Samo pojęcie „samotności” ma kilka aspektów: samotność, jako sytuacja, w której podmiot jest sam, na przykład sam w mieszkaniu lub domu, oraz samotność, jako przeżycie - poczucie wewnętrznej samotności. Olga (20 lat, imię klientki zmienione) regularnie doświadcza tego uczucia, które staje się szczególnie nie do zniesienia, gdy nie ma nikogo w pobliżu. Pomimo tego, że mieszka z mężem, dziewczyna czuje się samotna i opisuje swój stan jako coś strasznego i nie do pokonania. Olga boi się tego uczucia. Po tym doświadczeniu trudno jest się „pozbierać”. Każdy człowiek ma swoje własne poczucie samotności. I z reguły kryje się pod nim coś bardzo ważnego. Dla niektórych źródłem tego doświadczenia jest wstyd, dla innych strach, dla innych odrzucenie itp. Na tej podstawie można znaleźć lekarstwo na samotność. I dla każdego będzie to coś innego. Poczucie samotności Olgi jest pełne lęków. Małżeństwo gwałtownie wyrzuciło ją z ciepłego i stosunkowo beztroskiego „rodzicielskiego gniazda” do wielkiego, dorosłego świata, gdzie zdarzają się nie tylko jasne, słoneczne dni, ale także epizody złej pogody. I tu rzeczywistość dyktuje swoje warunki, żądając od dziewczyny nowych umiejętności, odpowiedzialności i świadomości. Boi się „dorosłego” życia, boi się podejmować decyzje, boi się działać, boi się popełniać błędy. Strach przed popełnieniem błędów paraliżuje działanie. A potem czai się strach, że nie zostanie zaakceptowana jako niedoskonała. To uczucie wprowadza wiele innych wątpliwości: „Czy jestem we właściwym miejscu? Czy wybrałem dla siebie odpowiednią specjalizację? Czy jestem dobrą żoną?” …Iluzje co do „poprawności dorosłego i szczęśliwego życia”, przekonania „tak powinno być, a nie powinno” nieustannie ją frustrują. Kiedy czegoś nie można zrobić doskonale, spotyka ją poczucie niższości. W swojej rzeczywistości „nie jest tym, czym powinna być prawdziwa dorosła kobieta, profesjonalistka”. Często opowiada o tym, że nie spełnia tych parametrów osoby dojrzałej. W jej historii można wyczuć zmęczenie w pogoni za ideałem... (ale to już inna historia) Raz po raz próbowała podzielić się z mężem swoimi przeżyciami, ale w odpowiedzi otrzymywała: „Ol, u Ciebie wszystko w porządku , wszystko w porządku. Co robisz. Uspokój się”. Te słowa wcale jej nie wspierały. Poczuła się samotna ze swoim bólem serca. Samotność pojawia się, gdy nie jesteśmy zrozumiani (albo nie chcemy zrozumieć, albo nie wiemy jak), nie jesteśmy wysłuchani, kiedy nasze uczucia zostają zdewaluowane. W czasie samotności człowiek staje przed pytaniami: „Kim jestem?, Co po co żyję? Czy robię coś pożytecznego? Często samotność wpędza człowieka w niepokój i strach. Dlatego dla wielu to uczucie jest nie do zniesienia. Trudno im być ze sobą. Często odpowiadając na te pytania okazuje się, że człowiek studiuje tam, gdzie mu się nie podoba, mieszka z kimś, kogo nie lubi, pracuje w pracy, której nie lubi itp. Dziś poczucie samotności wiąże się z samostanowieniem. Zatem poczucie samotności wskazuje osobie, że jego życie mija tak, jakby bez jego udziału, możesz zbliżyć się do siebie i zrozumieć „Czego chcę Jak mam dalej żyć? Co robić „Klientka znalazła siłę, aby zwrócić się do psychologa, aby uporządkować swoje doświadczenia. Podczas sesji psychoterapii indywidualnej i grupowej dziewczyna czuje się lepiej. Jest akceptowana, ze wszystkimi swoimi lękami i uczuciami. Tutaj ją słychać. Psychoterapia to wspaniała rzecz. Olga nadal pracuje nad swoimi przekonaniami. Uczy się żyć swoimi uczuciami, rozmawiać o nich z partnerem, akceptować je jako naturalną część funkcjonowania ludzkiej psychiki (choć nie jest to łatwe). Mąż Olgi pomaga jej zdobyć umiejętności, których tak bardzo potrzebuje dziewczyna. Tutaj znalazła wsparcie. Doświadczając samotności, zadaj sobie pytanie: „Czego mi teraz brakuje? Co mogę dla siebie w tej chwili zrobić?” Dbaj o siebie. Spróbuj zrozumieć, co możesz teraz dla siebie zrobić? Wiem, że twój stan się poprawi, jeśli zrobisz chociaż minimum tego, czego potrzebujesz.