Paradoks – trend współzależnych relacji (ze sobą, ze sobą, ze swoją wielkością, Pieniądzami) jest obecnie płukany w otchłaniach Internetu zarówno w ogonie, jak i grzywie. Psychologowie i blogerzy wciąż głoszą i głoszą masom, wciąż demaskują i demaskują kwintesencję współuzależnienia. I nic się nie zmieniło. A ten mentalny znacznik MNIEJ DUCHOWOŚCI społeczeństwa już nabiera karmazynowych barw. Globalne konflikty polityczne spadają na społeczeństwo niczym szkarłatne wodospady. Na przykład ostatnia gra robi wrażenie. Rakieta spadła na szlachtę na polu. Którego? Twój? To nieprawda - sąsiad? A przeciwni gracze rozpoczęli demoniczny taniec – kto wie co. A najważniejsze w tym arcydziele manipulacji są kupony emocjonalne! Każda siostra ma „kolczyk” oczekiwanych emocji. Dlaczego są tak oczekiwane? Tak, ponieważ zostały już zapamiętane przez wcześniejsze doświadczenia. Tylko te, które działają na rzecz psychologicznych gier systemu, przechodzą przez filtry zbiorowych przekonań konkretnej monady społecznej. Inne są odrzucane lub zniekształcane. Nie ma sensu się nad tym zastanawiać. Nie bardzo! Bez duchowego przewodnictwa kompulsywnie pogłębimy szaleństwo. W psychologii obowiązują podstawowe zasady – człowiek dojrzały nie szuka skrajności, nie zrzuca na nikogo odpowiedzialności. I zadaje sobie konkretne pytanie: „Co ja osobiście robię, aby utrzymać ten czy inny stan, który nie zadowala mojej świadomości?” A biorąc pod uwagę poziom motywacji, zostaje ona odbudowana. A to, co dzieje się z konkretną jednostką na płaszczyźnie psychologicznej, rozgrywa się także w skali krajowej i światowej. Poniżej proszę, roboczy dialog psychoterapeuty z pacjentem: „Tak bardzo się boję, że on mnie opuści. Wątpię i cały czas się martwię, że się odkocha, ciągle mu o tym mówię, a kiedy już go dostanę, kładę się do łóżka i płaczę. Wtedy on mnie atakuje, potrząsa i załamuje ręce „Jaka jest twoja odpowiedź?” Zaczynam piszczeć, żeby sąsiedzi mogli usłyszeć. Zamyka mi usta. Chwytam jego dłonie i drapię je, aż zaczynają krwawić. On krzyczy. Biegnie po nożyczki, żeby przyciąć mi paznokcie, albo zaczyna nimi obcinać mi nadgarstki. Ale nie głęboko. Zdaje sobie sprawę.- Po drodze twoja gra psychologiczna nabiera tempa. Przypomnij sobie, z kim przeżyłeś w dzieciństwie podobne emocje. Mówiłeś mi o tym nawet na pierwszych sesjach. Opowiem Ci pierwszą sylabę – „Ma...” – Tak, masz rację, mama wyciągała mnie z łóżka, kiedy nie chciałam nic robić, leżała i pluła w sufit. Właściwie została doprowadzona do punktu ataku. Następnie powiedziałaś, że „kiedy nie odczuwam dobrych emocji, przeżuwam negatywne kupony”. – Teraz wdrażasz to samo ze swoim chłopakiem, opierając się na zasadzie wyuczonych neuronów. Co więcej, wiodące nieświadome przeniesienie polega na tym, że on, matka, powinien cię kochać doskonale, jak dziecko - Tak! Jak zgadłeś? Poza kłótniami leżę na łóżku i myślę o muzyce, o nauce. I wszystko gotuje, sprząta nasz pokój we wspólnym mieszkaniu. A jednocześnie mówi, że mnie kocha. Wierzę, ale nie na długo. Wtedy coś się zmienia w mojej głowie. I zaczynam to podnosić. Krzyczymy. Podcina mi nadgarstki, ja mu też odciąłem. Czujemy zarówno ból, jak i radość. Krzyczmy. Przestraszmy sąsiadów. A potem bardzo, bardzo się kochamy. Palimy i marzymy - Ty jednak jesteś zabawny. Bawisz się na swój sposób. I myślę, że urocza dziewczyna siedząca przede mną nie jest jeszcze gotowa zrujnować tego współzależnego związku. A żałobna piosenka „on mnie nie kocha” to tylko wstęp do jej psychologicznych zabaw z nim „Tak, jesteśmy szaleni”. Dlatego wezmę teraz lekarstwo, aby nie skrzywdzić siebie ani jego poważnie. - Czy dobrze zrozumiałem, że nadal jesteś gotowy trzymać się złotego środka. Ale rezygnacja z działań współzależnych nie jest w tej chwili dla ciebie opcją. - Tak, zdecydowanie zauważyłeś, że moje uczucia do matki zostały teraz przeniesione na mojego chłopaka. I prawdopodobnie dlatego go potrzebuję. Więc dlaczego narzekam na to? - Może szukasz współczucia? Albo akceptacja? A może dajesz się wciągnąć w tę grę, co? Przy okazji, twoje relacje z matką powinny się teraz poprawić. - Dokładnie! Sam nie rozumiem, dlaczego jej ufam, jesteśmy jak/