Dążenie do doskonałości wpływa w mniejszym lub większym stopniu na wszystkie obszary codziennego życia człowieka. Osoba o perfekcjonistycznej percepcji ma określone wyobrażenie o sobie. Poczucie własnej wartości perfekcjonisty wynika z poczucia nieadekwatności i bezwartościowości. Jest pewien, że nie jest wystarczająco dobry, dlatego perfekcjonista uzależnia wartość swojej Jaźni od wykonywania swoich czynności i nieustannie oczekuje pochwał i uznania od innych. Ostro krytykuje i potępia siebie, porównuje się z innymi ludźmi i martwi się, co pomyślą o nim ludzie wokół niego. Ogólnie rzecz biorąc, perfekcjonista charakteryzuje się dwoma głównymi wyobrażeniami na swój temat: „wyższością” lub „nieistotnością”, co powoduje wysoki poziom sztywności i niepokoju. To postrzeganie siebie wpływa na sferę emocjonalną człowieka. Perfekcjonista nie ma żadnego związku ze swoimi uczuciami, w większości przypadków nie rozumie, co czuje. Emocjonalnie postrzega świat w czerni i bieli, dzieląc wszystko, co się dzieje, tylko na „złe” i „dobre”. Perfekcjonistyczna organizacja osobowości nastawiona jest na produktywność, lecz pomimo tego nie ma satysfakcji z wykonanej pracy i uzyskanych wyników, zwycięstwa i sukcesy są ignorowane, nie odczuwa się potrzeby odpoczynku. Perfekcjonista często przepełniony jest poczuciem winy i wstydu i nie ma doświadczenia bezpiecznego przywiązania. Niedostosowanie emocjonalne u perfekcjonisty może objawiać się objawami depresji, lęku, wrogości, cech obsesyjno-kompulsywnych i skłonnościami samobójczymi. W sferze motywacyjnej osobowości perfekcjonisty występuje niezdecydowanie, pośpiech, zwlekanie, unikanie trudnych zadań, strach przed wykonaniem zadania. błąd, przywiązując dużą wagę do drobiazgów i szczegółów i tracąc holistyczne widzenie. Perfekcjonista wyznacza swoje cele nie w oparciu o własne możliwości i zasoby, ale o zewnętrzne wytyczne, wartości, standardy i wzorce ustanowione przez kogoś innego. Bardzo często poziom aspiracji jest oczywiście nieosiągalny, a standardy są nierealistycznie wysokie. W ten sposób człowiek skazuje się na porażkę, której nieustannie nieświadomie się boi i unika. Perfekcjonista jest zawsze skupiony na wyniku, a nie na samym procesie, ponieważ osiągnięcie swoich celów i uzyskanie wyników natychmiastowo i za wszelką cenę zwiększa jego poczucie własnej wartości i samooceny. Sfera poznawcza perfekcjonisty jest obarczona a duża liczba nieodpowiednich zasad i standardów, zarówno dla samego człowieka, jak i dla innych ludzi i otaczającego nas świata. Przekonanie, że zawsze jest tylko jedna właściwa opcja, prowadzi perfekcjonistę do obsesji, co powoduje trudności w generowaniu pomysłów, wysoki poziom kontroli, niemożność delegowania i nietolerancję nieprzewidywalności. Perfekcjonista kieruje się myśleniem maksymalistycznym - „wszystko albo nic”, niedoskonały wynik nie jest akceptowany, a każdy błąd jest akceptowany jako oznaka niekompetencji. Po przeanalizowaniu cech osobowości perfekcjonisty w różnych obszarach jej działania można zauważyć ich wpływ na relacje międzyludzkie. Dla otaczających Cię osób utrzymywanie kontaktu i intymności z osobą myślącą perfekcjonistycznie może być dość problematyczne. Perfekcjonista zawsze ma wysokie oczekiwania i wymagania wobec innych ludzi; łatwo ocenia, ocenia i krytykuje innych oraz to, co się dzieje. Perfekcjonistów w relacjach międzyludzkich cechuje także: symbiotyczna fuzja i izolacja, unikanie jakichkolwiek interakcji, tendencja do dostosowywania się do drugiej osoby lub odwrotnie, wchodzenie w konfrontację i rywalizację z innymi ludźmi. Perfekcjonizm ma bardzo niekorzystne konsekwencje nie tylko dla człowieka zdrowie emocjonalne, ale powoduje poważne szkody dla jego kondycji fizycznej: zaburzenia odżywiania, nerwicę, wysoki poziom lęku, bezsenność, bóle głowy, zaburzenia seksualne.