Dlaczego ludzie pasywno-agresywni muszą ukrywać swoje uczucia złości? Dlaczego wyrażają swoją złość poprzez zamaskowane i przez to niezbyt szczere działania? Postaram się wyjaśnić... Złość uznawana jest za emocję społecznie nieakceptowalną, chociaż jest emocją całkowicie naturalną, podobnie jak inne emocje składające się na ludzkie doświadczenie, jak strach czy smutek. Zwykle od najmłodszych lat uczy się dziecko, że „nie należy się złościć” lub „dobre dzieci nie wpadają w złość”. Ponieważ nie da się nie złościć, gniew ten nie mija i nikt nie uczy, jak panować nad gniewem, zamiast go tłumić. W ten sposób wiele osób uczy się wyrażać go w społecznie akceptowalny sposób (mianowicie poprzez zachowania pasywno-agresywne): - ciągłe składanie obietnic, ale nie podejmowanie zobowiązań, aby je spełnić; -odroczenie zobowiązań; -ciągłe wymyślanie wymówek; -regularnie narzekaj; -zaakceptować pozycję ofiary itp. Łatwiej zachować pasywno-agresywną postawę niż asertywność. Asertywność to umiejętność otwartego i bezpośredniego wyrażania swoich uczuć. Osoba asertywna w ogóle nie będzie angażować się w zachowania pasywno-agresywne. Do najczęstszych (biernych) zachowań zalicza się: dąsanie się, wycofanie emocjonalne oraz komunikację pośrednią i pośrednią. Osoba pasywno-agresywna ma tendencję do odwracania wydarzeń poprzez ich racjonalizację. Kiedy dana osoba zachowuje się pasywno-agresywnie, udaje urazę, nie rozumie reakcji drugiej osoby i przyjmuje rolę ofiary. Innymi słowy, racjonalizuje własne zachowanie i postrzega reakcję drugiej osoby jako problematyczną („To twoja wina!”), co tylko potwierdza typową dynamikę ofiara-sprawca. Kiedy osoba pasywno-agresywna postanawia wyładować swoją złość wobec osoby, która jej zdaniem wyrządziła jej krzywdę, robi to tak skrycie, że druga osoba nawet nie zdaje sobie sprawy, że jest obiektem tej zemsty i często nie rozumie kryjącej się za nią złości. podstawą tych działań. Jeśli więc na przykład ktoś czuje, że partner go skrzywdził, może żywić w sobie gniew, dopóki nie nadarzy się odpowiednia okazja. Zachowanie pasywno-agresywne wydaje się wygodne w pewnych okolicznościach. Pozwala to ludziom otwarcie unikać sytuacji konfliktowych, wierząc, że poradzili sobie z okolicznościami w najlepszy sposób, ale nie doceniając konsekwencji. Na przykład, gdy jeden z dwóch partnerów zwraca się do drugiego z prośbą, a ten, nawet jeśli się nie zgadza, nie odpowiada szczerze i bezpośrednio. Boi się żmudnego konfliktu i jeszcze bardziej nudnej dyskusji. Wybiera więc fałszywe zobowiązanie, przystając na prośbę drugiej osoby i obiecując, że stanie się to wkrótce. Później będzie ciągle szukał wymówek i przeprowadzał ciągły sabotaż, aby opóźnić zobowiązanie, na które nigdy się nie zgodził. Osoba pasywno-agresywna wywiera swoją władzę na drugą osobę, doprowadzając ją do złości i powodując, że druga osoba okazuje swoją złość (reagując na złość osoby pasywno-agresywnej). W rzeczywistości zaprzeczanie złości, wycofywanie się z komunikacji, odgrywanie roli ofiary, sabotowanie związków, odkładanie zemsty, odkładanie zaangażowania na później prowadzą ludzi do większej frustracji i skrajnego zagubienia emocjonalnego. Zachowanie pasywno-agresywne może wydawać się wygodne na krótką metę, ponieważ pozwala uniknąć konfliktu, opóźniając potrzebę bardziej asertywnego działania, ale w dłuższej perspektywie podważa wszelkiego rodzaju relacje, które stają się zagmatwane, dysfunkcyjne i destrukcyjne. Absurdalne, ale jawnie agresywne zachowanie (nie oznaczające przemocy) byłoby bardziej funkcjonalne, pod warunkiem, że zaangażowane osoby zaakceptują wzajemną konfrontację, jednocześnie pracując nad bezpośrednim wyrażaniem myśli i emocji. Osoba pasywno-agresywna nie zawsze chce celowo maskować swoją złość i związane z nią agresywne działania. Często jest od nich tak odległy i odległy, że nawet nie zdaje sobie sprawy, że jest zły. Zdarza się to osobom, które wychowały się np. w rodzinach, w których ❤