Anoreksja to odmowa jedzenia przy zachowaniu apetytu pod wpływem zaburzeń psychopatologicznych. W świadomości chorych na jadłowstręt psychiczny (AN) własne ciało przestaje być wystarczająco atrakcyjne, a oni zaczynają je „korygować”. Najbardziej dostępnym środkiem korekcyjnym jest dziś dieta, ale anorektyczki całkowicie odmawiają jedzenia. Uporczywa chęć odchudzania łączy się z panicznym strachem przed przybraniem na wadze – chory nie zauważa własnego wyczerpania. W jakikolwiek sposób pozbywa się pożywienia, wywołuje wymioty, bierze środki przeczyszczające, zaczyna jeść osobno, chowa jedzenie lub kładzie je na cudzym talerzu i podaje zwierzętom. Na tle głodu istnieje chęć przekarmienia innych członków rodziny, zwłaszcza młodszych braci i sióstr; gotowanie staje się złożonym rytuałem. Masa ciała osoby anorektycznej zmniejsza się o 20% lub więcej... Z braku odżywiania rozwijają się zjawiska takie jak zanik mięśni - pacjent staje się jak szkielet pokryty skórą; wypadają włosy i zęby, wapń jest wypłukiwany z kości, jelita przestają pracować i mogą pojawić się drgawki. Kobiety przestają miesiączkować. Ogólnie rzecz biorąc, konsekwencją anoreksji jest poważne organiczne uszkodzenie wszystkich narządów wewnętrznych - ponieważ jeśli leczenie nie zostanie rozpoczęte na czas, komórki organizmu po prostu umrą. Jeśli masa ciała pacjenta zmniejszyła się o więcej niż 30% w ciągu sześciu miesięcy, osoba wymaga pilnej hospitalizacji. Obecnie statystyki medyczne przedstawiają się następująco: 40% pacjentów wraca do zdrowia, u 30% stan ulega poprawie, w 24% przypadków choroba przyjmuje postać przewlekłą. 6% chorych umiera z wycieńczenia lub samobójstwa. Uważa się, że anoreksja to choroba nastolatek, które pragną upodobnić się do swoich idolek, aktorek i modelek z telewizji. Obecnie choroba psychiczna jadłowstręt psychiczny (AN) występuje u 0,5-1,0% kobiet i bardzo rzadko u mężczyzn. Śmiertelność na dekadę choroby wynosi 5,6%. Jeśli kobiety z reguły z tą chorobą zwracają się najpierw do ginekologa (z powodu zaburzeń miesiączkowania), a następnie mężczyźni do seksuologa (ze skargami na utratę popędu seksualnego i moc). Przyczyną anoreksji może być guz mózgu, który zaburza równowagę hormonów w podwzgórzu lub przysadce mózgowej, ale anoreksję tłumaczą się głównie przyczynami psychicznymi: depresją młodzieńczą związaną z problemami z tożsamością, stanami lękowymi, a nawet nieodwzajemnioną miłością. Anoreksja może objawiać się także zaburzeniami depresyjnymi i schizofrenią. Chorzy na anoreksję najczęściej skarżą się na nieodpowiednie postrzeganie rozmiarów własnego ciała. To zniekształcenie obrazu ciała jest jednym z głównych objawów klinicznych i czynnikiem prognostycznym, ponieważ postępujący niezadowolenie związany z obsesyjną chęcią utraty wagi podtrzymuje niezdrowe zachowania żywieniowe. Pomimo kluczowego znaczenia tego objawu, jego dokładna natura i konsekwencje są słabo poznane. Poinformowali: Guardia D, Conversy L, Jardri R, Lafargue G, Thomas P i in. (2012) pacjentów poproszono o narysowanie własnej sylwetki i określenie własnej masy ciała, aby uzyskać kliniczną wiedzę na temat ciężkości choroby. Pacjentkę można poprosić o wybranie kształtu szablonu, który najlepiej odpowiada jej wyobrażeniu o rozmiarze. Następnie samodzielnie zgłaszane przez pacjenta BMI zostało odjęte od rzeczywistego wskaźnika masy ciała (BMI), aby określić stopień zniekształcenia. Ocena ta obejmuje jednak różne poziomy reprezentacji: (i) odczuwanie własnego ciała oraz (ii) naruszenie sensomotorycznego postrzegania ciała w trakcie ruchu, tj. schematyczne przedstawienie ciała. Zakłócenia w percepcji ciała mogą być związane z dysfunkcją kory ciemieniowej i prawego płata ciemieniowego górnego, a ta ostatnia struktura korowa ma kluczowe znaczenie dla stworzenia spójnego schematu ciała. Wypracowanie spójnej reprezentacji własnego ciała wymaga jednak wstępnej integracji i syntezyróżnych źródeł informacji sensorycznej, takich jak informacja wizualna i proprioceptywna. Tym samym w szeregu badań wykazano naruszenia integracji wzrokowo-dotykowej i wzrokowo-proprioceptywnej. W tym badaniu poproszono pacjentów z anoreksją oraz grupę kontrolną o określenie umiejętności pokonania dziury w ścianie. Stwierdzono, że pacjenci z anoreksją mieli poważnie zaburzoną percepcję wielkości własnego ciała: wierzyli, że nie zmieszczą się przez wystarczająco szeroką dziurę. Każda zachowywała się tak, jakby jej ciało było znacznie większe, niż było w rzeczywistości. Przesadzanie z rozmiarami własnego ciała może powodować zmiany w postrzeganiu przestrzeni W prezentowanym badaniu u pacjentów z anoreksją staraliśmy się określić nasilenie iluzji percepcji, czy ta błędna ocena dotyczy tylko własnego ciała, czy też jest. symptom ogólnego zniekształcenia różnicy percepcyjnej. W badaniu wzięło udział 25 chorych na anoreksję i 25 osób z grupy kontrolnej. Obie grupy były porównywalne pod względem wieku, wzrostu i poziomu wykształcenia. Badania psychiatryczne i psychologiczne uczestników nie wykazały żadnych zaburzeń percepcji, uwagi ani zaburzeń psychicznych. Do badania nie włączono mężczyzn nie tylko ze względu na rzadkie występowanie patologii, ale także ze względu na szybki postęp współistniejących chorób psychicznych. Do badania nie włączono pacjentów z chorobami neurologicznymi, okulistycznymi, stawowymi w wywiadzie oraz przyjmujących leki psychotropowe. Każdy uczestnik musiał samodzielnie określić możliwość pokonania dziury w ścianie (1PP) i przejścia innej osoby – trzeciej. stroną (3PP) za jej pośrednictwem. Wyniki wykazały, że nie stwierdzono istotnych różnic międzygrupowych pod względem wieku, poziomu wykształcenia czy wzrostu, natomiast ze względu na znaczne niedożywienie występowały różnice w średnim BMI, który wynosił 15,65 ± 1,25 u pacjentów i 22,06 ± 2,37 w grupie kontrolnej. Uczestniczki grupy kontrolnej miały także istotnie większą szerokość ramion niż grupa badana, 42 cm w porównaniu z 37,5 cm, oceniając własną zdolność przejścia przez dziurę, pacjentki z anoreksją zbyt krytycznie oceniały ich rozmiar, uznając, że nie odpowiada on. szerokość ramion, ale nie zaobserwowano tego przy ocenianiu innych ludzi. Ponadto wartość wskaźnika „przejezdności” jest dodatnio skorelowana nie tylko z wielkością ciała pacjenta i zaburzeniami odżywiania, ale także z masą ciała przed wystąpieniem choroby. Przedstawione wyniki wskazują, że przeszacowanie wielkości ciała może wpływać na ocenę od wielkości przestrzeni potrzebnej do ruchu, ale tylko wtedy, gdy dotyczy to własnego ciała pacjenta. Może to wynikać z zaburzeń układu nerwowego biorącego udział w ustalaniu diagramu ciała i zaburzeń percepcji perspektywicznej. Dlatego chorzy na anoreksję nie postrzegają innych osób jako nadmiernie dużych, a jedynie widzą i czują się grubi. Podsumowując, można zauważyć, że zniekształcenia na schemacie ciała mogą wynikać z wyczerpania ośrodkowego układu nerwowego i najprawdopodobniej pacjentka nie jest w stanie prawidłowo ocenić własnych wymiarów. Zaburzenie postrzegania obrazu własnego ciała przybiera specyficzną postać psychopatologiczną, w której groza perspektywy otyłości pozostaje obsesyjnie przewartościowanym wyobrażeniem, a pacjentka za akceptowalną dla siebie tylko nadmiernie niską wagę. Jakakolwiek jest przyczyna tej choroby, osoba na nią cierpiąca potrzebuje pomocy – zarówno ze strony bliskich, jak i lekarzy. Nie każdy jest w stanie zdać sobie sprawę, że krzywe lustro to tylko złudzenie, a znak, że rozbite lustro przynosi nieszczęście, w takim przypadku nie działa. „Zniekształcające lustro” musi zostać rozbite, w przeciwnym razie konsekwencje będą bardzo smutne. Guardia D, Conversy L, Jardri R, Lafargue G, Thomas P i in. Wyobrażanie sobie własnego i.