie robią i rozumieją, co za kim stoi, jaka jest dana osoba. Odejście w wewnętrzną niesprawiedliwość i potępienie siebie, że narodził się taki okaz, silny, inteligentny, piękny, potężny energetycznie, ale niebezpieczny. Społeczeństwo zniszczyło właśnie takich przedstawicieli tego klanu, z powodu trendów ideologicznych określonego okresu historycznego, nie podobających się władzom, nowej religii, przy ogólnym osłabieniu i zastraszeniu. Okazuje się, że siła, wiedza, talenty i groza śmierci za posiadanie i niewykonalne, zostały przekazane klanowi z obowiązkiem posiadania go. Odmawiając sobie, nie doceniając swojego znaczenia i talentów, człowiek obraża się, co ma ukrytą korzyść: ona przeżyje. Nie żyje, ona przeżyje! Wyczerpując z siebie całą moc, którą zgodziła się wnieść na świat w tym wcieleniu. Strach przed odpowiedzialnością za swój wybór, zwycięstwo w tym i strach przed śmiercią za to samo. Stajesz się jasnym punktem, na który społeczeństwo może cię polować. Zazdrość o przeciętność. Do tych, którzy robią, co im się podoba i żyją szczęśliwie. Granicą ich doskonałości jest nieakceptowanie tego, co w ich przypadku można zrobić na chybił trafił. Strach zrobić to idealnie i tak dalej w kółko. Krytyka i umiejętność robienia czegoś lepiej niż wielu, prawie idealnie, umiejętność bycia pierwszym i najlepszym, ale horror wygranej i bycia zabitym powoduje zahamowanie i blokowanie strachu i niechęci do rozpoczęcia robienia czegokolwiek..